Τον Χάρη έχω την τύχη να τον γνωρίζω αρκετά χρόνια, μιας και μοιραζόμαστε από κοινού δύο μεγάλες αγάπες. Το Αιγάλεω και τις συναυλίες. Συναντηθήκαμε πρώτη φορά στις δεύτερες, αλλά ευτυχώς συναντιόμαστε πολύ συχνά στο πρώτο. Γεννήθηκε με μυϊκή ατροφία τύπου δύο, μια ασθένεια που ο νωτιαίος μυελός δεν δίνει σήμα ώστε να μπορεί να σηκωθεί και να πατήσει, παρότι έχει αίσθηση παντού. Μετακινείται με συνοδό και αμαξίδιο κι οι γιατροί του είχαν πει, ότι θα πεθάνει όταν ήταν θα γινόνταν 2 ετών, έπειτα 5 κι έπειτα 12. Σήμερα στα 37 του, έχει 2 εταιρείες digital marketing κι έχει ζήσει πολλές περισσότερες ζωές από ότι ονειρεύτηκε. Σκέφτηκα λοιπόν το καλοκαίρι ότι αυτή θα ήταν μια καλή αφορμή να μιλήσουμε. Ένα καυσωνικό βραδάκι τελικά τα καταφέραμε κι ας θέλαμε να τα λέγαμε κι οι δύο, πίνοντας ένα ποτό σε κάποια γωνιά της πόλης που μένουμε.
Παρακάτω θα βρεις όλα όσα είπαμε κι αξίζει να διαβάσεις για τη ζωή ενός υπέροχου τύπου. Θα βρεις ιστορίες για τον Ολυμπιακό, το “Μόντε Κάρλο της Αττικής”, τη ζωή των ανθρώπων που μετακινούνται με αμαξίδιο, τον κοινωνικό ρατσισμό, την επιχειρηματικότητα και τα εμπόδια που πάντα έβρισκε τρόπο να υπερπηδά ο Χάρης, σαν θαυμαστής της ζωής που είναι.
Έχεις 50 λέξεις, θα μας πεις την ιστορία του Χάρη;
“Θα έλεγα ότι ο Χάρης γεννήθηκε κι οι περισσότεροι του έλεγαν τι δεν μπορεί να κάνει, με αποτέλεσμα εκείνος να ψάξει να βρει τρόπο και να το καταφέρει. Είναι Χριστιανός, Ολυμπιακός, γιος, ταξιδιώτης, επιχειρηματίας και πάνω από όλα θαυμαστής της ζωής“.
Γάβρος ή Ολυμπιακός; Φίλαθλος ή Οπαδός;
“Σίγουρα Γάβρος και σίγουρα οπαδός, γιατί η ομάδα μου είναι η πρέζα μου. Όμως πρόσεξε, αυτό δεν σημαίνει ότι εθελοτυφλώ. Έχω μάθει πρώτα να κοιτάω τη δική μου κατσίκα πρώτα και μετά του γείτονα“.
Είναι τυχαίο ότι το Αιγάλεω είναι η μοναδική πόλη που ξεκινά από το Α και τελειώνει στο Ω;
“Όχι. Εγώ στο ΑΙγάλεω γεννήθηκα και στο Αιγάλεω θα πεθάνω. Έχει τα πάντα εδώ γύρω. Αν είχε και θάλασσα, θα ήταν το “Μόντε Κάρλο της Αττικής”. Καθημερινά στην πόλη μου ζούμε την έννοια της παλιάς γειτονιάς κι είναι πιο ρομαντικός ο κόσμος μας!“.
Πως την παλεύεις φέτος χωρίς συναυλίες; Δώσε μας ένα top 3 με τις καλύτερες από τις εκατοντάδες που έχεις παρακολουθήσει;
“Δεν την παλεύω είναι η αλήθεια κι αν μπορέσουμε να δούμε κάποιες, είναι προφανές ότι θα είμαι εκεί. Σχετικά με το top-3 μου αν και ξέρεις πόσο γουστάρω και τις πιο μικρές συναυλίες δεν θα ξεπεράσω ποτέ κατά σειρά τους Metallica το 2007, τους Metallica το 2010 και τους Black Sabbath το 2005!“.
Έχεις πάει σε πολλές χώρες στον κόσμο. Μύθος ή αλήθεια ότι η Ελλάδα φέρεται απαίσια στα άτονα με Αναπηρία;
“Ούτε μύθος, ούτε αλήθεια θα έλεγα. Έχει να κάνει περισσότερο με την περιοχή. Έχω βρεθεί σε χώρες πιο προηγμένες από την Ελλάδα κι είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα και σε άλλες που δεν θεωρούνται τόσο προηγμένες όσο εμείς, τα πράγματα ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν δυστυχώς καμία ενημέρωση σχετικά με όσα μπορούν να κάνουν κι αυτό συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σίγουρα όμως χρειαζόμαστε συνοδούς που αντέχουν και παιδιά με δυνατά χέρια. Φέτος το καλοκαίρι πήγα διακοπές Σίφνο και Σέριφο και βέλαξα. Οι άνθρωποι μου λέγανε ότι δεν εχουν ξαναδει καροτσάκι στα μέρη τους. Αντίθετα στη Σύρο, πέρασα υπέροχα δίχως να συναντήσω πολλά εμπόδια“.
Για το κεφάλαιο κοινωνικός ρατσισμός, τι έχεις να μας πεις; Έχεις νιώσει βλέμματα που κρύβανε μίσος και οίκτο, που σε έκαναν να ξενερώσεις;
“Σημασία έχει πως κοιτάς εσύ τον εαυτό σου κι όχι πως σε κοιτάνε οι άλλοι. Σημασία έχει τι κάνεις εσύ. Δεν πληγώθηκα ποτέ από περίεργα βλέμματα, για αυτό και πολύ συχνά τρολάρω. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι το σημαντικό είναι να ζήσουμε! Κι αν περίμενα να με βλέπουν όλοι, όπως πιθανόν να ήθελα, θα είχα χάσει τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή μου“.
Εμπόδια βάζουν οι άλλοι μπροστά μας, η ζωή, ή εμείς οι ίδιοι;
“Τι σημασία έχει; Αν έχεις μπροστά σου ένα εμπόδιο, πρέπει να βρεις τρόπο να το περάσεις. Αν το κάνεις και μόνο τότε, μετά μπορείς να κάνεις την αυτοκριτική του ποιος το έβαλε στον δρόμο και γιατί;“.
Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα αγόρι και μια κοπέλα σε αμαξίδιο, που φοβούνται να βγουν από το σπίτι. Τι έχεις να τους πεις;
“Δεν είμαι διαφορετικούς από αυτούς, μην νομίζεις. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι είναι αυτό ακριβώς που δεν ξέρουν. Ζούμε ευτυχώς στην καλύτερη εποχή, αυτή του ίντερνετ και της ενημέρωσης για όλα όσα μπορείς να κάνεις. Το σπίτι έχει ασφάλεια, το καταλαβαίνω. Όμως εκεί έξω, έχει ζωή. Κι η ζωή πονάει, ξεβολεύει, είναι άγνωστη. Ωστόσο, μεγαλύτεροι γινόμαστε μόνο εκεί έξω“.
Ας κοιτάξεις λίγο πίσω, στον 12χρονο εαυτό σου, όλα όσα κατάφερες νικάνε την φαντασία και τα όνειρα του;
“Δεν θα τον γνώριζα και δεν θα με γνώριζε είναι η αλήθεια. Νιώθω ευλογημένος και ευνοημένος που είχα γονείς που μου μεταφέρανε αρχές και φίλους με βγαλάνε έξω. Όλους αυτούς που είπαν, θα πάρω και τον Χάρη μαζί μου. Θα τον φροντίσω κι ας κουράζονται λίγο παραπάνω, έχοντας με μαζί τους. Καταλαβαίνω τις θυσίες τους και τους αγαπώ“.
Έχεις 2 εταιρείες digital marketing! Το κράτος (όπως συνηθίζουμε να λέμε) βοηθάει ή μάλλον διευκολύνει κάπως την επιχειρηματικότητα στα άτομα με αναπηρία, ή μένουν μόνα τους να διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο;
“Όχι δεν δίνει τίποτα. Σου πετά ένα κομμάτι ψωμί με τη μορφή επιδόματος, ανά ένα ή δύο μήνες κι αυτό ήταν. Την ευκαιρία πας και την αρπάζεις, την δημιουργείς. Θα γίνεις καλύτερος από τον ανταγωνισμό κι θα ανοίξεις το παράθυρο για ένα καλύτερο αύριο“.
Που βρίσκεις την ελπίδα, που φωλιάζει για σένα;
“Έλεγα στους γονείς μου από μικρός ότι θα πεθάνω. Μου είναι οικείος ο θάνατος για αυτό και τον έχω κάνει τατού στο σώμα μου. Η ελπίδα μου βρίσκεται στην πίστη, στην ευγνωμοσύνη που νιώθω, την περιέργεια και την αδημονία του τι έρχεται στη στροφή. Δεν πιστεύω στην τύχη. Με νοιάζει μόνο τι κρύβει αυτή η περιπέτεια στο επόμενο επεισόδιο“.
Επειδή ξέρω ότι είσαι αρρωστάκι με τις ταινίες, αν κάποιος έκανε τη ζωή σου, ταινία ποιον θα διάλεγες να σε υποδυθεί;
“Κανένας δεν θα μπορούσε να με υποδυθεί. Τόσο σωματικά, όσο και σαν νοοτροπία. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω κάποιον να κάνει τον Χάρη κι άσε που έχω βαρεθεί να βλέπω ταινίες με πρωταγωνιστές ΑΜΕΑ, που τους υποδύονται αρτιμελείς. Κάποια στιγμή θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε κι άτομα με αναπηρία στον πρωταγωνιστικό ρόλο“.
