Ο Αύγουστος Κορτώ ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί οι “άντρες παλαιάς κοπής”

Ο Παύλος Χαϊκάλης ψάχνοντας μια σοβαρή δικαιολογία-εξήγηση για τις καταγγελίες που δέχεται τις τελευταίες μέρες, θεώρησε το να αυτoαποκαλεστεί «αρσενικό παλαιάς κοπής» μια καλή ιδέα. Ο ηθοποιός αναμάσησε “μια αδέξια μια αφήγηση στην οποία όχι μόνο δεν βρίσκεις κάποιου ίχνους μεταμέλειας, αλλά αντίθετα κατασκευάζει τον ίδιο σαν ένα ατακτούλη τζαναμπέτη που κάπως «ξέφυγε» και, τέλος πάντων, δεν μπορεί να εκφρασει τον πόθο του «με το λεξικό του Μπαμπινιώτη, σοβαροί να είμαστε», όπως έγραψε χθες σε κείμενό του ο Γιώργος Πολυμενέας, για να δικαιολογήσει ένα τηλεφώνημα σε μια γυναίκα, που στόχο είχε την επιβολή της διάθεσης του ίδιου και μόνο, για ερωτική ικανοποίηση.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Παύλος Χαϊκάλης με τη «συγγνώμη» του για μια απρεπή, χωρίς ασέβεια πράξη που μπαίνει και με το παραπάνω κάτω από τον όρο-ομπρέλα «σεξουαλική παρενόχληση», κατάφερε να φέρει στο φως όλα τα προβληματικά στοιχεία και συμπεριφορές που ορίζουν ένα «αρσενικό παλαιάς κοπής». Ναι όλοι ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί οι παλαιάς κοπής, που θεωρούν τον χαρακτηρισμό την ιδανική νομιμοποιητική βάση για παραβιαστικές και χυδαίες πράξεις.

Τις τελευταίες ώρες διαβάζουμε στα social media κάποιες καλές περιγραφές του όρου, αλλά αυτή που θα κρατήσουμε είναι εκείνη του Αύγουστου Κορτώ, και κυρίως την κατάληξή της: Τύποι βαθιά ανεπαρκείς, που γυρεύουν επάρκεια στη βία και την ασχήμια. Όντως, πρόκειται για προϊόντα του παλιού κόσμου – και γι’ αυτό είναι καταδικασμένοι να βυθιστούν μαζί του στη λήθη.

Ολόκληρη η ανάρτηση του συγγραφέα:

“Κι εμείς οι αδερφές, δυστυχώς, τους ξέρουμε πολύ καλά τους ‘άντρες παλιάς κοπής’.

Ήταν οι συμμαθητές που μας κορόιδευαν στο σχολείο, που μας έκαναν τη ζωή κόλαση, πιθηκίζοντας τον ομοφοβικό οχετό που ‘χαν απορροφήσει απ’ τους πατεράδες τους.

Ήταν αυτοί που ξεροστάλιαζαν στα πάρκα μες στη νύχτα, και για να μην παραδεχτούν τον λόγο της παρουσίας τους εκεί, σου τράβαγαν και δυο σφαλιάρες.

Ήταν αυτοί που, σ’ ένα τραπέζι γνωστών και φίλων, έκαναν ασταμάτητα ντεμέκ καλαμπούρια για τους πούστηδες – «φιλικά πάντα».

Ήταν τα αφεντικά κι οι προϊστάμενοι που μας απευθύνονταν με γυναικεία ονόματα κι αντωνυμίες.

Ήταν οι χολωμένοι άγνωστοι που κάθε χρόνο βρίζουν και καταριούνται το Pride, που μοίραζαν αβέρτα ψόφους όταν τόλμησα να ξεστομίσω τις λέξεις ‘ο άντρας μου’, ή να ανεβάσω μια φωτογραφία ενός φιλιού ή μιας αγκαλιάς με τον άνθρωπό μου.

Τύποι βαθιά ανεπαρκείς, που γυρεύουν επάρκεια στη βία και την ασχήμια. Όντως, πρόκειται για προϊόντα του παλιού κόσμου – και γι’ αυτό είναι καταδικασμένοι να βυθιστούν μαζί του στη λήθη.”