Ο Silot (ή Αποστόλης Μπόγρης) είναι ένας νέος καλλιτέχνης που φέρει την αγάπη του για την pop, την οποία και υπηρετεί, εντελώς αναπολογητικά. Όπως κάνει και με την αισθητική του. Αν πήρες τις απαντήσεις σου από το “Οι καρδιές μας πού πάνε” και βρήκες το “Shelter” σου στον μεστό ηλεκτρονικό, κάπως σκοτεινό ήχο του, τότε η συνέντευξή του παρακάτω θα σε πλουτίσει με διαφορετικό τρόπο. Βασικά, ίσως σε κάνει να μην ξαναχαμηλώσεις την ένταση στα ακουστικά σου όταν πέσει ένα αγαπημένο σου pop ή “trash” κομμάτι, αυτοεκπληρώνοντας την καταπιεστική συνθήκη του να θέλουμε να απομακρυνόμαστε από οτιδήποτε pop, ακόμα και τη μουσική. 

Ο Silot πιστεύει πως δεν γίνεται να ντρέπεσαι για ένα κομμάτι που σε κάνει να χορεύεις ως τα ξημερώματα. Και έχει πολύ δίκιο.

Σε τι φάση σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

Είμαι σε μια πολύ καλή φάση, γιατί ετοιμάζω τον δίσκο μου. Είμαστε στο στούντιο με τους παραγωγούς μου, Beyond και Locust. Τώρα θα κυκλοφορήσει ένα νέο single, μια διασκευή των Micro, που λέγεται “Αυτή η Πόλη” και είμαι πολύ ενθουσιασμένος, γιατί ολοκληρώνεται το άλμπουμ, που έχει δέκα κομμάτια και θα βγει λογικά κάπου στον Σεπτέμβριο ή τον Οκτωβριο.

Είναι μια δημιουργική φάση αυτή; 

Η αλήθεια είναι πως τώρα με ταλαιπωρεί λίγο το τελείωμα, γιατί πρέπει να ηχογραφήσεις, να δεις τι σου αρέσει, τι δεν σου αρέσει, να βρεις τους ήχους. Τώρα εδώ είμαστε στο σημείο που είναι στην ουσία έτοιμο το κομμάτι και παρακολουθείς την πορεία του, να δέσουν τα όργανα μεταξύ τους, να έχουν τη σωστή ένταση. Αυτή είναι μια πολύ δημιουργική διαδιασία, αλλά εγώ βαριέμαι αυτό το τελικό στάδιο, γιατί ανυπομονώ για το μοίρασμα της νέας δουλειάς με τον κόσμο. 

Τα τραγούδια σου είναι από εκείνα που προκαλούν ταύτιση στον ακροατή. Να περιμένουμε κάτι ανάλογο και από τα καινούργια κομμμάτια;

Νιώθω ότι θα υπάρξει και πάλι ταύτιση. Αυτός ο δίσκος είναι πολύ εσωτερικός, περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα, οπότε σίγουρα θα υπάρχει ταύτιση από την πλευρά του κόσμου. Επίσης κάποια κομμάτια, όπως το “Καμία Επαφή”, που κλείνει και τον δίσκο, φτιάχτηκαν στην καραντίνα. Το συγκεκριμένο είναι ένα κομμάτι που μιλάει για την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων που υπήρχε αυτόν τον καιρό και το πόσο μας έλειπε το άγγιγμα ή η αγκαλιά. Αφορά βιώματα κοινά σε όλους μας. 

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω πώς πέρασες τις καραντίνες;

Η πρώτη ήταν λίγο ανυπόφορη και ξεκούραστη ταυτόχρονα. Από τη μια ξεκουράστηκα, από την άλλη με σταμάτησε, γιατί είχα μόλις ξεκινήσει τον δίσκο, τα δυο πρώτα κομμάτια του. Φρίκαρα για το πότε θα συνεχίσω τις ηχογραφήσεις και το πότε θα βγουν τα κομμάτια. Ταυτόχρονα, όμως, μου έδωσε πολύ έμπνευση. Την καραντίνα γενικώς την πέρασα με αυτοψυχανάλυση.

Ποιο τραγούδι σου είναι πιο Αποστόλης από όλα; 

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα κομμάτι μέσα στον δίσκο, που δεν έχει βγει ακόμα και είναι εντελώς εγώ. Αν το “Οι Καρδιές μας Πού Πάνε” είναι 99% Αποστόλης, το κομμάτι που είναι 100% εγω είναι το “Αυτό το Κομμάτι Δεν Είναι Για Σένα”. 

Είναι η pop ένα παρεξηγημένο είδος;

Η pop είναι όντως ένα παρεξηγημένο είδος, όπως παρεξηγημένη είναι και η σεξουαλικότητα των ανθρώπων. Οπότε κάπως έτσι νιώθω μια ταύτιση σε αυτή την παρεξήγηση του τι είναι ποπ και γενικά στο θέμα που έχουμε με τις ταμπέλες. Όλο αυτό με πεισμώνει ακόμα περισσότερο να αποδείξω ότι η pop μουσική δεν είναι κάτι ελαφρύ, κάτι απλό. Μπορεί να υπάρξει pop με βάθος, με στίχο με νόημα. Γενικά νιώθω πως είναι η ώρα που έχει περάσει η εφηβεία της pop. Μεγάλωσε τώρα πια η pop στην Ελλάδα και είναι καιρός να πάει παραπέρα.

Έχει μπει πια η pop στην κατηγορία “ένοχες απολαύσεις” σηκώνοντας την ταμπέλα της “trash”;

Ξαφνικά νιώθουμε πως η pop δεν ταιριάζει στο ψεύτικο image μας. Έχουμε φτάσει να μην ανεβάζουμε ένα pop κομμάτι στο Facebook, παρόλο που το χορεύουμε ως τις τέσσερις τα ξημερώματα, όπως ας πούμε το “Όταν Εργάζεσαι” της Δέσποινας Βανδή. Γενικά, είμαι της άποψης ότι δεν υπάρχει ένοχη απόλαυση, ούτε στην pop, ούτε στη μουσική. Για ποιο λόγο να σου προκαλεί ενοχή κάτι το οποίο ακούς και απολαμβάνεις; Δεν το κατανοώ. Έχουμε δώσει στην pop μια ταμπέλα, “trash”, για να νιώθουμε πως το κοροϊδεύουμε. Εμένα μου αρέσουν και τα ελαφρολαϊκά, παρόλο που ο δικός μου ήχος είναι πιστός στην ηλεκτρονική μουσική. Ας πούμε αγαπώ πολύ τον δίσκο της Καίτης Γαρμπή, “Ευαισθησίες” και έχω επηρεαστεί στον δίσκο μου, δίνοντας σε κάποια σημεία μια περίεργη, υπόγεια αίσθηση τσιφτετελιού, με Silot τρόπο. Όταν έγραψα το τέλος του κόσμου, που έχει νότες που παραπέμπουν στο λαϊκό, ανατολίτικες, σκέφτηκα κατευθείαν “σε ποιον να το δώσω;”. Αλλά το σκέφτηκα. Γιατί να το δώσω αυτό; Δεν είναι μέρος του εαυτού μου; Γιατί να μην το βάλω στον δίσκο με τον τρόπο που εγώ θέλω να το ερμηνεύσω; Και τελικά το έβαλα και νιώθω πολύ καλά για αυτό. 

Παρατηρώντας το εξαιρετικό curation του Instagram σου και επηρεασμένη από τον νικητή της Eurovision που δέχτηκε σχόλια για τo styling του, έμεινα στα βαμμένα νύχια σου. Έχεις γίνει ποτέ αποδέκτης αρνητικών σχολίων λόγω της εμφάνισής σου; 

Όταν έβαψα τα μαλλιά μου, εννοείται δέχτηκα διάφορες αντιδράσεις και ειρωνικά σχόλια, ωστόσο τα περισσότερα ήταν θετικά. Επίσης θα σου πω και ένα σκηνικό που έζησα. Μετά τη φωτογράφηση, μπήκα σε ένα ταξί, κουβαλώντας μαζί μου πολλά props. Σε όλη τη διαδρομή έκρυβα τα νύχια μου, γιατί σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να σχολιάσει κάτι ο οδηγός ταξί και να στη διαδικασία να του εξηγώ. Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να εξηγώ εγώ, γιατί έχω βάψει τα νύχια μου. Έτσι, ανοίγοντας την πόρτα και παίρνοντας τα πράγματα από το πορτ μπαγκάζ, μου λέει ο άνθρωπος “τι ωραίο χρώμα”. Και κατάλαβα πως όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου. Πολλές φορές κάνουμε μόνοι μας την κριτική που νομίζουμε ότι θα μας κάνουν οι άλλοι, καταλήγοντας να νιώθουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε 100% ο εαυτός μας. 

Πάντως, μιας και ανέφερες τη Eurovision, εγώ θέλω πάρα πολύ να πάω, με ένα διαφορετικό κομμάτι από ό,τι έχουμε συνηθίσει να στέλνουμε από την Ελλάδα ή την Κύπρο. Είναι ένας στόχος μου και νιώθω πως είναι στη φύση μου με έναν τρόπο να πάω σε αυτό τον διαγωνισμό. Σαν να είναι μια φυσική εξέλιξη.

Πόσο Αθήνα ακούμε στους στίχους σου;

Η Αθήνα είναι η πόλη που με έχει στιγματήσει. Η πόλη που πάντα υπάρχει μια μυρωδιά της μέσα στα τραγούδια μου. Ταυτόχρονα, επειδή είμαι ονειροπόλος, νιώθω πως ταυτόχρονα είμαι και κάπου αλλού. Η Αθήνα θα έλεγα πως βρίσκεται κατά 70% μέσα στα τραγούδια μου. 

Παράλληλα με τη μουσική, ασχολείσαι και με τη ζαχαροπλαστική, στο I Cake You. Τι κοινά μπορεί να έχουν αυτά τα δυο; Τι δεν βλέπουμε;

Είναι δημιουργικά και τα δυο, αφού φτιάχνεις κάτι από το μηδέν. Παίρνεις μερικές νότες και στίχους και φτιάχνεις ένα τραγούδι από το μηδέν. Παίρνεις κάποια υλικά και φτιάχνεις ένα cookie από το μηδέν. Βέβαια, το κοινό της μουσικής, μπορείς να το κερδίσεις σιγά σιγά, ενώ με το cookie, με μια μόλις μπουκιά μπορείς να το καταφέρεις.

Το μικρόβιο της ζαχαροπλαστικής μπήκε όταν έμενα στο Λονδίνο. Εμεινα εκεί ενα χρόνο και ένιωσα πως βρήκα τον εαυτό μου. Εκεί έθεσα ως στόχο να ανοίξω ένα μαγαζί με cookies και εκεί άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια. 

Τι βρήκες στο Λονδίνο που η Αθήνα δεν σου χάριζε εύκολα;

Ένιωσα φουλ ελεύθερος. Σε όλα. Στο πώς θα σε κοιτάξει κάποιος στον δρόμο αν φοράς κάτι περίπεργο, μέχρι την άποψή σου. Το ότι κάποιος θα την ακούσει χωρίς να σε κριτικάρει. Γενικά υπήρχε αυτό το αίσθημα της ελευυθερίας και της αποδοχης, το οποίο πήρα μαζί μου επιστρέφοντας εδώ. Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω στην Ελλάδα για να είμαι δυστυχισμένος. 

Πόσα live έχεις κάνει; 

Μόνο δυο και γενικά είμαι λίγο περίεργος τύπος σε ό,τι αφορά τα live. Δεν μου αρέσει το να βγω απλώς σε ένα κλαμπ και να τραγουδήσω. Με ενδιαφέρει τα live μου να έχουν περισσότερα στοιχεία περφόρμανς και εύχομαι πως μέσα στο 2022 θα έχω καταφέρει να το κάνω σε μια θεατρική σκηνή. Το έχω ιδανικά φτιαγμένο στο κεφάλι μου και θέλω να μείνω πιστός σε αυτό. 

Με ποιον καλλιτέχνη ή ποια καλλιτέχνιδα θα ήθελες να συνεργαστείς;

Με πολλούς. Ένας άνθρωπος με τον οποίο θέλω πολύ να συνεργαστώ είναι η Τάμτα, γιατί έχει μείνει πιστή στην αγάπη της για την pop.

*

Φωτογραφίες:  Stephie Grape

Styling: Χαρης Σταματόπουλος

Makeup Artist: Αντιγόνη Ακριτίδου