Το καλοκαίρι του 1952, ένας νέος άντρας και ανερχόμενος εικονογράφος ετοιμαζόταν να μπει στην καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης. Δούλευε σε μια σειρά από γραμμικά σχέδια τα οποία γιόρταζαν μέσω της τέχνης τον queer έρωτα, ένα θέμα άκρως προβοκατόρικο για την αμερικανική κοινωνία των 50s. Τον εικονογράφο τον έλεγαν Άντι Γουόρχολ.

Σε μια εποχή που ανέπνεε αποκλειστικά τοξική αρρενωπότητα και την αγάπη για τον εξπρεσιονισμό, ο Γουόρχολ δεχόταν τη μια απόρριψη μετά την άλλη, από γκαλερί που αρνούνταν να φιλοξενήσουν τα έργα του. Ευτυχώς, ο 24χρονος τότε καλλιτέχνης δεν το έβαλε κάτω.

«Σε όλη του τη ζωή, ο Γουόρχολ αρνήθηκε να οριστεί από τις κοινωνικές συμβάσεις», λέει ο Μάικλ Ντέιτον Χέρμαν, εκδότης του βιβλίου Andy Warhol. Love, Sex, and Desire. Drawings 1950–1962, στο Another. «Ο Τζον Τζιόρνο, καλλιτέχνης, ποιητής και πρώην εραστής του Γουόρχολ, εξήγησε: “Ο Άντι ήταν γκέι άντρας και δούλεψε με την ομοερωτική αποτύπωση. Στην ομοφοβική δεκαετία του 1950, αυτό ήταν τολμηρό και ηρωικό. Ένας μεγάλος κίνδυνος”».

Στο βιβλίο βρίσκονται συγκεντρωμένα περισσότερα από 300 σχέδια αντρών που απολαμβάνουν τη χαρά, τα νιάτα, την ομορφιά, τη σεξουαλική επιθυμία και τον έρωτα. Η σεξουαλικότητα μοιάζει να είναι ανεξέλεγκτη σε αυτά τα έργα, και μάλιστα σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη, το αντρικό γυμνό σώμα «άσεμνο» και έτσι μια ματιά στο γυμνό σώμα ενός άντρα μεταφραζόταν σε πράξη απελευθέρωσης, περιφρόνησης των νορμών και καθαρής απόλαυσης.

Ο Γουόρχολ ήξερε ακριβώς τι ήθελε και τα σχέδιά του τα έλεγαν όλα. «Τα σχέδια των ανδρών του Γουόρχολ απεικονίζουν ένα φάσμα οικειότητας, από ένα λαχταριστό βλέμμα σε μια στοργική αγκαλιά», λέει ο Χέρμαν.

«Ότι αυτά τα έργα δημιουργήθηκαν από έναν Καθολικό στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία τιμωρούταν σε κάθε πολιτεία δείχνει ότι, ακόμη και σε νεαρή ηλικία, ο Γουόρχολ αγκάλιασε το ρόλο του ως αντικομφορμιστής».

Ο Γουόρχολ αποφάσισε να παρουσιάσει αυτά τα έργα για πρώτη φορά την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου το 1956, παρουσιάζοντάς τα στη Γκαλερί Bodley στην Upper East Side της Νέας Υόρκης. Αυτό είναι και ένα καλό δείγμα ότι ο ίδιος ένιωθε πως είχε έρθει για να ταρακουνήσει την «κανονικότητα».

«Ο Γουόρχολ δεν ήθελε να γίνει μέλος στους ισχυρούς κοινωνικούς κύκλους και δεν το ένοιαζε να αντιμετωπίσει τις απόψεις του για τη σεξουαλικότητα με τρόπους που θα ήταν αποδεκτοί εκείνη την εποχή», λέει ο Χέρμαν.

«Αντ ‘αυτού, ο Γουόρχολ σκόπευε να επεκτείνει το εύρος αυτών των ελίτ κύκλων, ώστε να συμπεριλάβουν περισσότερο περιθωριοποιημένους ανθρώπους σαν τον ίδιο. Όπως είπε ο Γουόρχολ για το ιστορικό του στούντιο, το Factory, το οποίο ένωσε τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την κοινωνική τους κατάσταση ή τη σεξουαλικότητά τους, “οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν να με δουν, ενδιαφέρονταν να δουν ο ένας τον άλλον”».

Αν και ο Γουόρχολ διατηρούσε του έρωτές του μυστικούς, χρησιμοποίησε την τέχνη για να εκφράσει την queer ταυτότητά του καθ ‘όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Με αυτόν τον τρόπο, αυτά τα σχέδια μπορεί να αποκαλύψουν περισσότερα για τον ίδιο.

«Τα πρώιμα σχέδια που εμφανίζονται στο Andy Warhol Love, Sex και Desire παρουσιάζουν μοναδικά το χέρι του Γουόρχολ και αποκαλύπτουν έναν καλλιτέχνη που στη συνέχεια δημιούργησε μια αδιαπέραστη δημόσια εικόνα για τον εαυτό του», λέει ο Χέρμαν. «Τα εκατοντάδες σχέδια που έκανε ο Γουόρχολ από τη ζωή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παρέχουν ένα συγκινητικό πορτρέτο ενός ατόμου που δεν απεικονίζεται σε κανένα από αυτά – του Άντι Γουόρχολ.»