Και κάπως έτσι, με τούτα και με εκείνα, ήρθε μια ώρα δύσκολη για τον γράφοντα. Ήρθε η ώρα, που πρέπει να βάλω όλες τις αράδες που έχω στο κεφάλι μου για τον James Hetfield και να προσπαθήσω να βγάλω ένα άρθρο της προσοχής, που όπως μπορείς να φανταστείς κι από τον τίτλο θα σταθεί κούτελο με κούτελο απέναντι στα Μετέωρα και θα κονταροχτυπηθεί μαζί τους σε επίπεδο γραφικότητας. Όχι δεν θα σου κάνω, δισκογραφική ανάλυση, βάζοντας στο μικροσκόπιο τραγούδι, τραγούδι κάθε album, που φέρει το όνομα της μεγαλύτερης μπάντας του σύμπαντος, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει υπέρ της παραπάνω άποψης.
Θα τσιγκλίσω ωστόσο, ηθελημένα τον Νίκο τον “Harvester of Sorrow“, τον Γιάννη τον “Leper Messiah” και τον Μήτσο τον “Whiplash“. Θα μπω στο σπίτι κάθε πρωτοδισκάκια κι αφού πάρω τις bootlegιές που πουλάνε στο discogs, μισό νεφρί θα βάλω το “Load“, 3 φορές ανάποδα, μέχρι να εμφανιστεί ο Lars Urlich για να μου πει πως εκείνος κουρεύτηκε και ξεπουλήθηκε πρώτος. Θα κλειδώσω κάθε φασαίο που κυκλοφορεί ελεύθερο, σε χίπστερ ημιυπόγειο προβάδικο, για να μάθει να παίζει όλο το And justice For All, στη σωστή ταχύτητα. Θα συνεννοηθώ και με τον επουράνιο πατέρα, γιατί δεν μας τα είπε όλα. Μας έκρυψε ότι το δεξί του χέρι, βρίσκεται στη γη, ως μηχανή riffοπαραγωγής τα τελευταία 57 χρόνια, στο σώμα του James Alan Hetfield, που γεννήθηκε μια μέρα σαν κι αυτή στο Downey της Καλιφόρνια.
Δεν ξέρω, για σένα που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις τούτο εδώ το παραλήρημα εμπεριστατωμένο άρθρο, αλλά του λόγου μου χρωστάω πολλά στον Papa Het. Βλέπεις, κρατάω ακόμη εκείνο το τζιν αμάνικο μπουφάν που έχει 12 ραφτά απλωμένα πάνω του, με κάποια από τα δημιουργήματα μου. Κάπου εκεί χωμένες στις τσέπες, είναι κρυμμένες και κανένα φανταστικομμύριο αναμνήσεις, από έναν ακοινώνητο πιτσιρικά, που κουβαλούσε το Walkman παραμάσχαλα και ρώταγε την καθηγήτρια των Αγγλικών, τι στο διάολο σημαίνει “Ride the Lightning” και πως καβαλάνε τον κεραυνό στην τελική;
Κι αν ο μύθος του Cliff Burton, ήταν βαρύς κι ασήκωτος κι ο Kirk Hammett παρέμενε για πολλά χρόνια too cool to be true, όλοι ξέρανε ότι το πραγματικό δίπολο στην ιστορία των Metallica, ήταν ο Hetfield από τη μία κι ο γιος ενός Δανού τενίστα από την άλλη. Κι όσο κι αν έχουμε κάνει πόσες προσπάθειες να χωνέψουμε τον τύπο, που δεν είναι καν ο καλύτερος ντράμερ στους Metallica, ακόμη και σήμερα μας πέφτει πιο βαρύς κι από φεστιβάλ φρυγαδελιού, μετά από μια βδομάδα λαπαδάκι. Από την άλλη ο Hetfield, περιφέρεται με αυτόν τον μανδύα γαματοσύνης, που τον ακολουθεί από έμβρυο σχεδόν.
Άγιος δεν είναι σε καμία περίπτωση, μα πιο πολύ μάρτυρας, αν σκεφτείς τα βιώματα που έφερε από παιδί (Η μητέρα του ήταν Christian Scientist, άνηκε δηλαδή σε μια hardcore χριστιανική αίρεση, που αρνιόταν οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή και πίστευε πως κάθε ασθένεια, μπορεί να θεραπευτεί μονάχα με προσευχή) κι εκτός από το ροκσταριλίκι έβαλαν το χεράκι τους για τη μακροχρόνια μάχη του με τους εθισμούς του. Ειδικά το αλκοόλ και το μπες, βγες του σε κλινικές αποτοξίνωσης, (δες το αριστουργηματικό “Some Kind of Monster”, ώστε να καταλάβεις περισσότερα), απέδειξε περισσότερο από όλα, πως ο Θεός για εκατομμύρια μεταλλάδες παγκοσμίως ήταν τρωτός.
Μέσα από όσα βίωσε, βλέποντας τη μητέρα του να πεθαίνει, από καρκίνο, έγραψε τα μνημειώδη “Dyers Eve”, “The God that Failed”, “Until it Sleeps”. Η ζωή του τροφοδοτούσε την τέχνη του κι όσο η μια μετά την άλλη οι αρένες σόλνταραν, γνωρίζοντας αδιανόητη εμπορική επιτυχία ο Hetfield, παρέμενε αδιανότητα κουλ κι ας είχε τον κόσμο στη χούφτα του. Έκανε backing vocals στο φιλαράκι του Pepper Keenan σε μια τραγουδάρα των Corrosion of Conformity, χαρίζοντας επίσης τις κιθαριές του στο “Eclectic Electric” των Θεών Primus!
Κι ενώ μια και μόνο ιαχή του γκρέμιζε και το Μαρακανά, όσο μεγάλωνε ο Papa Het, εκτός από τατού, γέμιζε καντάρια από σοφία, μπολιάζοντας μέσα του όση περισσότερη μουσική μπορούσε να καταναλώσει. Κι όσο έδινε τη φωνή του στο “Hell Isn’t Good” της South Park ταινίας, ανάγκαζε κάθε χατζημεταλλά της πλάσης να τραγουδά στα κρυφά την Nananana επωδό της Marianne Faithfull στο “Memory Remains”. Κι ενώ έβγαλε και δίσκο με τον Lou Reed και πολύ καλά έκανε, μας πέταξε στα μούτρα κάποια χρόνια πριν τον πιο απενοχοποιημένο δίσκο των Metallica, σκίζοντας λαρύγγια στο “Hardwired to Self-Destruct”. Kι ενώ έχει απογειώσει κάθε διασκευή που έχει τραγουδήσει, αφήνοντας λίγη από την ψυχή του, πάνω τους, ένα του νεύμα, μπορεί να θέσει υπό τορπιλισμό κάθε χώρο που έχει τολμήσει να φιλοξενήσει τους Metallica. Περισσότερο από όλα τον αγαπάμε γιατί σήμερα που κλείνει τα 57, παραμένει αδιαπραγμάτευτο κι αδιαμφησβήτητο ότι ο James Hetfield είναι οι Metallica κι όλοι υπόλοιποι θα θέλαμε να είμαστε ο James Hetfield!
