H σεξουαλικότητα δεν είναι ποτέ "ακατάλληλη"

Ο Ren Hang αποφάσισε να μας αφήσει το 2007. Η μάχη του με την κατάθλιψη ήταν γνωστή. Όπως και να έχει, πήρε μαζί του την πηγή νέων γυμνών, προβοκατόρικων γυμνών, αλλά μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά από τέτοια.

Ο φωτογράφος έγινε γνωστός για τα γυμνά φωτογραφικά πορτραίτα των φίλων του. Αυτό που πρακτικά έκανε ήταν να θέτει την κινεζική σεξουαλικότητα στο επίκεντρο, σε μια κοινωνία αρκετά καταπιεσμένη. Για αυτή την ερωτική χροιά των φωτογραφιών του, μάλιστα, είχε συλληφθεί αρκετές φορές.
Με σπουδές στη διαφήμιση, δεν άργησε να συνειδητοποιήσει πως ο επαγγελματικός του δρόμος ήταν η φωτογραφία. Με την κάμερα άρχισε να πειραματίζεται γύρω στα 17 του για να “ανακουφίσει τη βαρεμάρα”, όπως είχε πει. Το 2007 άρχισε να φωτογραφίζει φίλες και φίλους του, και παρά τη γυμνή φύση των λήψεών του, που φλέρταραν με το ταμπού, ποτέ δεν θεώρησε πως η τέχνη του είναι για “λίγους” και ακατάλληλη για τους πολλούς. “Δεν βλέπω τη δουλειά μου σαν ταμπού, γιατί δεν σκέφτομαι τόσο πολύ σε ένα πλαίσιο κουλτούρας ή ένα πολιτικό πλαίσιο”, είχε δηλώσει, μέσα σε απόλυτη άγνοια πως οι φωτογραφίες του πιέζουν τα “όρια” για κάποιους, ας πούμε συντηρητικούς.

Αυτοδίδακτος ήταν και στην ποίηση, την άλλη του αγάπη. Μια σειρά από ποιήματα που είχε γράψει μεταξύ 2007 και 2013, δημοσιεύθηκαν στη συλλογή “Poem Collection of Renhang”. Σε αυτή, καταπιάστηκε με τα ενθουσιώδη συναισθήματα του έρωτα, ή πιο σωστά, του ιδανικού έρωτα, καθώς και της ζωής των εραστών. Η σκοτεινή του πλευρά, δεν απουσίαζε από αυτά, ενώ ο φόβος της μοναξιάς και η απώλεια ενός χωρισμού, ήταν εμφανής.

Love

My kisses can be finely linked into a line, just like/
A snake slithers across every rugged reef rock on/
Your trembling body, afterwards you turn/
Into a snake, I turn into a rock, still afterwards we/
All turn into snakes, intertwined together, we/
All turn into rocks, hitting each other.
He also wrote a collection of prose poems named My Depression recording his inner struggles against the depression, included frequent hallucinations and hearing voices. In one poem, he wrote:
Life is really one/
Precious gift/
But sometimes I feel that/
It has been given to the wrong person.

To 2015 ήρθε στην Αθήνα και η επίσκεψή του αυτή “γέννησε” κλικς σε παραλίες της Αττικής, σε δάση, δρόμους και αθηναϊκά διαμερίσματα. Σε κείμενο του, το II’Editions αναφέρει πως στην αθηναϊκή πρωτεύουσα το χιούμορ του και η περίτεχνη σύνθεση χρωμάτων, έγιναν εμφανή στη δουλειά του, ίσως γιατί επιτέλους ήταν μακριά από την καταπιεστικά συντηρητική Κίνα, για την οποία ο ίδιος έλεγε: “Δεν θέλω οι άλλοι να έχουν την εντύπωση πως οι Κινέζοι είναι ρομπότ… Ή πως έχουν σεξουαλικά όργανα, αλλά πάντα τα κρατάνε για τους εαυτούς τους σαν κρυφούς θησαυρούς. Θέλω να πω οι π*ες μας και τα μ**α μας δεν είναι καθόλου ντροπιαστικά.

I’ve bought a knife
We can use it together
If you don’t love me anymore
I will kill you
If I don’t love you anymore
You will kill me

Ίσως να ήταν απαραίτητο να γραφτούν όλα αυτά. Ίσως το μοναδικό ζητούμενο για να καταλάβουμε τη δουλειά ττου Hang απλώς να τη δούμε. Να τη δούμε πραγματικά. Τα γυμνά κορίτσια με τα παγώνια, τα εύθραυστα αγόρια με τα λουλούδια, με τις γάτες στηριγμένες στους ώμους. Τα τρυφερά γυμνά φιλιά στο νερό, στις ταράτσες, στις παραλίες, στη φύση και στο αστικό τοπίο. Γυμνή, μη απολογητική ευθραυστότητα. Ίσως να άξιζε μόνο αυτό να γραφτεί τελικά.