Μια ομάδα δεκαοχτάχρονων μαθητών καταδιώκει μετανάστες, ομοφυλόφιλους, όλους όσους είναι απλώς διαφορετικοί και δεν συμφωνούν με τις ιδέες τους. Ένας συμμαθητής τους που δεν κρύβει την αποστροφή του για τη δράση τους, θα γίνει σύντομα ο επόμενος στόχος τους.

Μια ταινία για τα θύματα που γίνονται θύτες. Για τους 18χρονους που κάνουν τατουάζ «κανένα μέλλον» στα γόνατά τους. Η καθημερινότητα μιας ομάδας μαθητών λυκείου στο Πέραμα, παγιδευμένης ανάμεσα στην οικονομική κρίση, τα οικογενειακά προβλήματα και την ανεξέλεγκτη ρατσιστική βία. Η ζωή δηλαδή. Ένα κοινωνικό δράμα σαν ντοκιμαντέρ. Low budget. Όπως και οι ζωές μας. Μιλήσαμε για τον Roaring 20s με τον «Μιχάλη», τον φωτογράφο, το παιδί που δεν θα γίνει σαν τους άλλους, δεν θα αφήσει τον εαυτό του να μισήσει τον κόσμο.

Αν ρωτούσα τους κολλητούς σου να μου πουν τρία χαρακτηριστικά σου, τι θα έλεγαν για σένα;

Αγχώδης, στοργικός, αστείος

Κάνεις το ντεμπούτο σου με την ταινία 18. Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον και πώς θα το κατακτήσεις;

Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει  ότι η ταινία παίζει στους κινηματογράφους είναι κάτι πολύ φρέσκο για μένα και σίγουρα η κάθε αρχή κρύβει πολλές εκρήξεις ενθουσιασμού,  τις οποίες και βιώνω από την πρώτη μέρα των γυρισμάτων ως τώρα. Μέχρι σήμερα είμαι ερασιτέχνης και το λέω αυτό γιατί ακόμη δεν έχω σπουδάσει υποκριτική. Ο βασικός μου στόχος αυτή τη στιγμή είναι να τελειώσω την σχολή μου – η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που συζητάμε τώρα -. Ωστόσο, θα ήθελα να παρακολουθήσω μαθήματα σε δραματική σχολή στο άμεσο μέλλον. Η κάθε μορφή τέχνης με ελκύει και το ιδανικό σενάριο για εμένα θα ήταν να συνδυάσω την ηθοποιία με την μουσική την οποία αγαπώ εξίσου. Οπότε θεωρώ πως το μέλλον το κατακτάς όταν καταφέρνεις να «παντρέψεις» δύο στοιχεία τα οποία θα ήθελες να σε συντροφεύουν σε όλη σου την ζωή.

Πώς είναι ο Μιχάλης της ταινίας;

Ο Μιχάλης είναι ένα ήσυχο παιδί με άγνοια κινδύνου η οποία είναι δικαιολογημένη για την ηλικία του. Μεγαλώνει στις Δυτικές Συνοικίες και έχει μία κλίση προς την τέχνη της φωτογραφίας, απαθανατίζει περαστικούς στο δρόμο με το κινητό του, γιατί όπως εξηγεί ο ίδιος “του αρέσουν οι φάτσες τους”.  Όπως όλοι οι έφηβοι έτσι και εκείνος, προβληματίζεται και παρακολουθεί από μακριά το άγνωστο της φασιστικής ομάδας με όποιες συνέπειες επιφέρει αυτό. Ερωτεύεται, δημιουργεί φιλίες, τσακώνεται και υπερασπίζεται. Καταστάσεις τις οποίες όλοι έχουμε βιώσει στα χρόνια της εφηβείας και σίγουρα μας έχουν φέρει σε ρήξη με άλλους ανθρώπους, όπως ακριβώς και τον Μιχάλη.

Μεγαλώνει μόνος του, καθώς οι γονείς του βρίσκονται διαρκώς στον αγώνα του βιοπορισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Δύο άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται για να μπορέσουν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους μα ταυτόχρονα προσπαθούν να σταθούν στο πλάι τους όσο δυνατόν είναι αυτό, διότι λείπουν αρκετές ώρες από το σπίτι και όταν επιστρέφουν είναι κουρασμένοι από την καθημερινότητα.Έτσι, ο Μιχάλης ανακαλύπτει εν μέρει μόνος του την ζωή.

Μεγάλωσες μέσα στην οικονομική κρίση, τι σου έχει αφήσει (αν σου έχει αφήσει) αυτό;

Νομίζω ότι δεν ανήκω στην γενιά της κρίσης, νομίζω πώς η γενιά της κρίσης είναι τα παιδιά που έχουν την ηλικία των 30 σήμερα. Πάρα ταύτα το 2008, πήγαινα Δευτέρα Δημοτικού, θυμάμαι τους γονείς μου να ασχολούνται με τα οικονομικά. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν τα capital controls, στην εφηβεία έβλεπα ανθρώπους απελπισμένους έξω από μία τράπεζα χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τι συμβαίνει. Όλη μας τη ζωή μεγαλώνουμε με πεπατημένες λόγω της κρίσης, “μην κάνεις αυτή τη δουλειά δεν θα σου φέρει λεφτά”, “διάβασε να περάσεις στο πανεπιστήμιο”, “δες εκείνον είναι άνεργος”, ατάκες που ακούμε κυρίως στο Λύκειο και που θεωρώ πως και να μην υπήρχε η κρίση είναι στην ιδιοτροπία του Έλληνα και δεν θα αλλάξουν. Σήμερα, που διαχειρίζομαι μόνος τα οικονομικά μου, σκέφτομαι υπερβολικά το που θα δώσω ακόμη και το 1 ευρώ. Τραύματα νομίζω σε αυτή τη χώρα κουβαλάμε όλοι, εγώ και να θέλω να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή με το χώρο του θεάματος θα έρθω αντιμέτωπος με την αμφισβήτηση και -φυσικά- θα ενταχθώ σε έναν χώρο που γέννησε πέρσι το ελληνικό metoo. Είμαι σε μία χώρα που προσπαθεί να μου φιμώσει τα όνειρα, όχι μόνο σε εμένα σε όλα τα παιδιά που θα ενταχθούν και εντάχθηκαν στο εργασιακό περιβάλλον τα τελευταία χρόνια. Σπουδάζεις, εργάζεσαι 12 ώρες την ημέρα και ο ελεύθερος χρόνος που σου μένει για να δεις την σχέση σου ή τους φίλους σου είναι ελάχιστος.

Δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από τα σου 18α γενέθλια, νιώθεις ενήλικας; Έχεις αναθεωρήσει απόψεις που είχες πριν τα 18;

Τα δικά μου 18 είναι πρόσφατα και ακόμη δεν μπορώ να πω ότι έχω περάσει στη φάση της απόλυτης ενηλικίωσης. Μένω ακόμη με τους γονείς μου, σπουδάζω και ουσιαστικά τα πράγματα πάνω – κάτω είναι ίδια με την προ -ενήλικη ζωή μου. Μέχρι τώρα δεν έχω μετανιώσει για κάτι, νομίζω εντάσσομαι στα παιδιά που πέρασαν αυτά τα χρόνια ήσυχα, με σχολικές παρέες, έρωτες, μαθήματα και όλα εκείνα που προβληματίζουν έναν έφηβο. Από την άλλη, όπως όλοι μας, μπλέχτηκα κι εγώ σε λάθος παρέες χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έφτασα στα άκρα ή πως υιοθέτησα δικές τους απόψεις, απλώς βλέποντας την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου παρατήρησα πώς με απομάκρυναν από άλλους φίλους μου που ήμασταν μαζί από παιδιά. Θεωρώ πώς ότι απόφαση και να πάρεις κατά την διάρκεια της ζωής σου γίνεται για κάποιο λόγο, για να πάρεις ένα μάθημα, για να ωριμάσεις για να δεις τι σου ταιριάζει και τι όχι, για να τεστάρεις τα όρια σου.

Είμαστε στη χώρα που κανένας δεν ακολουθεί αυτό που φαντάστηκε πώς θα κάνει σε όλη του τη ζωή.

Στο σχολείο σου υπήρχε bullying;

Στο σχολείο μου, όπως συμβαίνει και σε άλλα σχολεία, το φαινόμενο του bullying υπήρχε, χωρίς ωστόσο να είναι έντονο. Ήρθαμε αντιμέτωποι με περιστατικά λεκτικής -κυρίως- βίας, απειλές, βωμολοχίες και ούτω καθ’ εξής. Όμως ποτέ δεν αποτέλεσαν αφορμή για να αλλάξει η συγκεκριμένη κατάσταση διότι δεν προκλήθηκαν αντιδράσεις. Σε αυτό ευθύνεται κυρίως η κοινωνία και οι εκπαιδευτικοί, τα παιδιά στη σχολική κοινότητα δεν έχουμε το θάρρος να συζητήσουμε κάτι τέτοιο, διότι γνωρίζουμε ότι αφενός δεν θα αλλάξει τίποτα – τουλάχιστον στην κοινωνία του σήμερα που καταργούνται μαθήματα όπως η Κοινωνιολογία – και αφετέρου μπορεί να στοχοποιηθούμε περισσότερο και να έχουμε μπλεξίματα. Η έξαρση της νεανικής βίας τα τελευταία 2 χρόνια είναι αισθητή και με πονάει το γεγονός του ότι καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπος με τίτλους ειδήσεων που αφορούν ξυλοδαρμούς παιδιών γιατί σκέφτομαι τα δικά μου σχολικά χρόνια που δεν ταυτίζονται με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πώς βρέθηκες με τον συγκεκριμένο ρόλο;

Με παρακίνησε κοντινό μου πρόσωπο για να πάω στο casting του “18”. Ο λόγος για την Ρούλα Αντωνόπουλου η οποία και είναι χρόνια στον χώρο του θεάματος, πίστεψε στις δυνατότητες μου και είναι ο λόγος που βρίσκομαι σε αυτή την θέση τώρα. Ήρθα σε επαφή με την casting director, την Natalie Pawloff , στην οποία έστειλα το βιογραφικό μου και μερικές φωτογραφίες. Ο Βασίλης Δουβλής τις είδες και ενδιαφέρθηκε, κάναμε ένα δοκιμαστικό και έτσι πήρα το ρόλο. Αν με ρωτάτε, ακόμη δεν το έχω πιστέψει πώς συμμετείχα σε μία τέτοια ταινία- μάθημα και ότι αυτή θα είναι η πρώτη μου δουλειά.

Τι θα έλεγες σε κάποιον για να δει την ταινία;

Δεν θέλω να δώσω σαφείς λόγους που πρέπει κάποιος να δει την ταινία και το λέω αυτό γιατί η υπόθεση της είναι -ή τουλάχιστον μοιάζει- οικεία σε όλους μας, με τη διαφορά ότι τώρα την βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη και συναντάμε την καθημερινότητα της τελευταίας περίπου δεκαετίας, η οποία έχει κάνει την έκρηξη της σήμερα. Μία κατάσταση την οποία και γνωρίζουμε όλοι, την έχουμε βιώσει, την έχουμε δει να εκτυλίσσεται, την έχουμε δει να δυναμώνει. Κρίση-εγκλεισμός, γέννηση και εμφύτευση άκρων, επιθέσεις και όλα αυτά αφορούν 18χρονα παιδιά. Θεωρώ πως είναι η κατάλληλη για να εξηγήσει τι συμβαίνει στα σχολεία της Ελλάδας το 2022 αυτός είναι και ο λόγος που παροτρύνω κυρίως τους νεότερους αλλά και τους γονείς να την δουν.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάμνηση από τα γυρίσματα;

Η κάθε στιγμή των γυρισμάτων ήταν εντελώς διαφορετική. Αρχικά, το cast αποτελείται από ερασιτέχνες και καταξιωμένους ηθοποιούς συνδυασμός που από μόνος του θα φέρει τη διαφορετικότητα και θα γεννήσει στιγμές τις οποίες θα θυμόμαστε. Μου έχει μείνει στο μυαλό η πρώτη μέρα των γυρισμάτων, καθώς και ήταν και η δική μου πρώτη ημέρα γυρισμάτων γενικά. Είχα ένα σφίξιμο στην καρδιά από το άγχος, το οποίο είναι λογικό. Εντελώς διαφορετικοί στην πρόβα και εντελώς διαφορετικοί όλοι μας στα γυρίσματα. Όταν τελείωσε αυτή η πρώτη ημέρα νομίζω μου έμεινε το αίσθημα της ικανοποίησης, αυτό που λέμε “είσαι γεμάτος”. Είδα τους κόπους των τελευταίων μηνών, τις ατελείωτες πρόβες, την κούραση, τα γέλια να ανταμείβονται με τον καλύτερο τρόπο. Κλείσανε οι κάμερες και είχα ένα πλατύ χαμόγελο που αποτελούνταν από μίξη συναισθημάτων. Ήταν εκείνο της πρώτης φοράς.

Δηλώνεις πλέον ηθοποιός;

Δεν θα έλεγα πως δηλώνω ηθοποιός, αισθάνομαι άβολα όταν κάποιος με συστήνει σε άλλους και λέει την κλασική ατάκα “είναι ηθοποιός”. Δεν ξέρω γιατί, ενδεχομένως επειδή ακόμη δεν έχω καταλάβει ότι η ταινία παίζει στους κινηματογράφους ή επειδή για εμένα η υποκριτική είναι ένα παθιασμένο χόμπι, ασχολούμαι ερασιτεχνικά μαζί της και βαδίζω με αυτό μέχρι τώρα, χωρίς να λέω πως δεν θα την δω πιο σοβαρά κάποια στιγμή. Αν είναι να έρθει κάτι, θα έρθει.

H  ταινία «18» του Βασίλη Δούβλη με τους Ιωσήφ Γαβριελάτο, Νικολάκη Ζεγκίνογλου, Αναστάση Λαουλάκο, Κλέλια Ανδριολάτου και Μαρίνα Ανυφαντή κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την FEELGOOD.