Όταν ήμουνα μικρός, η τηλεόραση ήταν γεμάτη Εγκλήματα. Ένας Αλέκος τα ‘χε με μια Φλώρα. Κι η γυναίκα του Αλέκου η Σωσώ ήθελε να τον καθαρίσει, κι ο άντρας της Φλώρας ο Αχιλλέας δεν είχε πάρει μυρωδιά, κι η αδερφή του Αχιλλέα η Κορίνα ήταν “δασκάλα” μα όχι σε τάξη. Α, και μια ηλικιωμένη κυρία, η Μάχη, έκανε ο,τι μπορούσε: πλάτες στο ζευγάρι, παράπονα στη Φλώρα, φαγητό στον Αχιλλέα και γενικώς, υπομονή…
Ο,τι θυμάμαι απ’ τα Εγκλήματα ωστόσο, το ‘χω δει στις καλοκαιρινές επαναλήψεις. Μικρός, δυο εικόνες είχε μόνο από κείνη τη σειρά: τους ΕΠΙΚΟΥΣ τίτλους αρχής (κυρίως τα ζώα, λιγότερο τα μωρά), κι έναν παππού. Μονίμως ξάπλα, σχεδόν πάντα μέσα στο δωμάτιό του, μ’ ένα απολαυστικό πάντρεμα σαρκαστικής ευφυΐας και αλτσχάιμερ να σ’ αφήνει συνεχώς ν’ αναρωτιέσαι: τα ‘χει χαμένα, ή τα ‘χει 400; Υπάρχει όμως και κάτι που δεν σηκώνει ερωτηματικά. Ο κυρ Αριστείδης ήταν ψυχάρα, κι ο…
…Αθηνόδωρος Προύσαλης, ξανά σκέτη απόλαυση!
Από τ’ ασπρόμαυρα χρόνια του ελληνικού σινεμά, ο Προύσαλης ήτανε πάντα στο πλάι, στο λίγο, στη μια σκηνή (μερικές φορές και δευτεραγωνιστής), όμως δεν ήταν με το συνηθισμένο τρόπο. Δεν εξυπηρετούσε απλώς την ιστορία, βοηθητικός στο πλάι του ήρωα (όπως οι κορυφαίοι σ’ αυτό, Περικλής Χριστοφορίδης και Γιώργος Γαβριηλίδης). Καρατερίστας, μα όχι “δεσμευτικά”, με τον τρόπο του Σπύρου Καλογήρου, του Ζανίνο, του Φέρμα ή ακόμα και του Τάκη Μηλιάδη. Όχι, ο Προύσαλης ανήκε σ’ άλλο κλαμπ. Πιο κλειστό. Ήταν από τους τύπους που ‘χαν μια σκηνή, και στη σκηνή εκείνη έλαμπαν! Έκλεβαν την παράσταση από τ’ αστέρια, πρώτα εκείνους θα θυμάσαι κι έπειτα τους πρωταγωνιστές. Κι έμειναν στη θύμηση, όχι για μια περσόνα, μα για πολλές. Έστω κι αν μία ήταν η κυρίαρχη.
Μάγκας. “Πιο αλαφρής [απ’ το Φέρμα], πιο ιπτάμενος, πιο ποιητικός” γράφει ο Ντίνος Δημόπουλος. Αδερφός, σύζυγος, λαχανέμπορας άγριος, μα κι ο καψερός, ο λογικός ανθρωπάκος στο πλάι του Τρελοπενηντάρη Κωνσταντάρα. Γκρινιάρης οδηγός του τουριστικού λεωφορείου στην Επιχείρηση Απόλλων (“Η καλύτερή του ταινία” λέει ο ίδιος), μα πάνω απ’ όλα, ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου Το Παλουκάκι. Ξέρεις, με την… τσιριμπίμ-τσιριμπόμ! Κι έπειτα, οι “άλλες” ταινίες. Οι “κουλτουριάρικες”, έλεγε. Το Ταξίδι στα Κύθηρα, Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο, Ο Μελισσοκόμος, Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, η Πολίτικη Κουζίνα… Σ’ όλες αυτές, κάπου μέσα θα τον βρεις.
Η βιντεοκασέτα ήρθε, τον έπιασε, δεν του άφησε σημάδι. Πώς να του αφήσει; Ο Προύσαλης ήταν ήδη αυτός που ήταν. Ο…
…πιο μεγάλος σταρ των λίγων σκηνών!
Μα κι ένας μεγάλος σταρ της πιο μικρής οθόνης, στην τρίτη του ηλικία. Ίσως ο πιο χαρακτηριστικός, ο πιο αγαπητός παππούς της τηλεόρασης. Κι αν το καλοσκεφτείς, ένας απ’ τους ηθοποιούς με την πιο μεγάλη διαδρομή, συνεπής, ορεξάτος, έτοιμος ν’ αποδεχτεί καινούριους χαρακτήρες και να δημιουργήσει σπαρταριστές σκηνές που θα μείνουν στην ιστορία. Ε, κι αφού φτάσαμε ως εδώ, ας το παραδεχτούμε…
Αν έχεις καταφέρει, χωρίς να δεις ποτέ τα φώτα επάνω σου, να παίξεις σε πάνω από 100 ταινίες, κάτι κάνεις καλά. Κι αν έχεις καταφέρει, οι δικές σου οι σκηνές να ‘ναι το πρώτο πράγμα που ‘ρχεται στο νου όταν μιλάει κανείς γι’ αυτές τις ταινίες, τότε κάτι κάνεις πολύ καλά. Κι αν ύστερα, το ίδιο εύκολα μπουκάρεις στα επεισόδια κι αγαπιέσαι όσο λίγοι, ε τότε αξίζεις χειροκρότημα! Γιατί, μεταξύ μας; Ε, αν έχεις καταφέρει, πάντα να έρχεσαι απ’ τον πάγκο, κι ωστόσο να ‘χεις κάνει γνωστό σ’ όλο τον κόσμο ένα όνομα σαν και το “Αθηνόδωρος Προύσαλης”, ποιος υπάρχει που δεν υποκλίνεται σε τούτο το κατόρθωμα;
Κι αν υπάρχει δηλαδή κανείς… εμείς είμαστε δω. Δεν θα κανελώσουμε το ρυζόγαλο…
