Αυτή η ταινία είναι μια εξομολόγηση. Δυο μοναχικοί άνθρωποι. Που έχει περάσει η ζωή από πάνω τους και δεν τους χαρίστηκε συναντιούνται τυχαία στο δρόμο. Τρέχουν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους που δεν τον αντέχουν πια και πασχίζουν να βρουν έναν καινούργιο. Είναι απελπισμένα ρομαντικοί. Η Ελένα και ο Αντώνης είνα τόσο ρομαντικοί που η δική τους ιστορία αγάπης είναι μαγνητική.

Γράφει ο σκηνοθέτης, Γιώργος Γούσης στο σημείωμα που στέλνει σε θεατές της ταινίας του: “Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και η Έλενα Τοπαλίδου, αυτοσχεδιάζοντας, κατέθεσαν την ψυχή και τη φαντασία τους κι εμείς προσπαθήσαμε να τα κινηματογραφήσουμε, όσο πιο απλά μπορούσαμε, σαν να ήμασταν απλώς εκεί και να τους βλέπουμε.Γράφω αυτό το σημείωμα παριστάνοντας το σκηνοθέτη αυτής της ταινίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα ποιος ήταν αυτός, και αν υπάρχει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι χαίρομαι πολύ που ήμουν κι εγώ εκεί όταν γυριζόταν και την ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου κράτησε μετά, όσο κράτησε”.

Όσο εμείς κάναμε καραντίνα, μια παρέα ανήσυχων ονειροπόλων αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία μεγάλου μήκους χωρίς να έχει το απαραίτητο budget, “20 Δεκεμβρίου 2020. Ξεκινάμε από την Αθήνα οκτώ άνθρωποι -δυο ηθοποιοί και έξι άτομα συνεργείο, ένα παλιό αυτοκίνητο-ηθοποιός που αγόρασα, η σύνοψη μιας ιστορίας και μια miniDV κάμερα, με προορισμό την Κεφαλονιά. Σκοπός μας είναι να γυρίσουμε πίσω δεκαπέντε μέρες μετά, έχοντας ανακαλύψει μια ταινία, ένα road movie για δύο ανθρώπους που ταξιδεύουν μόνοι, συναντιούνται τυχαία και η ανάγκη τους για συντροφιά καθυστερεί την επιστροφή και τον αποχωρισμό τους. Δεκαπέντε μέρες μετά, εγώ και ο Γιώργος Κουτσαλιάρης, διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, επιστρέφουμε με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα κατάκοποι, αλλά ευτυχισμένοι που είχαμε μαζί μας ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο mini κασέτες μαγνητοταινίας. Στο καπάκι του έγραφε “προσοχή, να μείνει μακριά από μαγνητικά πεδία“.

Και κάτι έκαναν καλά αυτοί οι οκτώ τύποι γιατί η  ταινία απέσπασε 6 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων τον Χρυσό Αλέξανδρο, και τώρα είναι υποψήφια για 7 Ίρις στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μιλήσαμε με τον Αντώνη, που στην ταινία συναντά την Έλενα στην προσπάθεια του να θάψει το οστεοφυλάκιο του θείου του.

Η πρώτη μεγάλη μήκους ταινία ενός σκηνοθέτη είναι αυτοβιογραφική. Επιβεβαιώνετε αυτόν τον κανόνα εσείς ως πρωταγωνιστής της;

Νομίζω πως αυτός ο κανόνας δεν επιβεβαιώνεται στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν μου έχει αναφέρει κάτι τέτοιο ο Γιώργος. Μάλιστα, ξέρω πως σιχαίνεται τα ταξίδια -σχεδόν- όσο κι εγώ. Θα τον ρωτήσω όμως και θα σας πω!

Ελληνικό road movie με επιρροές από…;

Οι ταινίες δεν είναι τίποτα άλλο από συναντήσεις ανθρώπων που μαζεύονται για να πουν μια ιστορία. Ο καθένας από αυτούς κουβαλάει τις δικές του προσωπικές ιστορίες, αναφορές και επιρροές. Τα Μαγνητικά Πεδία είναι μια ταινία με επιρροές από τις επιρροές και των ανθρώπων που την φτιάξαμε.

Τι μπορεί να συνδέει δυο εντελώς άγνωστους ώστε να αναζητήσουν το κατάλληλο μέρος για να θάψουν ένα μεταλλικό κουτί;

Είναι παράδοξο, αλλά παράλληλα πολύ όμορφο και αισιόδοξο το ότι η μοναξιά καμιά φορά μπορεί να γίνει η αφορμή να συνδεθείς με έναν άλλον άνθρωπο.

Η Έλενα έπαθε ψυχική υπερκόπωση;

Ωραίο! Ναι. Αυτό έπαθε. Και αυτό. Ψυχική υπερκόπωση. Μου αρέσει.

Είναι ένα love story αυτή η ιστορία;

Είναι και δεν είναι. Υπάρχουν τα χαρακτηριστικά ενός λαβ στόρυ αλλά όχι τα εντελώς τυπικά. Σίγουρα δεν είναι μια σωματική ή σεξουαλική σχέση. Έχει να κάνει περισσότερο με τη συντροφιά, που είναι μια έκφανση του έρωτα. Το σίγουρο πάντως είναι πως αυτή η ιστορία φτιάχτηκε με πολλή αγάπη.

Από τι θέλουν να ξεφύγουν οι ήρωες;

Από την πραγματικότητά τους, ψάχνοντας αφορμές να παρατείνουν όσο μπορούν την τυχαία τους συνάντηση. Όποιος κι αν είσαι, όσο άνετη ή όχι μοιάζει η ζωή σου, υπάρχει πάντα μια καθημερινότητα που αργά ή γρήγορα θα σου γίνει ανυπόφορη. Το να την διακόψεις ή να αρχίσεις να την φιλτράρεις μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου, είναι μια κάποια λύση.

Η επιλογή της κάμερας έγινε εξαιτίας του budget ή της αισθητικής;

Εξαιτίας της αισθητικής του μπάτζετ.

Γιατί επιλέξατε την Κεφαλλονιά ως σκηνικό;

Για την ιστορία χρειαζόμασταν ένα νησί. Και η Κεφαλλονιά είναι ένα μεγάλο νησί με αρκετές εναλλαγές τοπίων και καιρικών συνθηκών που θα έδιναν ένα ενδιαφέρον στην εικόνα μας. Επίσης εκεί υπήρχε ο Μαρίνος Σκλαβουνάκης, που είχε τον ρόλο του διευθυντή παραγωγής της ταινίας και μας υποσχέθηκε την αμέριστη βοήθειά του, αλλά και την πιο ωραία κρεατόπιτα του κόσμου. Κράτησε και τις δυο υποσχέσεις του.

Τι θέλετε να πείτε στους θεατές πριν μπουν στο θερινό να δουν τα Μαγνητικά Πεδία;

Να μπουν! Γι’ αυτούς γίνονται οι ταινίες. Να μπουν να δουν και τα Μαγνητικά Πεδία και την Αγέλη Προβάτων και τη Σμύρνη μου την Αγαπημένη και όποια άλλη ταινία βγει στα θερινά. Ελληνική ή ξένη. Να μπουν, να δουν, να πάνε μετά για ένα ποτό, να συζητήσουν για την ταινία, να γελάσουν, να διαφωνήσουν, να κλάψουν, να ερωτευτούν αν θέλουν. Να πάνε την άλλη μέρα στη δουλειά και να σκεφτούν, πως κάτι όμορφο συνέβη το προηγούμενο βράδυ και να βρεθούν να το ξανακάνουν. Οι θεατές μάς κάνουν δημιουργούς. Χωρίς αυτούς είμαστε απλά αυνάνες.

Τι σημαίνει για εσάς το βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;

Τι να πω; Πώς δεν χάρηκα; Πήδηξα από τη χαρά μου! Είναι ωραίο πράγμα, να σου λέει κάποιος μπράβο ρε φίλε, ωραία δουλειά, είτε αυτός είναι φεστιβάλ, είτε θεατής. Είναι πολύ ωραίο, πώς να το κάνουμε; Ειδικά στην περίπτωσή μας, που η όποια βράβευση ή επιβράβευση, δεν υπήρξε ποτέ ούτε ζητούμενο, ούτε αυτοσκοπός. Ακόμα πιο ωραίο όμως είναι να βλέπεις τα σινεμά με κόσμο να βλέπει την ταινία σου.

Πώς ήταν να κάνετε γυρίσματα όσο όλοι οι υπόλοιποι κάναμε καραντίνα;

Η καραντίνα για εμάς ήταν η συγκυρία που μας επέτρεψε να βρούμε αυτές τις δέκα-δώδεκα μέρες που χρειάστηκαν για να συναντηθούμε και να γυρίσουμε την ταινία. Τα θέατρα ήταν κλειστά, η Κεφαλλονιά άδεια και είχαμε χρόνο. Κατά τα άλλα, κι εμείς καραντίνα φάγαμε στη μάπα και μάσκες και εμβόλια και προπαγάνδα και απ’ όλα. Η διαδικασία πάντως και ο τρόπος του συγκεκριμένου γυρίσματος, είναι κάτι που ειλικρινά, θα το έχω με πολλή αγάπη φυλαγμένο μέσα μου και μια αναφορά για το πώς θέλω να φτιάχνονται τα πράγματα από εδώ και πέρα.

Ένας μιλένιαλ σκηνοθέτης κάνει μια ταινία που θυμίζει τα 80s και παλιότερα road movies ευρωπαίων σκηνοθετών. Κι εσείς είστε στο όριο της γενιάς αυτής. Πάσχετε από νοσταλγία;

Όχι. Δεν πάσχω. Και νομίζω πως ούτε και ο Γούσης. Αν μου επιτρέπεται, έχω την εντύπωση, πώς την εντύπωση αυτή την προκαλεί κυρίως το μέσο με το οποίο γυρίστηκε η ταινία. Μια mini – DV κάμερα που έρχεται από το παρελθόν, αναπόφευκτα, παρελθόν θα προσφέρει ως τελική εικόνα και αίσθηση. Αν τώρα αυτή η νοσταλγία βγαίνει και στην δομή της ιστορίας, δεκτό. Για να το νιώθετε, έτσι θα είναι. Λογικά, αναλόγως των αναφορών μας, τα πάντα είναι ικανά να μας θυμίζουν το οτιδήποτε.

Info: Από 19 Μαΐου στους κινηματογράφους και σύντομα αποκλειστικά στο Cinobo. Σκηνοθεσία: Γιώργος Γούσης/ Σενάριο: Γιώργος Γούσης, Έλενα Τοπαλίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

Μαγνητικά Πεδία – Η έκθεση κόμικ

Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας στους κινηματογράφους, 8 αγαπημένοι κομίστες φτιάχνουν τα δικά τους σκίτσα, εμπνευσμένα από τα Μαγνητικά Πεδία. Στην έκθεση κόμικ συμμετέχουν οι Παναγιώτης Πανταζής, Κανέλλος Μπίτσικας, Γεωργία Ζάχαρη, Στέλλα Στεργίου, Στέφανος Ρόκος, Δημήτρης Ρόκος, Σοφία Ροζάκη και Φωκίων Ξενος. Η έκθεση θα φιλοξενείται στα θερινά σινεμά που προβάλλονται τα Μαγνητικά Πεδία, συγκεκριμένα την 1η εβδομάδα προβολών με τον παρακάτω προγραμματισμό, ενώ για τη 2η εβδομάδα, η έκθεση θα ακολουθήσει τις προβολές στα θερινά σινεμά: Δευτέρα 16/5 – Σάββατο 21/5: Σινέ Φλερύ (Σκίππη 5-7, Καλλιθέα)/ Κυριακή 22/5 – Τετάρτη 25/5: Ριβιέρα (Βαλτετσίου 46)/ Πέμπτη 26/5 – Κυριακή 29/5: Cine Αλεξάνδρα (Ηρώων Πολυτεχνείου 27, Κάτω Χαλάνδρι)

Ειδικές Προβολές

Με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Cinobo θα διοργανώσει 2 ειδικές προβολές με υπότιτλους για κωφούς και άτομα με προβλήματα ακοής.

Cine Αλεξάνδρα – Τρίτη 24 Μαΐου στις 22:30/ Cine Αλεξάνδρα – Τετάρτη 25 Μαΐου στις 22:30

Οι φωτογραφίες του Αντώνη Τσιοτσόπουλου είναι του Κώστα Γωγοβίτη.