“Δεν ήθελα να γράψω την αυτοβιογραφία μου. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Αν διαβάσετε το βιβλίο θα δείτε ότι αναφέρω ελάχιστα πράγματα από την 15η θητεία μου στο δήμο Θεσσαλονίκης. Ήθελα να μιλήσω για την οινική μας κουλτούρα αλλά κατάλαβα ότι όλη μου η ζωή είναι συνυφασμένη με το κρασί”.

Μια τηλεφωνική συνέντευξη κατέληξε σε μάθημα ιστορίας. Αυτό συμβαίνει όταν μιλάς με τον Γιάννη Μπουτάρη. Δεν ξέρω ποιος χαρακτηρισμός του ταιριάζει περισσότερο. Έμπορος, προοδευτικός, ειλικρινής, ρηξικέλευθος, δήμαρχος, πατέρας, σύντροφος, γλεντζές, παθιασμένος, μύθος. Κυρ-Γιάννη τον λέμε στη Θεσσαλονίκη. Κι αυτό είναι κατάκτηση του. Ο Γιάννης Μπουτάρης, ένας ελεύθερος άνθρωπος που δεν πιστεύει σε κλισέ και ταμπέλες αλλά μόνο σε ετικέτες.

Η οινική παράδοση

“Άσχετοι είναι σχεδόν όλοι οι κυβερνώντες με το κρασί. Δεν του δίνουν πολύ σημασία ως προϊόν. Άγνοια έχουν. Τι καταφέραμε εμείς; Να μην θεωρεί ο Έλληνας καλό κρασί το χύμα ανώνυμο κρασί του θείου του από το χωριό. Να δημιουργηθούν οινοποιεία και σοβαροί αμπελώνες που βγάζουν κρασιά με ονομασία προέλευσης, εμφιαλωμένα. Έτσι άρχισε να διαγράφεται η εικόνα του χωριάτικου κρασιού σε πλαστικά μπουκάλια και δημιουργήθηκαν καλά οινοποιεία. Δεν χρειάζεται να έχει γνώσεις χημικού ο μέσος καταναλωτής για να καταλάβει το καλό κρασί. Μέσα από την εξέλιξη του κρασιού, των wine bars, της κάβας βάζουμε πλέον καλά κρασιά στο καθημερινό τραπέζι και εξαιρετικά στο κυριακάτικο τραπέζι”.

Η οικογενειακή παράδοση

“Δεν με γέμισε ποτέ άγχος το επίθετο που κουβαλάω. Περηφάνεια με γέμισε το γεγονός ότι βρήκαμε αρχεία με το όνομά του προ-παππού μας που έστελνε το 1854 κρασί στη Βιέννη. Νιώθω περηφάνεια που μετά το 1960 δημιουργήθηκαν δεκάδες οινοποιεία στη Νάουσα και στο Νυμφαίο ακολουθώντας το δικό μας παράδειγμα. Ήξερα από τα 15 μου ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου. Μεγάλωσα από παιδί στον τρύγο. Εκεί ήταν η ζωή μας”.

Το χρέος στην κοινωνία και τα βίτσια

“Είμαι κοινωνικό και πολιτικό ον. Δεν μπορώ να είμαι αδιάφορος για το περιβάλλον και ότι συμβαίνει γύρω μου. Το κρασί είναι γεωργικό προϊόν. Εγώ αγαπώ το περιβάλλον και θέλω να το προστατεύσω. Έτσι ιδρύσαμε τον Αρκτούρο, το κέντρο περίθαλψης για την προστασία της αρκούδας, του λύκου και των άγριων ζώων. Με τον Άρη ασχολήθηκα από βίτσιο. Είχα λεφτά και στήριζα την ομάδα. Μετά βέβαια μπήκαν στο χώρο άνθρωποι που είχαν περισσότερα χρήματα από μένα και αποσύρθηκα. Ακόμα βλέπω μπάσκετ στην τηλεόραση. Και NBA βλέπω. Μου αρέσει το παιχνίδι”.

Για το διάδοχο στη δημαρχία

“Σαφώς ο νέος δήμαρχος (Κωνσταντίνος Ζέρβας) είναι πιο οπισθοδρομικός και συντηρητικός σε σύγκριση με μένα. Όσο ήμουν εγώ δήμαρχος είχαμε τουρίστες Τούρκους και Εβραίους στην Θεσσαλονίκη. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον σου, αν δεν ξέρεις ιστορία, αν δεν γνωρίζεις το παρελθόν σου. Οι Εβραίοι έφεραν το εμπόριο στη Θεσσαλονίκη και οι Τούρκοι έμεναν στην πόλη, ήταν κομμάτι της ιστορίας της. Αυτά κόπηκαν δια ροπάλου. Έγινε και μεγάλη ζημιά στον τουρισμό με την πανδημία. Αλλά, έχει ανοίξει μια πόρτα και δεν κλείνει”. 

Για τις γυναίκες

“Δεν ξέρω γιατί ασχολούνται με τις σχέσεις μου τα έντυπα. Ξέρω ότι όταν χώρισα το 1981 από τη γυναίκα μου και μέχρι τις αρχές του 90, μάλλον το 89 που ξανασμίξαμε, ήμουν ρεμπέτ ασκέρ (δάνειο γλωσσικό των Θεσσαλονικιών, σημαίνει άτακτος, ρέμπελος). Μου αρέσουν οι γυναίκες. Και είχα πολλές σχέσεις. Δεν οδήγησαν κάπου ουσιαστικά. Στη γυναίκα μου επέστρεψα και ζήσαμε τα καλύτερα μας χρόνια. Ήταν μια επιλογή . Εγώ θέλω εσένα κι εσύ εμένα. Και μείναμε μαζί μέχρι το τέλος. Παντρεύτηκα ξανά το 2018. Αλλά χώρισα το καλοκαίρι. Δεν κόλλησε η σχέση. Να μην λυπάσαι. Πρέπει να ξέρεις πότε να πεις στον άλλο αντίο και να είσαι καλά. Δεν μπορείς να τυραννιέσαι αλλά ούτε να προκαλείς πόνο σε κάποιον”. 

Για το αλκοόλ

“Δεν ξέρω γιατί έγινα αλκοολικός. Πιθανότατα, για να ξεφύγω από την πραγματικότητα. Πήγα σε ψυχολόγο. Αλλά με βοήθησε το πρόγραμμα απεξάρτησης. Και με στήριξε η γυναίκα μου πάρα πολύ. Δεν μπορείς ποτέ μόνος σου να ξεφύγεις. Προσπάθησα με το παράδειγμα μου να δώσω ένα μάθημα και στα παιδιά μου, τον Στέλιο και το Μιχάλη που ανέλαβαν τον Κυρ-Γιάννη. Πήγα σε ένα κέντρο απεξάρτησης στην Αμερική και ξαναπήγα για να κάνω πάλι ένα πρόγραμμα. Είναι ένας αγώνας που ποτέ δεν τελειώνει. Έχω τριάντα χρόνια να πιώ. Αλλά, κάθε μέρα ξυπνάς λέγοντας “να μην πιώ σήμερα”. Κοιτάς το σήμερα”.

Για την COVID-19

“Φυσικά και φοβάμαι. Πώς γίνεται να μην φοβάμαι; Και προσέχω και αποφεύγω να βγαίνω έξω, τηρώ τους κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης. Περιμένω τη σειρά μου για το εμβόλιο. Άσε τους ψεκασμένους να λένε ότι θέλουν. Εγώ κάνω κάθε χρόνο εμβόλιο για την γρίπη. Ευελπιστώ να γυρίσουμε το καλοκαίρι σε μια κανονικότητα. Και να συνεχίσουμε τη ζωή μας”. 

Info: «Εξήντα χρόνια τρύγος….» Γιάννης Μπουτάρης (Εκδόσεις Πατάκη)

Τετάρτη 27/1 και ώρα 19:00 | @Public FB

Κρασιά, μεταπολεμική περίοδος, αλκοολισμός και το απραγματοποίητο μέχρι στιγμής όραμά του, είναι μερικά από τα σημαντικά κομμάτια της ζωής του Γιάννη Μπουτάρη που θα προσπαθήσουν να ξεδιπλώσουν η συγγραφέας Μαρία Μαυρικάκη και ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου στις 19.00 μέσα από τις σελίδες του Public σε Facebook, YouTube και blog.