Στο Πρόστιμο, στην Μπαλάντα, τώρα στον Δυσάρεστο, σε ένα ρόλο που μιλάει στο συλλογικό ασυνείδητο όλων μας στο Digger, στο Monday. Φέτος απολαύσαμε/ απολαμβάνουμε το υποκριτικό έπος του Βαγγέλη Μουρική σχεδόν σε όλες τις ελληνικές ταινίες που είδαμε στα θερινά.
Αν γράψω ότι ο Βαγγέλης Μουρίκης είναι το πρόσωπο του ελληνικού σινεμά, δεν θα κατηγορηθώ ως υπερβολική. Ο άνθρωπος αυτός παίζει με τις σιωπές, το βλέμμα του, τη σωματικότητά του. Είναι ένα κινούμενο μονοπλάνο. Μεταφέρει συναισθήματα, καταστάσεις, σκέψεις, ατμόσφαιρα, βιώματα με το παίξιμό του. Και στην πραγματική του ζωή δεν κουβαλά κανένα δήθεν σταριλίκι. Κύριος, ταπεινός, εργατικός, ευγενικός, με χιούμορ, βαθιά πολιτικός, ξέρει που θέλει να ανήκει. Κι αυτό είναι τεράστιο star quality. Αγγίζει τον θεατή. Είναι το καλύτερο εργαλείο κάθε σκηνοθέτη που ονειρεύεται μια ταινία.
Τον παρακαλέσαμε να μας μιλήσει. Ήταν διστακτικός γιατί πιστεύει ότι έδωσε πολλές συνεντεύξεις. Γράφει πυρετωδώς το σενάριο της επόμενης ταινίας του μαζί με τους συνεργάτες του. Ευτυχώς, βγαίνει στις αίθουσες η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου, μια μαύρη κωμωδία για ένα θανατηφόρο ιό (μας τρολάρει;) και μιλήσαμε για όλες τις ελληνικές ταινίες που έκαναν μια σκοτεινή βουτιά στο σύμπαν των ανθρώπινών σχέσεων.
Γιατί θέλουν όλοι οι σκηνοθέτες να συνεργαστούν μαζί σας; Είστε γουρλής; Θεωρούν ότι έχετε κοινό και θα φέρετε κόσμο στο σινεμά; Ή είστε ο καλύτερος;
Δεν έχω καταλάβει τίποτα απ’ όλα αυτά. Μάλλον νομίζουν ότι είμαι καλός συνταξιδιώτης,. Ξέρω και κάποια μέρη, κάνουμε και πλάκα στη διαδρομή οπότε καλά είναι αυτά για αρχή. Με αιφνιδίασε η ερώτησή σας… Δυσάρεστα!
Γιατί δεν χωνεύετε την τηλεόραση;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν έχω δώσει αρκετό χρόνο, γιατί πιστεύω ότι δεν είμαι καλός στα ζητούμενα. Πρέπει να αφιερωθείς και να είσαι εκεί. Εγώ δεν είμαι καλός στο πρώτο και συνήθως λείπω.
Είναι πλέον οι Έλληνες κινηματογραφιστές μια παρέα με ένα κοινό όραμα; Οικονομίδης, Μπόγρης, Γρηγοράκης και Γεωργόπουλος μιλάνε την ίδια γλώσσα κι αν ναι, ποια;
Ο χώρος είναι μικρός και γενικά ο ένας ξέρει τον άλλον και με διάφορους τρόπους ο ένας υπάρχει μέσα στην δουλειά των άλλων. Θεωρώ ότι, όχι, δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα και σίγουρα όχι, δεν έχουν κοινό όραμα. Και είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια τέτοια συγκυρία βέβαια, γιατί ενώ, όλοι είναι τόσο κοντά, είναι και ταυτόχρονα ο καθένας στο δικό του. Και αυτό φαίνεται πλέον και στην οθόνη.
Πόσο πολιτικό είναι το ελληνικό σινεμά του 2021;
Αρχίζει να γίνεται αρκετά. Όχι ότι δεν ήταν και πριν αλλά τώρα γίνεται ακόμα πιο δυνατό επειδή πλέον μιλάει πολιτικά πιο επιθετικά και με τρόπο που τραβάει μαζί του και άλλους.
Πότε λέτε ναι σε έναν ρόλο; Αν ξέρετε το σκηνοθέτη ή αν σας πείσει το σενάριο;
Αν καταλήξω ότι, ναι, μπορώ να δώσω ταυτότητα στον, μικρό ή μεγάλο, ρόλο που μου προτείνουν. Και να μην είναι, όσο μπορώ, η δική μου ταυτότητα.
Ο ρόλος σας στο Digger μου άρεσε γιατί η ταινία είχε μια βαθιά ανθρωπίλα και κοινό τόπο με θεατές. Στις υπόλοιπες ταινίες που σας είδα φέτος, είχα μια εικόνα από πριν τι θα δω. Κάνω λάθος να πιστεύω ότι σας κάνουν casting για τον ίδιο ρόλο σε άλλη ταινία κάθε φορά; Υπάρχει μια μανιέρα στους casting directors;
Μάλλον, φαίνεται ότι δεν μπόρεσα να βρω ταυτότητα γι αυτούς τους ρόλους που μου λέτε. Και σ’ αυτό δεν ευθύνεται κανένας casting director. Τώρα αν για κάποιες ταινίες ξέρατε από πριν το τέλος του έργου τότε, κατά την γνώμη μου ίσως κάτι άλλο γίνεται.
Τα σενάρια σας τα αγαπώ γιατί μου φαίνεται ότι διαβάζω ένα βιβλίο. Έτσι τα γράφετε;
Συνήθως συνεργάζομαι σε σενάρια άλλων. Γράφω μαζί με άλλους που ίσως μας εκφράζει μια κοινή αγωνία, μια κοινή ματιά σε κάτι.
Γιατί δεν κάνετε θόρυβο γύρω από την επωνυμία σας;
Την έχω κάνει Α.Ε . Μη κερδοσκοπική… Δεν φτάνει; Τι κορόιδο με πιάσανε;
Ποιος πάει στην Αυστραλία να σπουδάσει υποκριτική; Δεν είχε σχολές σε όλη την Ευρώπη να σας αρέσουν;
Δεν πήγα να σπουδάσω. Βόλτα τον πλανήτη έκανα γύρω γύρω και έτυχε να κάνω κι αυτό…
Τι μαθήματα ζωής πήρατε κάνοντας ταινίες; Πώς μπήκατε στο ξεκίνημά σας και τι βλέπετε στον καθρέπτή σας σήμερα;
Μπήκα άπειρος και σιγά σιγά κερδίζω και καμιά εμπειρία, όταν είμαι τυχερός. Τους καθρέφτες δεν τους πάω με τίποτα.
Πείτε μου μια ταινία που είδατε πρόσφατα στο σινεμά.
“Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό”… Δυσάρεστη, αστεία, επίκαιρη, πολιτική, όμορφη και ερωτική.
Πιο επίκαιρη από ποτέ, και υπό μία έννοια προφητική, η ταινία του Γ. Γεωργόπουλου, έχει για πρωταγωνιστή τον Όμηρο Πουλάκη στον ρόλο του Άρη, ενός πετυχημένου στελέχους μιας μεγάλης εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος είναι θανατηφόρος μόνο για τις γυναίκες. Ο Άρης όμως είναι και η μοναδική ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου. Αρκεί να βρει ποια από τις πρώην συντρόφους του, του μετέδωσε τον ιό αρχικά.
Στο πλευρό του Όμηρου Πουλάκη, εμφανίζεται ο Βαγγέλης Μουρίκης σε έναν ρόλο που θα συζητηθεί, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (συμπρωταγωνιστής του Ο. Πουλάκη στo “Tungsten”) κι ένα εντυπωσιακό γυναικείο καστ: Ιωάννα Παππά, Κόρα Καρβούνη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Σίσσυ Τουμάση και η γιαπωνέζα Mari Yamamoto.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης κάνει ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα στην ταινία, ενώ το σενάριο συνυπογράφει με το σκηνοθέτη, η συγγραφέας Μαρία Φακίνου. Tην μουσική υπογράφει η Kid Moxie.
Info: Η ταινία κυκλοφορεί στις 15 Ιουλίου από την Weirdwave.
