Ο Πάνος Βλάχος εδώ και μερικούς μήνες υποδύεται τον παλιάτσο μέσω του οποίου μαθαίνουμε το χρονικό, αλλά και την πραγματική αιτία θανάτου ενός αναρχικού. Παίζοντας στην παράσταση «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, είναι κομμάτι μιας παράστασης που ενώνει δεξιούς και αριστερούς, υποψιασμένους και ανυποψίαστους θεατές.
“Την έχουμε χάσει τη μάχη με το αυτονόητο.”
Εμείς τον συναντήσαμε στη σκηνή του Θεάτρου Γκλόρια, λίγο πριν την προετοιμασία του για την έναρξη της παράστασης. Μιλήσαμε για την τοποθέτηση που είχε κάνει για το MeToo, που μας έκανε να σηκωθούμε και να τον χειροκροτήσουμε, για την περίοδο που ζούμε, με πανδημία, έμφυλη βία, γυναικοκτονίες και καταγγελίες να μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Συζητήσαμε για την παράσταση η οποία με έναν μαγικό τρόπο είναι επίκαιρο μέχρι και σήμερα, γεγονός που δεν το λες ακριβώς καλό.
“Cancel ή όχι cancel, οι ιδεολογίες που κινούν τον κόσμο, παραμένουν ίδιες. Δεν αλλάζει η εξουσία που ασκούν ποδοσφαιρικοί παράγοντες στα media της χώρας, η καθοδηγούμενη βία, η ιδεολογία που έχουν οι καναλάρχες και βλέπουν τη γυναίκα σαν ένα πάρα πολύ ωραίο κορμί και σαν δυο υπέροχα οπίσθια ή μπούστο, ανάλογα τα γούστα του καθενός. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, σε αυτό το πέρασμα, είναι να πετάξουμε ένα σωσίβιο σε ανθρώπους που βρίσκονται σε μια τρικυμία και να τους πούμε ‘δεν είσαι μόνος’.”
Μάς είπε πως θεωρεί πως «την έχουμε χάσει τη μάχη με το αυτονόητο» και πως πιστεύει ότι το μόνο που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να πετάξει ένα «σωσίβιο» σε ανθρώπους που περνούν μια τρικυμία και να τους πει πως δεν είναι μόνοι.
“Αυτό που για πολύ καιρό με καθοδηγούσε ήταν το ότι νόμιζα πως ο κόσμος κινείται είτε από αγάπη είτε από μίσος. Με το θέμα του κορωνοïού και των διαχωρισμών, αρχίζω να καταλαβαίνω πως ο φόβος είναι αυτός που τους οδηγεί. Ο παράλογος φόβος.”
Με λίγα λόγια, ο Πάνος Βλάχος μίλησε στο Provocateur για τη χαμένη μας μάχη με το αυτονόητο, την ανθρώπινη φύση που δεν θα αλλάξει, τον -όχι και τόσο- Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού, που συμβαίνει και ξανασυμβαίνει με την αστυνομική βία να είναι πάντα εδώ και το πώς για τη γενιά του η «δεξιά» και η «αριστερά» είναι απλώς λέξεις.
Δες ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:
