Ο καλλιτέχνης που ζωγραφίζει τα βαθιά μας συναισθήματα και τα αφήνει ευάλωτα πάνω στον καμβά, σε μορφή αισθησιακών πορτραίτων. O Malcolm T.Liepke είναι αυτοδίδακτος, αλλά είναι εμφανής η επιρροή του από ζωγράφους όπως ο John Singer Sargent, ο Edgar Degas, ο Henri de Toulouse-Lautrec και ο Diego Velázquez.
Πρωταγωνιστές του είναι κυρίως όμορφες γυναίκες, τις οποίες απεικονίζει με τρόπο σχεδόν voyeuristic. Η τεχνική του βασίζεται σε φωτογραφίες. Βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές που ζωγράφισε τα μοντέλα του όσο του πόζαραν, αποφεύγοντας τη σχεδόν πάγια τακτική του να τα φωτογραφίζει και μετά να βασίζεται σε αυτά τα κλικς.
Κάθε του πίνακας είναι μια ωδή στο συναίσθημα της χαράς, του πόνου, σε μια στιγμή φευγαλέα, που καταφέρνει να προκαλέσει ταύτιση στον θεατή. Ένα κλείσιμο του ματιού σε όλες τις κοινές, αλλά μοναδικές στιγμές.
«Βλέπω ένα κορίτσι με το κεφάλι του σε ένα συγκεκριμένο στυλ και το βρίσκω αφηγηματικό, συναισθηματικό, και θέλω να επικοινωνήσω αυτή τη συγκεκριμένη αλήθεια», αναφέρει σε συνέντευξή του στο Artists Network. «Αυτή η αλήθεια ή το συναίσθημα μας κάνουν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι, περισσότερο άνθρωποι. Όλοι προχωρούν στη ζωή με τα δικά τους προβλήματα, αλλά ζούμε σε έναν αρκετά οικουμενικό κόσμο. Έχω ανακαλύψει πως όσο πιο προσωπικό είναι το έργο, τόσο περισσότεροι άνθρωποι συνδέονται μαζί του», τονίζει ο καλλιτέχνης.
Για τον Liepke η έμπνευση έρχεται από μια ματιά γύρω του και μετά όλα συνοψίζονται σε μια αλήθεια. Τη δική του αλήθεια. «Όλα καταλήγουν στο ποια είναι η αλήθεια σου. Οι ήρωες με έχουν βοηθήσει να εκφράσω το όραμά μου για τον κόσμο. Είμαι προσωπογράφος και χρησιμοποιώ τα πρόσωπα για να εκφράσω όσα θέλω να πω, για να χωρέσω τις δηλώσεις που θέλω να κάνω. Επιλέγω τα πράγματα, μικρά και μεγάλα, από καλλιτέχνες που θαυμάζω, ώστε να με βοηθήσουν στο κυνήγι μιας ανθρώπινης αλήθειας», τονίζει στην ίδια συνέντευξη.
Στην αρχή της καριέρας του, ο ζωγράφος από τη Μινεάπολη, εργάστηκε ως γραφίστας, με δουλειές του να βρίσκονται στις σελίδες περιοδικών όπως TIME και Forbes. «Άφησα τη γραφιστική γιατί με κούρασαν οι συμβιβασμοί, το να είμαι ένα τετράγωνο μανταλάκι σε μια στρογγυλή τρύπα. Εγώ θα ήξερα πως ένα έργο ήταν έτοιμο και ο art director θα αποφάσιζε τι ήταν σωστό και τι όχι σε αυτό». Ο Liepke ήξερε απλώς πως ήταν στη λάθος δουλειά.
Περιγράφοντας τον εαυτό του ως συναισθηματικό, καταφέρνει να δώσει μια ολόσωστη περίληψη όλων όσων μας κάνουν να νιώθουμε οι πίνακές του:
«Πιστεύω πως όσο μόνοι και αν νιώθουμε σε αυτόν τον κόσμο, πώς φανταζόμαστε πως βιώνουμε τα πράγματα σε ένα κενό – όλοι μοιραζόμαστε τα ίδια ανθρώπινα συναισθήματα. Όλοι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες για επικοινωνία, αγάπη και κατανόηση. Προσπαθώ να αγγίξω αυτές τις οικουμενικές ανάγκες. Είναι αυτό που είναι πρωτογενές στην τέχνη. Προσπαθώ να το πω μέσα από τη διάθεση, το χρώμα, την ατμόσφαιρα και την υφή. Επίλογος: Είναι το συναίσθημα και εγώ απλώς θέλω να το εξωτερικεύσω. Είναι δύσκολο να εκφράσεις με λέξεις πράγματα που είναι τόσο όμορφο και δεν έχουν λέξεις. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πρέπει να το ζωγραφίσω».
