Πρώτα είναι οι αγρότες, μετά εκείνοι που εργάζονται σε εξωτερικούς χώρους και στο τέλος οι συνταξιούχοι. Στη ζωή μου δεν έχω πιάσει αγροτικό εργαλείο. Την τελευταία φορά που δούλευα σε εξωτερικό χώρο δεν είχε ολοκληρωθεί η δεύτερη σεζόν του «Παρά Πέντε». Όσο για τη σύνταξη, αυτή μοιάζει με ένα όνειρο απατηλό, σαν το πράσινο φωτάκι που χάζευε ο Γκάτσμπι από την αποβάθρα του. Παρόλα αυτά, για τον καιρό ενδιαφέρομαι και ενημερώνομαι συστηματικά και όχι μόνο όταν σκάει κάποιο μετεωρολογικό blockbuster, όπως τώρα η κακοκαιρία «Λέανδρος» ή παλιότερα ο «Ζορμπάς», η «Αριάδνη» και όσα άλλα έντονα καιρικά φαινόμενα βαφτίζει το Αστεροσκοπείο. Παρόλα αυτά, δεν θα ήταν ίδια η γοητεία των μετεωρολογικών δεδομένων αν δεν υπήρχε ο μετεωρολόγος της καρδιάς μου και της καρδιάς πολλών άλλων, ο Σάκης Αρναούτογλου.
Ο καιρός διαχρονικά αποτελούσε ένα εύκολο θέμα συζήτησης, ίσως το πρώτο που επιστρατεύει κάποιος όταν θέλει να γεμίσει μια αμήχανη σιωπή. Όταν μια μι κουβέντα φτάνει σε εκείνο το σημείο από το οποίο οι συνομιλητές έχουν απρόσκοπτη θέα στην αχανή και άδεια επικράτεια της σιωπής, ο καιρός είναι ο τελευταίος μεθοριακός σταθμός. Η ευκολία ωστόσο με την οποία συζητούμε για τον καιρό έγκειται και στο γεγονός ότι όλοι βιώνουμε τις διαθέσεις του, επομένως μπορούμε να εκφέρουμε άποψη. Ως επιστημονικός κλάδος η μετεωρολογία, έχει υποφέρει καθώς πολλές φορές τα εργαλεία της και οι μεθοδολογίες της συσκοτίζονται με δεισιδαιμονίες και προλήψεις και πολλές φορές η όποια συζήτηση γίνεται εφάμιλλη με τις κουβέντες που, πριν το λοκντάουν, θα αντάλλασσαν δύο άνθρωποι πάνω από μια στοιχηματική εφημερίδα: «Λες να βγει γκολ/γκολ το Αλ Αχλι- Αλ Χιλάλ;».
Ο Αρναούτογλου λοιπόν, κόντρα στη ευκολία των εντυπωσιακών και τρομακτικών τίτλων, με τους οποίος μας βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ ακόμα και όταν επικρατούν απόλυτα φυσιολογικά φαινόμενα για την εποχή, έρχεται ήρεμος, διαβασμένος και κυρίως με ένα ολόκληρο τηλεοπτικό τέταρτο στη διάθεσή του για να μιλήσει αναλυτικά και υπεύθυνα για τα χιονοσύννεφα, για τον μετεω-ορίζοντα και τις αποχρώσεις στους χάρτες αέριων μαζών.
Σε αυτά τα 15 λεπτά που κρατάει το δελτίο καιρού στην ΕΡΤ 3, ο Αρναούτολγου μέσα στο green room, μου θυμίζει τον Μπομπ Ρος, τον οποίο στην Ελλάδα τον μάθαμε από την ίδια τηλεοπτική συχνότητα. Και όπως ο Ρος πάνω στον καμβά σχεδίαζε ένα «μικρό χαρούμενο δεντράκι», έτσι και ο δικός μας μετεωρολόγος φέρνει με ψυχρή κατεβασιά Βοριά πάνω από την δυτική και κεντρική Μακεδονία. Σε αντίθεση με τον Ross, ο Αρναούτογλου δεν τα φαντάζεται όλο αυτά, αλλά τα καταγραφεί επειδή ακριβώς συμβαίνουν πάνω από τα κεφάλια μας, στην ατμόσφαιρα.
Αλλά δεν μένει μόνο εκεί, μας ενημερώνει καθημερινά και από την επίσημη σελίδα του στο Facebook, εκεί όπου σχεδόν κάθε ποστ κλείνει με το dad joke «για να μη χάνετε τον καιρό σας», που όμως μάντεψε, λειτουργεί θαυμάσια. Διότι ο Αρναούτογλου έχει αυτή την πατρική φυσιογνωμία που καθησυχάζει. Τον βλέπεις και τον διαβάζεις και νιώθεις ότι θα πάει να πιάσει τον «Λέανδρο» από τον ώμο και θα το πει: «Ψυχρό παλικαράκι μου, κάτσε μια-δυο μέρες εδώ, και μετά πήγαινε λίγο παραπέρα, σε παρακαλώ πολύ, γιατί μου χαλάς το βαρομετρικό σύστημα». Πριν μερικά χρόνια, τον φανταζόμουν κάπου στα Τέμπη να υποδέχεται την «Αριάδνη» κρατώντας στο ένα χέρι μετεωρολογικούς χάρτες και στο άλλο λουλούδια.
Είτε τις επόμενες μέρες το στρώσει στην πλατεία Αριστοτέλους είτε όχι. Είτε χιονίσει στο Σύνταγμα είτε όχι (που αν παρακολουθείς Σάκη, ξέρεις ότι δεν θα συμβεί), προσωπικά πρώτα θα ανοίξω το Facebook να δω το status του Αρναούτογλου και μετά το παράθυρο. Και αν ο καιρός διαφέρει από την εκτίμηση του δικού μας μετεωρολόγου, τόσο το χειρότερο για τον καιρό.
