Τα έχουμε ξανά γράψει κι εδώ, ότι καταλαβαίνουμε πως μεγαλώνουμε, όταν μεγαλώνουν κι οι ηθοποιοί, τραγουδιστές, συγγραφείς, μουσικοί που γουστάρουμε. Όλοι αυτοί δηλαδή που είχαμε αρυτίδωτους και ερωτεύσιμους στους τοίχους του δωματίου μας. Αυτό, ωστόσο που προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ είναι πως ο Keanu Reeves, έγινε ο πιο κουλ ηθοποιός του Χόλιγουντ. Σήμερα, το αγόρι μας γίνεται 56 (νιώσε γέρος ελεύθερα) κι είπα να ρίξω λίγο φως στους λόγους που τερμάτισε το κούλνες, αν κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι από τους πιο ημί-μέτριους σε υποκριτικές ικανότητες ηθοποιούς που κάνανε τέτοια καριέρα. 

Όλα ξεκινάνε από το όνομα φίλες και φίλοι. Όταν το όνομα σου, σημαίνει το δροσερό (cool) αεράκι πάνω από τα βουνά, τότε κάτι υπάρχει γύρω από την αύρα σου και σε προστατεύει. Σε προστατεύει βασικά, γιατί σε κάνει να αντέχει όλες τις αναποδιές που σου λαχαίνουν στη ζωή σου. Και τον Keanu δεν έτυχαν μια και 2. Ο πατέρας του μπαινόβγαινε στη φυλακή μιας κι ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά κι η μητέρα του παντρεύτηκε 5 φορές. Η θλίψη πάντα τον συνόδευε, από τον καιρό που η αδερφή του διαγνώστηκε με καρκίνο στο αίμα, τον θάνατο του αδερφικού του φίλου Ρίβερ Φοίνιξ, που πρόλαβαν να παίξουν μαζί σε μια από τις σημαντικότερες ανεξάρτητες ταινίες της δεκαετίας του 1990, το “My Own Private Idaho“.  

Ένας άνθρωπος που βιώνει τη γέννηση ενός νεκρού παιδιού και το μετέπειτα θάνατο της γυναίκας, με την οποία θα το έφερναν στον κόσμο, γνωρίζει από πόνο, θλίψη και μοναξιά. Για αυτό και ίσως έβρισκε στον κινηματογράφο καταφύγιο και διέξοδο, με ένα τρομερό κριτήριο επιλογών από μικρών. Οι αισθητήρες του Reeves, νιώθανε μάλλον μια επιτυχία κι εκείνος οσφριζόταν ρόλους που έμελλε να γίνουν εμβληματικοί και πολλοί ηθοποιοί θα δίνανε το νεφρί τους για να τους πάρουν. Κάπως έτσι έγινε ο Ted στο “Bill and Teds Excellent Adventure”, βάζοντας το όνομα του φαρδιά πλατιά κάτω από την επική σειρά (με φιλμικές συνέχειες), που έβαλε το time-travel σε κάθε σπίτι, δίνοντας στην ποπ κουλτούρα την καφρό-teen εποποιία που αποζητούσε.  

Κι έπειτα ακολούθησαν τα 90s με τον τιτανομέγιστο να παίζει στις εξής ταινιάρες: “My own Private Idaho”, “Dracula”, “Speed”, “Δικηγόρος του Διαβόλου” και τη σεξπηρική μεταφορά του Κένεθ Μπράνα στο “Πολύ Κακό για το Τίποτα”. Στη δύση της δεκαετίας έγινε ο Neo, παίζοντας σε μια από τις σημαντικότερες τριλογίες της ιστορίας του σινεμά. Το Μatrix ήρθε να δώσει το φιλί της ζωής στο καταπονημένο είδος της επιστημονικής φαντασίας και να βάλει τον Keanu στην εμπροσθοφυλακή του Χόλιγουντ, μα εκείνος συνέχιζε να σφυράει αδιάφορος. Για κάθε καλτ “Constantine “στα 2000s που ο άινταλαφουμέντο Reeves έσπερνε τον φόβο και τον τρόμο σε δαίμονες, υπήρχε κι ένα αρτιστίκ “Scanner Darkly” που πρέπεις να βάλεις και να δεις τώρα .Aκόμη κι οι γλιτσιάρικες κομεντί του (Sweet November & Lake House) κόβανε περισσότερα εισιτήρια από ότι ο Ηρακλής όταν έπαιζε ο Χατζηπαναγής, με τα δάκρυα να τρέχουνε κορόμηλο σε κάθε τους επανάληψη στο Star. Κάπου εκεί λοιπόν τα 2000s, μας χαιρέτησαν κι ήρθαν τα 2010s με κάποιον εκεί στα αμερικανικά στούντιο να έχει τη φαεινή ιδέα, να γυρίσουν μια action movie πενταλογία με στυλιζαρισμένη ταραντίνικη βία κι αδιανόητο ξυλίκι. Α, και τον Keanu Reeves να πρωταγωνιστεί σαν John Wick! Κάποιοι Transporter-αίοι γελάγανε μέχρι δακρύων, αλλά όταν είδαν την ταινία τους κόπηκαν τα γέλια.  

Ο φίλος μας, καπάρωσε ακόμη έναν Iconic ρόλο, όσο συνέχιζε να παίζει με τα όρια του κούλνες, δημιουργώντας νέα κιανουριβσικά επίπεδα. Μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα, κυκλοφορεί με το μετρό και χρηματοδοτεί καμπάνιες για τον καρκίνο μιας κι έχει βγάλει κατά δήλωση του ίδιου λεφτά για τρεις ζωές. Όταν φωτογραφίζεται μάλιστα με θαυμάστριες, είναι τόσο κύριος που δεν τις ακουμπά καν. Περνά χρόνο με τη σύντροφο του Αλεξάντρα Γκραντ, που δέχθηκε τα βέλη των tabloids γιατί δεν ήταν τόσο celebrity όσο θα θέλανε κι εκμπέμπει ηρεμία. Θα του ευχηθώ έτη πολλά που λέγανε και στο χωριό μου και να μην αλλάξει ποτέ, γιατί έχουμε μεγάλη ανάγκη τύπους σαν κι αυτόν!