Επιζήσας της γερμανικής κατοχής. Αυτοδίδακτος ζωγράφος. Επί 65 χρόνια έμεινε πιστός στα πινέλα του και προφύλασσε την τέχνη του από την εξαφάνιση. Για τους New York Times ήταν ο “τελευταίος ζωγράφος billboard στην Ελλάδα”. Μπορούσε να ζωγραφίσει τον Κλιντ Ίστγουντ με κλειστά μάτια. Κυψελιώτης. Αγαπούσε την πυγμαχία.
Τρομώδης παράλυση. Τα συμτπώματά της νόσου Πάρκινσον ξεκινούν με τη δυσκαμψία και καταλήγουν στην αδυναμία εκτέλεσης των καθημερινών κινήσεων. Από Πάρκινσον έπασχε ο εικαστικός Βασίλης Δημητρίου που έφυγε στα 85 του. Τραγική ειρωνεία για έναν artisanal. Έφυγε παίρνοντας μαζί του τη μαγεία της χειροποίητης τέχνης του, την εποχή του που έμεινε ανέγγιχτη από τη λαίλαπα της τεχνολογίας και την αμίμητη αισθητική του. Το είχε δηλώσει “αν δεν μπορώ να ζωγραφίζω, θα πεθάνω”.
Ο άνθρωπος πίσω από τις αφίσες του Αθήναιον
14 ετών, απένταρος με την φωνή του πατέρα του στα αυτιά του να ηχεί “θα πεθάνεις στην ψάθα”, ξεκίνησε να ζωγραφίζει πόστερ. Ως βοηθός του ζωγράφου Κώστα Γρηγοριάδη που έφτιαχνε τις αφίσες του κινηματογράφου Αττικόν στην Κυψέλη. Μαθήτευσε και στο πλευρό του επιγραφοποιού Βικέντιο Μπέκνερ. Έμαθε να παίζει με τις σκόνες και την ψαρόκολλα. Η σύζυγός του ήταν βοηθός του στο ατελιέ. “Έχει γερό μάτι” δήλωνε εκείνος φορώντας τον χαρακτηριστικό μπερέ του. Ήταν πάντα παρών –κάθε Τετάρτη βράδυ- όταν η αφίσα του “έμπαινε” στο Αθήναιον. Έκρινε αυστηρά τον εαυτό του αλλά οι άνθρωποι που έζησαν πολλά έχουν έναν ρεαλιστικό τρόπο να βλέπουν τη ζωή. “Άλλες φορές μου αρέσουν και άλλες βλέπω κάτι που δεν έπρεπε να κάνω” απαντούσε για τις αφίσες του.
Την πρώτη του αφίσα την έφτιαξε για το σινεμά Αστόρ στην οδό Σταδίου. “Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Η δική μου αφίσα να φιγουράρει σε κεντρικό σινεμά της πόλης δίπλα σε γιγαντοαφίσες μεγάλων ζωγράφων της εποχής” εξομολογήθηκε σε συνεντεύξεις. Αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Στα 60s, στα λαμπερά για τον ελληνικό κινηματογράφο 60s, μαζί με δυο βοηθούς και τη γυναίκα του, σχεδίαζε πάνω από δέκα αφίσες την εβδομάδα. Του ζητούσαν ένα πόστερ την ημέρα οι αθηναϊκοί κινηματογράφοι. Του είχαν κάνει αφιέρωμα οι New York Times και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Ο τελευταίος των αφισών
Με την εξέλιξη της γραφιστικής του έμεινε το Αθήναιον, η δική του γκαλερί τέχνης εδω και 35 χρόνια. «Ζωγραφίζω καλά εκείνους που αγαπώ. Αυτούς που δεν τους αγαπώ, δεν τους ζωγραφίζω καλά» έλεγε με την μπέσα του τεχνίτη που ξέρει την δουλειά του, καλύτερα από όλους.Πάνω από 50 φορές ζωγράφισε τον Κλιντ Ίστγουντ.
Ζωγράφιζε για να συνομιλεί με τον κόσμο. Όταν επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα, αν ποτέ επιστρέψουμε, η αναμονή για τα εισιτήριο στο ταμείο του Αθήναιον θα είναι βαρετή, κάτι θα λείπει. Εκείνος.
