Ηθοποιοί, μουσικοί, αθλητές, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες. Ινδάλματα ή Ιcons όπως όλο και περισσότερο ακούμε να τους λένε τα τελευταία χρόνια, με μια ελαφρώς τραβηγμένη κι ολίγον τι χιπστερίζουσα διάθεση. Κάθε ένας από αυτούς, που έγιναν αφίσα σε μια τοίχινη γωνιά δωματίου, σε μια κουκίδα χάρτη αυτής της γης, έχει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία, να συντηρεί τον μύθο του. Άλλωστε, χωρίς μύθο δεν θα υπήρχε τίποτα. Ούτε σινεμά, ούτε ποδόσφαιρο, ούτε ροκ, ούτε θέατρο, φωτογραφία και ζωγραφική. Είναι κομμάτι της Τέχνης ο μύθος, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε, είτε όχι. Κάπως έτσι ήρθα σε περαιτέρω επαφή με τον Σωτήρη Μουστάκα! Εντρυφώντας κι αναπαράγοντας έναν μύθο, που έλεγε πως κάποια στιγμή στην καριέρα του, αρνήθηκε μια πρόταση να παίξει στο Χόλιγουντ.
Άφησε λοιπόν στην άκρη φωταγωγημένες πινακίδες, υψηλά κασέ και λεωφόρους της δόξας, κρατώντας την αγάπη που είχε στον ελληνικό κινηματογράφο και πορεύτηκε με αυτή. Κανείς δεν ξέρει, προφανώς τι συνέβη, αλλά αυτό λέει ο μύθος του Σωτήρη, που γνώρισα ένα καυσωνικό μεσημέρι του Ιούλη, αγκαλιασμένος με έναν ανεμιστήρα. Σε μια ταινία ενηλίκων, με περίεργο όνομα για ταινία ενηλίκων ρούφαγε ένα πουλάκι, αντί για αυγό! Στον επικό “Ροζ Γάτο” του καλτ τιτάνα Γιάννη Χαρτοματζίδη το πρωί ήταν ο θεοσεβούμενος φιλόλογος Αρχιμήδης και το βράδυ ο μάστερ της ντισκοτέκ που έβγαζε γκομενάκια μαθήτριες.
Γεννημένος για να γίνει ηθοποιός
Γεννήθηκε στη Λεμεσό κι από 14 χρονών, είχε ένα και μόνο όνειρο κι ένα μεγάλο καημό. Να γίνει ηθοποιός και να δώσει στην υποκριτική όσο ταλέντο κουβαλούσε μέσα. Έτσι λοιπόν 14 χρονών μπούκαρε στο καμαρίνι του Νίκου Σταυρίδη και του είπε τα καθέκαστα. Εκείνος λοιπόν τον πούσαρε, να περάσει στο Εθνικό Θέατρο, με τον αγαπημένο μας Σωτήρη να τα καταφέρνει με τη δεύτερη. Οι δυο τους τα είπαν επί σκηνής στο “Μπετόβεν και Μπουζούκι” και στον “Χαζομπαμπά“. Κι όμως η πρώτη του κινηματογραφική ταινία δεν ήταν κάποια από αυτές. Αντίθετα, ήταν ο Μιμυθός στον “Αλέξη Ζορμπά” του Μιχάλη Κακογιάννη, που θα έφτανε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ αν ο ρόλος του, δεν ήταν 2 λεπτά μικρότερος, από όσο έπρεπε με βάση τους κανόνες της Ακαδημίας.
“Καλώς ήρθε το Δολάριο“, “Νομοταγή Πολίτη” μας
Frère Jacques τον θυμάσαι να τραγουδά μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο “Καλώς ήρθε το Δολάριο”, ή να δίνει ρέστα στο “Αστείο Κορίτσι” πλάι στη Βουγιουκλάκη, μέχρι να ερμηνεύσει τον πιο σπουδαίο για εκείνον ρόλο του. Μιλάμε για τότε που άφησε στην άκρη τον καρατερίστα που αγαπήσαμε, δίνοντας ρεσιτάλ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του “Νομοταγούς Πολίτη”, που ακροβατούσε υποδειγματικά ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Μια ντελιριακή ερμηνεία, που υπενθύμισε στο κοινό πόσο ταλαντούχος ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας.
Όταν ο “Μήτσος, ο Ρεζίλης” συνάντησε τον “Ροζ Γάτο”
Κι ύστερα ήρθαν οι βιντεοκασέτες. Ήμουν τίμιος κι έγραψα πιο πάνω, ότι η πρώτη μου γνωριμία με τον Μουστάκα ήταν εκείνος παράγγελνε μια από τα μπερδεμένα στο μπαρ, καβαλώντας την κλεμμένη μηχανή του Μιχαλόπουλου. Ο ίδιος είχε δήλωσε, πως δεν τον γέμιζαν τόσο πολύ αυτές οι ταινίες, αλλά εμάς μας άρεσαν εντάξει; Κι ο “Δυναστείας” και τα “Τούβλα” με τον Βουτσά κι ο “Μήτσος, ο Ρεζίλης” σε μια non stop ρελάνς πολύ καλού κακού χιούμορ! Βάλε και λίγο “Ψώνιο” σε επική dance battle σκηνή με τη Βέτα Μπετίνη. Ο Μουστάκας ήταν εγγύηση γέλωτος κι ίσως ο μόνος κωμικός που βγήκε αλώβητος από τη συμμορία των βίντεοκλαμπ, έχοντας παίξει σε ταινίες σαν τον “Τσιτσιολίνο“ και το “Αν ήταν το Βιολί, πουλί“.
Η πρώτη αγάπη και θεατρική
Ήμανε νιάνιαρο θυμάμαι και μας είχε φορτώσει η γιαγιά μου μαζί με το αδέρφι μου, προς Δελφινάριο μεριά. Όχι, δεν θα σου πω ότι προλάβαμε τα χρυσά της χρόνια, αλλά είχαμε δει παραστάσεις με μαζεμένους μπόλικους ήρωες που είχαμε μάθει κάθε ατάκα κλαυσίγελου που μας είχαν χαρίσει. Μουστάκας, Ψάλτης, Κωνσταντίνου, Τσάκωνας, Μόσιος και τα άλλα παιδιά ήταν εκεί. Μεγαλύτεροι ηλικιακά από όσο είχαμε συνηθίσει, μα νεανίες στην ψυχή. Ε λοιπόν, ο Μουστάκας ξεχώριζε. Είχε μια δωρικότητα κι άνεση στη σκηνή, λες και του άνηκε ένα πράγμα. Θα μου πεις, την είχε φάει με το κουτάλι, τόσα χρόνια, εναλλάσσοντας σπουδαίους ρόλους, σαν τον βραβευμένο “Άμλετ” του 1994, μέχρι επιθεωρησιακά σκετσάκια, που ακόμη μετράνε κλικς στο YouTube!
Πριν 13 χρόνια ο Σωτήρης Μουστάκας, άφησε αυτόν τον κόσμο, δυστυχώς, συμμετέχοντας και στο “Ελ Γκρέκο”, του Διαμαντή, κρατώντας τον χαρακτηριστικό ρόλο του Τιτσιάνο. Σίγουρα είχε πολλά να μας δώσει ακόμα, μα άφησε παρακαταθήκη την ψηλόλιγνη φιγούρα, που μπορούσε να αλλάξει 123 γκριμάτσες, όσο πυρπολούσε με ατάκες, πιο γρήγορα κι από τη σκιά του Λούκυ Λουκ. Κι αν το Χόλιγουντ, δεν έμαθε ποτέ για εκείνον, μπορούμε να τους τα πούμε όλα εμείς!
