Πέρα από τα γκολ, τις ντρίμπλες, την ερωτική σχέση με την μπάλα, αν κάτι αξίζει να δεις για τον Ντιέγκο είναι το τραγούδι  “La Mano de Dios” που βρήκαμε στο ντοκιμαντέρ του Kusturica για τον Μαραντόνα (“Maradona by Kusturica”). Δεν υπάρχει πιο πετυχημένη περιγραφή χαρακτήρα μέσα σε μόλις πέντε λεπτά. 

Ζωή βγαλμένη από το πιο γλυκό παραμύθι και το πιο σκληρό δράμα ταυτόχρονα. Έχει ζήσει τα πάντα, ίσως από δύο φορές, δοξάστηκε σαν Θεός (κυριολεκτικά υπάρχει θρησκεία για πάρτη του) . Κατέκτησε με λίγο κόπο αλλά κυρίως με το χάρισμα του στη κορυφή και έφτασε στον πάτο από επιλογή του.

Με την Αργεντινή έφτασε στην κορυφή. Με ταλέντο, πάθος και λίγο χέρι. Κι αν αύριο γυρνούσε το χρόνο πίσω, θα έκλεβε ξανά γιατί είναι πιο παρορμητικός από ζωηρό έφηβο. 

 Στην Ιταλία έβγαζε μάτια κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Μια ολόκληρη πόλη βρήκε στο πρόσωπο του ένα καινούργιο Θεό. Τον λάτρευαν. ήταν οι δόξες που τους χάρισε αλλά και ο εκρηκτικός του χαρακτήρας που βοηθά στο να τον αγαπήσεις. Να σκεφτεί κανείς ότι όταν έτυχε να παίξει η Ιταλία με την Αργεντινή στο μουντιάλ, οι Ιταλοί (κυρίως οι νότιοι) είχα διχαστεί και χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτούς που στήριζαν την πατρίδα τους και σε αυτούς που στήριζαν τον Μαραντόνα. 

Η Ιταλία όμως, εκτός από την απόλυτη δόξα, ήταν για τον Ντιέγκο και η απόλυτη κατηφόρα.  Η αδερφή του για τα χρόνια που πέρασε στη Νάπολη, έχει δηλώσει “θα σκότωνα για τον Ντιέγκο, αλλά μισώ θανάσιμα τον Μαραντόνα”. Όταν τα φώτα έσβηναν ο Ντιέγκο άραζε με την Καμόρα. Ναρκωτικά πάρτι και γυναίκες υπήρχαν σχεδόν καθημερινά στη ζωή του ενώ είχε φάει μηνύσεις για απειλές και ξυλοδαρμούς. Η Ιταλική αστυνομία τον παρακολουθούσε και κατηγορήθηκε πολλάκις για συμμετοχή σε εμπόριο ναρκωτικών και κυκλώματα πορνείας. Ο ίδιος ήταν ένα έρμαιο των ναρκωτικών, ενώ ο χαρούμενος χαμογελαστός Ντιέγκο είχε δώσει τη θέση του στον σκοτεινό καταθλιπτικό Μαραντόνα. 

Έχει τατουάζ τον Τσε και υμνεί δημοσίως όλους του κομμουνιστές ηγέτες. Τελευτάια προσφέρθηκε και ως στρατιώτης για τον Μαδούρο.

Είναι ο ορισμός του μια νύχτα από τη ζωή μου ολόκληρη η δική σου. Ένας συνδυασμός Μικ Τζάγκερ και Τζόν Λένον αλλά με ταλέντο στα πόδια. 

ίσως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, σίγουρα όμως ο πιο αληθινός και ζωντανός άνθρωπος με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό.