Ο Apicos, ή αλλιώς Θέμος Ρίζος έχει κάτι να μας πει για τον σουρεαλισμό που βιώνουμε από την αρχή της πανδημίας ούτως ή άλλως. Το θέμα είναι πως τις τελευταίες ώρες επέστρεψε με ένα τραγούδι-ειρωνία-απορία για όλα όσα απορούμε και εμείς οι ίδιοι όταν για λίγα λεπτά σκεφτόμαστε τα μέτρα που ακολουθούμε και τη συνοχή τους.
Μπερδεύτηκες; Φταίω. Ίσως επειδή ένιωσα ότι ένα τραγούδι εξέφρασε όλο μου το υποσυνείδητο σε λίγα λεπτά.
«Δεν κολλάει στο αεροπλάνο» λέγεται το νέο κομμάτι του Apico, ο οποίος πρακτικά βάζει σε μια σειρά όλες τις πληροφορίες που έχουμε για το πού και πώς κολλάει τέλος πάντων ο κορωνοϊός, για να καταλήξει στο σουρεάλ συμπέρασμα ότι από ό,τι δείχνουν τα πράγματα, και με δεδομένα τα μέτρα κατά της πανδημίας, για όλο αυτό ευθύνονται οι άτιμοι οι καλλιτέχνες.
Δεν κολλάει στις εκκλησίες αν πιστεύεις στο θεό, ούτε στο μετρό, ούτε στο αεροπλάνο, αλλά κολλάει στις συναυλίες και το θέατρο. Άρα οι μουσικοί και οι ηθοποιοί φταίνε για όλα. Ξεκάθαρα.
«Μπαίνω στο λεωφορείο με άλλους 100 μαζί, μα σε ένα γάμο 10 θα ήμασταν πολύ», αναφέρει παρακάτω, εκφράζοντας όλο αυτό το WTF συναίσθημα που έχουμε όλοι προσπαθώντας να βγάλουμε ένα νόημα από τα μέτρα των κυβερνήσεων κατά του κορωνοϊού.
Εννοείται πως το θέμα της εστίασης δε λείπει και γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην οδηγία να καθόμαστε μόνο σε τραπέζια, γιατί μάλλον στα σκαμπό κολλάς πιο εύκολα τον ιό. Και πριν προλάβεις να καταλάβεις πώς σκ*ά μπορεί να γίνεται αυτό, ανοίγουν τα φώτα και σε ειδοποιούν με ένα «κλείνουμε», γιατί πήγε 12 και η άμαξα θα γίνει κολοκύθα μετά τις 12 ο ιός είναι πιο μεταδοτικός.
Με λίγα λόγια, αν κάποιος έχει καταφέρει να τραγουδήσει τον σουρεαλισμό της πανδημίας με διαολεμένη ακρίβεια, αυτός είναι ο Apicos.
