Τον Απρίλη του 1986 έγινε το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ και γεννήθηκε στη Λάρισα ο Πάρις Ρούπος. Γεγονότα που -ίσως- συνδέονται. Το παλικάρι μεγάλωσε και αποφάσισε να γίνει γραφίστας. Κατάλαβε ότι θα τον φάει ο ΟΑΕΔ και ότι είναι αστείος. Κυρίως, ότι κάποιος έπρεπε να ενημερώσει τον υπόλοιπο κόσμο για τα ήθη και τα έθιμα της Λάρισας.
Έκανε για χρόνια το γραφίστα μέχρι που, σχεδιάζοντας μια αφίσα για stand-up comedy, σκέφτηκε «ας βάλω κι εμένα μέσα». Μετά έγραψε και δυο αστεία. Είναι ο νικητής του 4ου Φεστιβάλ Stand-Up Comedy που διοργανώθηκε στην Αρχιτεκτονική τον Δεκέμβριο του 2014. Κι έκτοτε, τον πετυχαίνεις παντού, από τα μπαράκια στο Χαλάνδρι μέχρι τα σινεμά στα Ιλίσια να λέει αστεία πάνω στη σκηνή. Κόλλησε πάρα πολλά ένσημα σε open mic και έκανε άπειρα βίντεο στο TouTube, καταλάβαμε ότι είναι καλλιτέχνης και του αξίζει να παίζει στο θέατρο. Πριν κλείσουμε εισιτήριο για την παράστασή του, είπαμε να τον ρωτήσουμε μερικά πράγματα.
Τρέφεσαι αποκλειστικά με χυλόπιτες ακόμη ή έχει αλλάξει η διατροφή σου;
Παλαιότερα τρεφόμουν με χυλόπιτες, αφού πρώτα όμως δάγκωνα μια λαμαρίνα, σαν ορεκτικό. Πλέον έχω εμπλουτίσει τις διατροφικές μου συνήθειες τρώγοντας και “άκυρα” και “πακέτα” και “φόλες”. Στην ηλικία μου βέβαια, το πιο επίφοβο είναι να μη φάω καμία “σούπα”.
Πόσοι από τους stand up κωμικούς που συναντάμε στην Αθήνα μπορούν να ζήσουν ικανοποιητικά κάνοντας αυτή τη δουλειά;
Τρεις. Όχι εντάξει, είναι παραπάνω. Αλλά, όχι ακόμα πολλοί. Όσο οι στάνταπ κωμικοί δεν αξιοποιούνται από τα mainstream μέσα, θα χαρακτηρίζονται με τον όρο “struggling κωμικοί”, ακόμα και αν γεμίζουν θέατρα. Γιατί, όπως σε κάθε καλλιτεχνικό επάγγελμα, τη μία είσαι την άλλη δεν είσαι. Εκτός αν κινείσαι μονίμως κάτω από τα ραντάρ της ακραίας επιτυχίας και κάπως επιβιώνεις. Κάπου εκεί κινούμαστε οι περισσότεροι.
Η “Αρπαχτή στην Επαρχία” είναι ένας αυτοβιογραφικός τίτλος;
Είναι ένας ειλικρινής τίτλος. Ίσως, ο πιο ειλικρινής που έχει υπάρξει. Τον χρησιμοποίησα ως τίτλο στον προπομπό της τωρινής μου παράστασης “Δουλίτσα Να Υπάρχει” όταν την πρωτοδοκιμάσα ένα βράδυ του Μάη του ’19 στην πόλη καταγωγής μου, τη Λάρισα. Που είναι επαρχία. Από μικροί εκεί, πάντα ακούγαμε να χαρακτηρίζουν όσους καλλιτέχνες την επισκέπτονταν για παραστάσεις ή συναυλίες ότι “έρχονται για αρπαχτή”. Ενώ οι άνθρωποι κάναν απλά τη δουλειά τους. Ε, το ίδιο κάνω και εγώ τώρα.
Πόσα αστεία μπορεί να κάνεις με τη Λάρισα;
Μόνο από βιώματα και αναφορές, θα μπορούσε να βγει άλλη μια παράσταση πιστεύω. Αλλά νομίζω ότι τα πιο πολλά μού τα έχει προλάβει ήδη ο Λαζόπουλος.Ποιος θα μπορούσε όμως να ακούει μία ώρα για τη Λάρισα; Ακόμα και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα έλεγε νισάφι.
Πόσες φορές προσπάθησες να ανεβάσεις το «Δουλίτσα Να Υπάρχει» και ήρθε η πραγματικότητα να σου κάνει «φαπ»;
Το “φαπ” έχει άλλη έννοια, αν ψάξετε στο ίντερνετ. Αν η πραγματικότητα μου έκανε “φαπ” μάλλον θα χαιρόμουν. Με την έννοια της κατραπακιάς (ναι, είμαι 60 χρονών), το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μου ευτυχώς μόνο μια φορά. Και ήταν αρκετή. Ήταν ακριβώς πριν το πρώτο lockdown, τον Μάρτη του ’20. Το δεύτερο lockdown το είδαμε να έρχεται από χιλιόμετρα, οπότε δεν το τόλμησα καν. Η φετινή σεζόν μου έκανε τη χάρη, αλλά όπως και να’χει αποφάσισα οι επικείμενες παραστάσεις της “Δουλίτσας” στο Θέατρο Αλκμήνη, να είναι οι τελευταίες.
Το RupuCooking ήταν ο τρόπος σου να περάσει ο χρόνος στην καραντίνα;
Το RupuCooking, ως σταθερά πρωτοποριακή εκπομπή, ήρθε κοντά στο τέλος της 2ης καραντίνας όταν όλοι θα σταματούσαν πια να μαγειρεύουν σα τρελοί στο σπίτι ή δε θα είχαν χρόνο για αυτό. Ήρθε για να δώσει εύκολες, γρήγορες και γευστικές λύσεις να γεμίσουμε το στομάχι μας όπως πχ με ένα αυγό βραστό ή να ξεδιψάσουμε ικανοποιητικά φτιάχνοτανς παγάκια. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε RupuCooking στο YouTube. Θα σας ανοίξει νέους ορίζοντες
8 χρόνια μετά μετανιώνεις που δεν έγινες καριερίστας γραφίστας κι αφοσιώθηκες στα open mic και το stand up comedy;
Όσο λίγοι είναι οι κωμικοί που βιοπορίζονται από το στάνταπ, όπως ειπώθηκε και στη 2η ερώτηση, τόσοι είναι και οι καριερίστες γραφίστες. Θα τους συναντήσεις κυρίως στο εξωτερικό. Δε μετανιώνω καθόλου φυσικά, την έκανα την πορεία μου και σε αυτό το κομμάτι. Ήρθα, είδα και απήλθα. Θέλω να κάνω και ένα τατουάζ που να γράφει “No Regrets” αλλά νομίζω αυτό θα το μετανιώσω. Αυτό που διαφέρει και με κέρδισε στο στάνταπ, όταν έγινε πια δουλειά, είναι ότι είσαι “αφέντης” του εαυτού σου. Εσύ αποκλειστικά επωμίζεσαι την όποια αποτυχία, αλλά εσύ αποκλειστικά απολαμβάνεις και την πιθανή επιτυχία.
Γιατί έγιναν τόσο μόδα τα λογοπαίγνια στις παραστάσεις των Ελλήνων κωμικών;
Είναι μόδα ίσως κυρίως ανάμεσα σε παρέες ή θα τα συναντήσεις συχνά σε open mics από νεότερους κωμικούς. Αλλά ρεαλιστικά, από το πλήθος των εγχώριων κωμικών με δικές τους παραστάσεις, αυτοί που κάνουν λογοπαίγνια είναι αισθητά λιγότεροι. Και επίσης, ποτέ δεν κάνουν ΜΟΝΟ λογοπαίγνια. Οι εκπομπές Πιτατάκες/Μπυρατάκες στο ίντερνετ έπαιξαν σίγουρα κάποιο ρόλο στην καθιέρωση του λογοπαιγνίου ως δημοφιλές είδος αστείου, αλλά είναι λάθος να πιστεύει κάποιος ότι μια στάνταπ παράσταση κωμικού που συμμετείχε σε αυτές θα είναι αυτό και μόνο αυτό. Άσε που τα λογοπαίγνια που λέγονται σε αυτές τις εκπομπές δύσκολα θα περάσουν τον ποιοτικό έλεγχο για να μπούνε σε μία παράσταση.
Έχεις παίξει ποτέ σε κοινό που δεν γέλασε καθόλου με τα αστεία σου;
Βεβαίως. Σε μια παράσταση στην Καισαριανή, πέθανα ακραία. Και όπως γνωρίζουμε, έχει ήδη πεθάνει αρκετός κόσμος άδικα εκεί. Δε χρειαζόμουν και εγώ. Αλλά, ευτυχώς, μιλάμε για ένα πολύ μικρότερο σετ που έφυγε γρήγορα και παρεμβάλλονταν από σετς κι άλλων κωμικών. Οπότε μικρό το κακό. Φαντάζεσαι να μη γέλαγε άνθρωπος επί 1 ώρα;;!! Θα ήταν σούπερ άβολο για όλους, από το φωτιστή μέχρι τον επιστάτη του θεάτρου.
Ποιο είναι το πιο περίεργο μέρος που έπαιξες μέχρι σήμερα;
Ήταν θυμάμαι μία παράσταση σε εκδήλωση του ΚΕΘΕΑ σε μια εξέδρα στο λιμάνι του Βόλου. Στο κοινό, άνθρωποι του οργανισμού, άνθρωποι που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, φίλοι και συγγενείς τους. Και δίπλα μας… ο Αλέξης Τσίπρας. Ταυτόχρονα, λίγα μέτρα μακριά είχε την προεκλογική του συγκέντρωση (αυτή του ’19, όχι τις λαοθάλασσες του ’15, αλλιώς θα είχαμε χάσει κατά κράτος). Περιμέναμε τον – τότε – πρωθυπουργό να τελειώσει τα δικά του κείμενα, κάποια punchlines του τα έχασα μέσα στο άγχος μου για το πώς θα κυλήσει η δική μας παράσταση μετά από αυτό. Και πήγε ανέλπιστα καλά. Κερδίσαμε και κοινό που, φεύγοντας από την προεκλογική, πέρασε μέσα από τη δική μας παράσταση κρατώντας σημαίες και κοντοστάθηκε να ακούσει γιατί μάλλον δεν είχε χορτάσει κωμωδία. Τους κερδίσαμε λέγοντας αστεία για εξαρτήσεις σε ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί για αυτόν ακριβώς το λόγο. Αλλά και τα παιδιά του ΚΕΘΕΑ γελάσανε.
Έπιασες ποτέ τον εαυτό σου να κάνει σεξιστικό αστείο στο παρελθόν και ντράπηκες στο παρόν;
Φυσικά. Όταν ξεκινάς έχεις ακόμα απειρία για το τι θεωρείται αστείο ή που οφείλει να στοχεύει ένα αστείο. Και πιστεύω ότι δεν το έχει αποφύγει κανείς κάποια στιγμή, ανεξαρτήτως φύλου. Δε ντρέπομαι όμως για αυτό. Το βλέπω ως γνώμονα για το πώς μπορώ να γράφω στο παρόν. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχε ακόμα η έντονη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση σχετικά με τα έμφυλα ζητήματα. Ωριμάζουμε μαζί με την κωμωδία μας. Αλλά, ακόμα και σήμερα από “αστοχία υλικού” μπορεί να τύχει να πω κάτι που θεωρείται σεξιστικό. Ευτυχώς, είναι πάντα εκεί το πιστό κοινό και οι συνάδελφοι για να στο επισημάνουν. Και να αλλαχθεί προς τη σωστή κατεύθυνση ή να διαγραφεί εντελώς.
Υιοθετεί κάθε stand up κωμικός μια περσόνα όταν ανεβαίνει στη σκηνή;
Θα έλεγα ότι είναι αρκετά σπάνια περίπτωση ένας κωμικός να έχει υιοθετήσει περσόνα εντελώς διαφορετική από τον εαυτό του. Δεν το έχω συναντήσει εδώ τουλάχιστον. Ο κωμικός επί σκηνής είναι κυρίως ο εαυτός του σε μια πιο “τραβηγμένη” εκδοχή του. Γιατί παραδοσιακά η μια μικρή υπερβολή είναι που φέρνει το αστείο και το γέλιο με αυτό. Αν είμαι στη ζωή μου πχ ένα 20% κυνικός, στη σκηνή θα είμαι 40%. Οκ, κάποιες φορές και λίγο παραπάνω, να με συγχωράτε.
Info: Πάρις Ρούπος “Δουλίτσα Να Υπάρχει”, Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι. Σταθμός ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός. Τηλέφωνο: 210 3428650
Εισιτήρια: TICKETSERVICES, Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου).Τηλεφωνικά: 210 7234567 κι εδώ.
