Γουστάρουμε τη Λυών αρκετά χρόνια και για αυτό φταίει ο Ζουνίνιο Περναμποκάνο

Στο λέω από τώρα, η ξενέρα μου είναι μεγάλη. Χθες το βράδυ η Παρί πέρασε στον τελικό του Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία της και πίστεψε με, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Βέβαια, σήμερα έχουμε δεύτερο ημιτελικό, τον καλό. Μπάγερν εναντίον Λυών μάγκα μου. Οk, μην ρωτήσεις καν με ποιον είμαι, προφανώς και με τους “Γάλλους”. Και όχι ο λόγος που το κάνω αυτό δεν είναι γιατί είναι “μικρή” ομάδα, αλλά γιατί κάποτε σε αυτόν τον σύλλογο έπαιζε η καψούρα μου, ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο.

 

Να σου ξεκαθαρίσω κάτι, δεν τον πρόλαβα και αρκετά. Στα τελειώματα του στην Λυών και απ’ το πέρασμα του απ’ την Αραβία. Τον είδα λίγο. Αυτό το λίγο όμως αρκούσε για να γίνει η μοναδική φανέλα παίκτη που έψαχνα σαν πιτσιρίκι και δεν κατάφερα να πάρω ποτέ.

 

 

Ο Ζουνίνιο δεν ήταν σταρ. Δεν ήταν καν στα πρώτα ονόματα εκείνης της τεράστιας Βραζιλίας που είχε τον Κακά, τον Ροναλντίνιο, τον Αντριάνο, τον Ρονάλντο και ακόμα μια ντουζίνα παικταράδες. Ο Ζουνίνιο επίσης, δεν ήταν φαντεζί παίκτης. Είχε όμως ένα βρωμοπόδαρο που αν εκτελούσε φάουλ, κατά πάσα πιθανότητα θα πήγαινε μέσα.

 

Και όχι, δεν υπερβάλω. Ο Περναμπουκάνο είχε σκοράρει με απευθείας εκτέλεση φάουλ 77 φορές! Ο τυπάς έκτισε έναν μύθο πίσω απ’ τα στημένα του και απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα καταφέρει κανείς να τον περάσει σε αυτόν τον τομέα. Γιατί; Γιατί το πόδι του Ζουνίνιο είχε κάτι μαγικό, είχε κάτι που ενώ ήξερες που ακριβώς θα στείλει τη μπάλα, δεν κατάφερνες να τη σταματήσεις, για αυτό. 

Το μεγαλύτερο κρίμα όμως είναι ότι αυτός ο τυπάς, που εκτός της ιδιαίτερης αυτής ικανότητας του, ήταν και ένας εξαιρετικός κεντρικός που είναι απορίας άξιο γιατί δεν πήγε σε κάποια πιο μεγάλη ομάδα. Ξέρεις γιατί δεν το έκανε αυτό; Γιατί η Λυών τότε, ήταν τεράστια ομάδα. Βασικά για να διορθώσω αυτό που μόλις είπα, ο Ζουνίνιο μαζί με άλλους παικταράδες (Μαλουντά, Γκοβού κτλπ) έκαναν την Λυών μεγάλη ομάδα. 

 

Πριν απ’ την άφιξη του Βραζιλιάνου, η Γαλλική ομάδα δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα τρόπαιο. Μετά την άφιξη του, η Λυών πήρε 7 σερί πρωταθλήματα, ενώ παράλληλα έκανε τεράστιες πορείες στην Ευρώπη. Όταν έφυγε ο Περναμπουκάνο απ’ την ομάδα, αυτή πάλι “έπεσε”. Μέχρι τη φετινή χρονιά προφανώς, που τη βρίσκει στους 4 του “Τσου Λου” και γεμίζει ελπίδα τους φίλους της για επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν. 

 

Α, για να μην ξεχάσω, στις 2 αυτές επιτυχίες που σου ανέφερα υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής. Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Θα σου πω εγώ. Ο Ζουνίνιο. Να βλέπεις, τον τελευταίο χρόνο έχει αναλάβει χρέη αθλητικού διευθυντή στην ομάδα και ήδη τα έχει πάει περίφημα. Και δεν είναι μόνο αυτό…

 

 

Για να είσαι σπουδαίος, εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής πρέπει να είσαι και μεγάλος άνθρωπος. Και ο Περναμπουκάνο είναι. Πριν από μερικά χρόνια, όταν και πολλοί μεγάλοι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Ριβάλντο και ο Ροναλντίνιο, υποστήριζαν την πολιτική του ακροδεξιού και φασίστα Μπολσονάρο, ο Ζουνίνιο τάχθηκε απέναντι τους. Πιο συγκεκριμένα ο θρύλος της Λυών είχε αναφέρει “Ενοχλούμαι όταν ένας παίκτης ή πρώην παίκτης υποστηρίζει τη δεξιά. Ερχόμαστε από χαμηλά, είμαστε ο λαός. Πώς πάμε από αυτήν την πλευρά; Πώς μπορείς να υποστηρίζεις τον Μπολσονάρο, αδερφέ;”

 

Γιατί ναι, υπάρχουν και αυτοί οι ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Ο Ζουνίνιο είναι θρύλος. Δεν έγινε κάτι τέτοιο για τις ντρίπλες του, τα γκολ του και για το πόσο φαντεζί ήταν.  Έγινε γιατί γεννήθηκε σε μια χώρα γεμάτη λαμπερά αστέρια και κατάφερε να ξεχωρίσει με τον δικό του τρόπο. Έγινε γιατί έμεινε στην Λυών και μαζί της ανέβηκε και αυτός, ενώ και φέτος είναι πάλι μαζί και προσπαθούν να ανέβουν… ξανά! ‘Έγινε γιατί ποτέ δεν προκάλεσε και πάντα ήταν χαμηλών τόνων, σε αντίθεση με τους περισσότερους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές. Και κυρίως, έγινε γιατί όταν είδε τον φασισμό να χτυπάει την πόρτα της πατρίδας του δεν κρύφτηκε πίσω απ’ τα λεφτά του, αλλά μίλησε και μιλάει!