Διάσημος από τα 16, με μη διαχειρίσιμο ταλέντο που προκαλεί κρίσεις πανικού και μια δημοφιλία που δεν μεταφράζεται σε αυτοαποδοχή. Λεπτός. Ξανθός. Δεν ήταν από τα αγόρια του σχολείου που είχαν μια ευλογημένη εφηβεία. Ντρεπόταν επειδή δεν είχε τριχοφυΐα στις μασχάλες.

Ζήτησε από το συνομήλικο κορίτσι του (τότε) να βγουν μιλώντας στο AOL. Έτρεμε να το κάνει αυτοπροσώπως. Έμαθε την αξία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κι έγινε διασημότητα του YouTube στα 16 του. Η πρώτη του ταινία, το Eighth Grade, αγαπημένο ντεμπούτο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Sundance τρολάρει την μεταφορά της συνείδησης των παιδιών στο iPhone τους. Ουσιαστικά, ο Μπο Μπέρναμ γεννήθηκε παρατηρητής, ανθρωπολόγος των μιλένιαλζ που κατασκευάζουν ταυτότητες με ένα προφίλ στο Instagram. Είναι ένας συμπεριφοριστής που ξέρει ότι οι συνομήλικοι του ψάχνουν μια τεκμηρίωση μέσα από ποσταρίσματα και memes. Ανίκανοι να ωριμάσουν χωρίς να θρυμματιστεί ο ψυχισμός που υποτίθεται ότι ζουν σε ψηφιακά προφίλ. Το σοκ είναι διαπεραστικό και δεν επιτρέπει να χαλαρώνεις. Στην αναλογική ζωή σου.

Εννοείται έχει άγχος. Πάσχει από άγχος. Από το διαβρωτικό άγχος που διαλύει τις προσωπικότητες. Ο Μπο δεν μπορεί να οργανώσει μια φράση, πριν ξεκινήσει την επόμενη. Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος του. Είναι πολλά τα οπτικά ερεθίσματα. Την πρώτη του κρίση πανικού την βίωσε το 2013 όταν συμμετείχε στο Fringe του Εδιμβούργου με την παράστασή του what. Ένα μίγμα κωμωδίας, μιούζικαλ, σάτιρας, μίμισης, κουκλουθεάτρου, σκοτεινής ποίησης (γράφει ποίηση που την λατρεύουν και οι New York Times). Δεν ήταν η τελευταία. Όλοι όσοι ζουν με τον πανικό, ξέρουν το μοτίβο.

Μιλάμε για ένα προνομιούχο λευκό Αμερικανό που μεγάλωσε σε προάστια της Βοστώνης και πήγαινε σε καθολικό σχολείο αποκλειστικά για αγόρια. Κι αγχώνεται και για το προνόμιο του. Γιατί δεν το είχε ακριβώς. Η μητέρα του ήταν η νοσοκόμα του σχολείου και αυτό της εξασφάλισε δωρεάν δίδακτρα. Ένιωθε λαθρεπιβάτης. Άνοιξε λογαριασμό στο YouTube και μοιραζόταν τραγούδια με τους προβληματισμούς του, τραγούδια που έγραφε εκείνος και στίχους όπως «όλη μου η οικογένεια πιστεύει ότι είμαι ομοφυλόφιλος». Μιλάμε για μια εποχή που κανείς δεν ήξερε ποιος είναι ο Τζάστιν Μπίμπερ. Γινόσουν διάσημος επειδή είχες ωραία κρεβατοκάμαρα κι έκανες καραόκε στην κάμερα. Ήταν οι απαρχές των diy σταρ. Ήταν viral το περιεχόμενο που δημιουργούσε.

Αυτά τα βίντεο του εξασφάλισαν μια υποτροφία στο πρόγραμμα πειραματικού θεάτρου του Χάρβαρντ, του Μπράουν και του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Μιλάμε για τα καλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα παγκοσμίως. Σε κάποια περιοδεία του τον είδε ο Τζαντ Άπαταου, ο μαικήνας της αμερικανικής κωμωδίας. Κι ήταν αρκετά μερικά λεπτά πάνω στη σκηνή για να πεισθεί.

Δεν είναι εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι ταυτόχρονα απίστευτα τραυματισμένος, με παραδοχή της ανημπόριας του να ακολουθήσει κοινωνικά πρότυπα και συνάμα να μιλάει με τρομερή αλαζονεία κι εκπληκτική έξυπνη πόζα. Είναι ανασφαλής και ιδιοφυής. Δεν πήγε ποτέ στο  πανεπιστήμιο. Έβγαζε τρομερά χρήματα λέγοντας αστεία με τη μουσική του. Ήταν ο stand up κωμικός που μιλούσε στην καρδιά των μιλένιαλζ. Γιατί αναφερόταν σε μια γενιά που πιστεύει ότι έχει κοινό. Που πιστεύει ότι της αξίζει να έχει κοινό και να ακυρώνει όποιον διαφωνεί μαζί της. Που πιστεύει ότι τα πάντα είναι ένα hashtag. Είναι η γενιά που θέλει κουλ αριστερούς που δεν ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει αριστερός διανοούμενος. Είναι η γενιά που ακούσει στο Spotify τζαζ μουσική και στο YouTube τον Πιτσίνιαγκα. 

Στη διάρκεια της καραντίνας έφτιαξε το Inside για λογαριασμό του Netflix. Ένα ριάλιτι ουσιαστικά. Μια απόδειξη ότι το παλληκάρι είναι σε ένα βάθρο μόνος του και μας κοιτάει από την κορυφή με λύπηση και οίκτο που δεν έχουμε το ταλέντο του αλλά παράλληλα ζητώντας μας βοήθεια επειδή νιώθει σύγχυση και μοναξιά. Είναι ένα κλειστοφοβικό αριστούργημα το έργο του. Based in L.A. Αν υπήρχε βραβείο Σαίξπηρ της κωμωδίας, θα το άξιζε. Γιατί ο 31χρονος αντιλήφθηκε τι σημαίνει ψηφιακή και κοινωνική αποστασιοποίηση και βρήκε και τα κατάλληλα λόγια να το αφηγηθεί. Το κομμάτι του για τον Τζεφ Μπέζος θα το λιώσεις στο Spotify.

Στην προσωπική του ζωή βρήκε από το 2013 στο πρόσωπο της 43χρονης Λορίν Σκαφάρια, της υπέροχης σεναριογράφου, σκηνοθέτριας, ηθοποιού και τραγουδοποιού την αποδοχή και την αγάπη που έψαχνε. Είναι η γυναίκα που σκηνοθέτησε αγαπημένο επεισόδιο του Succession, και έγραψε τις ταινιάρες Seeking a Friend For the End of the World  και Nick & Norah’s Infinite Playlist.

Ο Μπο δεν καταφέρνει απλά να είναι αυθεντικός. Είναι και αμίμητα μοναδικός. Κι αυτό δεν μπορεί να το πει εύκολα ένας stand up κωμικός. Επίσης, έχει συνείδηση. Κι αυτό δεν μπορείς να το πεις εύκολα για πολύ κόσμο. Σε ένα κόσμο με αδυσώπητα ερεθίσματα από δημιουργούς περιεχομένου, εκείνο που σε διασώζει είναι να ξέρεις από πού να ψωνίσεις. Είσαι ό,τι καταναλώνεις. Και η παρωδία του Μπο δεν είναι απάνθρωπη και κακοποιητική. Είναι υψηλή τέχνη. Συνειδητοποιημένα.

Διατυπώνει αστεία με προσωπικό κόστος. Ps: Ήταν υπέροχος στο Promising Young Woman.