Στο έχω ξαναπεί, δεν είμαι ειδικός στη Ραπ, αλλά τα τελευταία χρόνια τα μουσικά μου ακούσματα, κυρίως, κινούνται γύρω απ’ αυτή. Βέβαια, όπως και με οποιοδήποτε είδος μουσικής, έτσι και με τούτο, έχω αρκετά κολλήματα. Τι εννοώ; Να, προτιμώ να κινούμαι στα νερά μου και να μην βγαίνω έξω απ’ αυτά, κοινώς δεν θέλω να ακούσω κάτι καινούργιο απ’ αυτά που ήδη έχω στη λίστα μου. Ok, το γνωρίζω, αρκετά boomer τακτική, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το αλλάξω.
Το κακό με αυτό μου το σκάλωμα είναι ότι “χάνω” ωραίους καλλιτέχνες, γιατί τους απορρίπτω πριν καν τους ακούσω ή έχοντας ακούσει μόνο ένα τους κομμάτι, λες και όλη τους η δουλειά ήταν αυτά τα τρία λεπτά “χωσίματος”. Έτσι συνέβαινε αρκετό καιρό και με τον Bloody Hawk. Έναν ράπερ, λίγο διαφορετικό, στα μάτια μου, από τους άλλους.
Να βλέπεις, η απόρριψη μου προς το πρόσωπο του ήταν καθολική. Όσο και αν επέμεναν οι φίλοι μου να τον ακούσω, εγώ έκανα του κεφαλιού μου. Δεν με κατηγορώ όμως. Μερικά κομμάτια του μου θύμιζαν έντονα τραπ μουσική, με την οποία δεν τα πάω και πολύ καλά.
Βέβαια, ο λόγος που δεν “τα βρίσκω” με το συγκεκριμένο είδος, αφορά τον στίχο και όχι τον ρυθμό (άλλο που ο συγκεκριμένος δεν είναι σε καμία περίπτωση τράπερ, δικό μου κόλλημα ήταν αυτό). Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αδικία από εμένα προς τον Bloody Hawk. Γιατί; Γιατί ο στίχος του, είναι αληθινός, μιλάει για τη ζωή και ποτέ (ποτέ όμως!) δεν προσπάθησε να δείξει κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι. Αν θεωρώ βασικό κάτι τέτοιο; Βασικότατο!
Δεν θα σου κρυφτώ όμως. Κατά πάσα πιθανότητα, μαζί αρχίσαμε να ακούμε τον Νίκο, όπως είναι το πραγματικό του όνομα. Το τραγούδι που τον εκτόξευσε, ήταν το “Εικοσάλεπτο”, ένα κομμάτι που σε κάνει να ανατριχιάζεις όσο δεν πάει και καταλαβαίνεις ότι αυτό το παιδί έχει όντως κάτι να σου πει. Αυτό το παιδί δεν ανέβηκε ξαφνικά ψηλά, δεν είχε χορηγίες και hype από κανέναν. Αυτό το παιδί έφτασε εκεί που είναι μόνο του και ποτέ δεν χαρίστηκε πουθενά.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί όπως και να το κάνουμε, υπάρχουν και αυτοί που τον άκουγαν απ΄τον πρώτο του δίσκο “Κομπλεξικό” (σύμφωνα με το Spotify),τότε που κανείς δεν έδινε σημασία σε έναν πιτσιρικά, με εμφανή ταλέντο, που ήθελε να ακουστεί. Και για να σε προλάβω, ούτε εγώ τον ήξερα τότε, τον έμαθα μερικά χρόνια αργότερα, γιατί όπως σου είπα ο κομπλεξικός της φάσης ήμουν εγώ, που δεν έβαζα στα ακουστικά μου τίποτα καινούργιο!
Ο αδύνατος τυπάκος με τα γυαλάκια όμως, δεν το έβαλε κάτω. Οι δυσκολίες που έχει περάσει (σύμφωνα με τον ίδιο), τον έκαναν πιο δυνατό. Συνέχισε τη μουσική του και δεν ξέφυγε ποτέ απ’ αυτό που γουστάρει για να φτιάξει κάτι… εμπορικό. Θυμίζει αρκετά old school φάση o τρόπος του και ίσως αυτός είναι ο λόγος που τον έκανε να μην ανέβει γρήγορα, αλλά και ο λόγος, επίσης, που τον κάνει σήμερα ξεχωριστό!
Όπως κάθε σωστός καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως αυτό που πρεσβεύει, περίμενε. Περίμενε μέχρι να έρθει το “μπαμ”. Ε, αυτό ήρθε πέρσι όταν έβγαλε το “1 Ευρώ” και σάρωσε! Βασικά, είχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα να ανεβαίνει και οι πιο ειδικοί να τον γουστάρουν, αλλά εμείς οι πιο… βασικοί, τότε τον βάλαμε για τα καλά στη λίστα μας!
Όσο για το “χώσιμο” του, θα είμαι ειλικρινής. Προσωπικά δεν με τρελαίνει τέρμα. Βέβαια, ποιος είμαι και εγώ που θα κρίνει κάτι τέτοιο; Να βλέπεις, δεν θα σκότωνα για να ακούω τη φωνή του, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δεν έχει τη σωστή άρθρωση. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορείς να καταλάβεις καθαρότατα τι λέει σε κάθε του στίχο.
Έτσι, μετά απ’ το τέλος των κομματιών του, δεν θα χρειαστεί να κάτσεις να ψάξεις τα lyrics στο Google. Να σου πω ακόμα ένα όνομα που έχει αυτό το… χάρισμα; Λεξ! Καταλαβαίνεις τώρα γιατί ο Bloody Hawk δεν είναι απλά ένας τυχαίος ράπερ;
Βασικά ο Bloody Hawk, δεν είναι καν ο ράπερ που φαντάζεσαι. Αν ακούσεις τα κομμάτια του, δεν θα βρεις πουθενά γκανκστα στίχο, αναφορές σε ναρκωτικά και μαγκιά που σου σπάει τα νεύρα. Πουθενά! Θα ακούσεις μόνο αγνό, αυθεντικό, και πορωτικό ραπ που θα γουστάρεις! Α και που σαι, ο τυπάκος αυτός είναι ακόμα 25!
Όσο για τη φωνή που σου είπα πιο πάνω, μην βγάλεις συμπεράσματα απ’ το YouTube ή το Spotify (ανάλογα τι ακούς), περίμενε κανένα live του. Και εγώ το ίδιο θα κάνω. Βλέπεις, τα ακούσματα μου έχουν περιοριστεί πίσω από μια οθόνη και ίσως αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να κριτίκαρα, κατά μια έννοια, αυτό που άκουσα. Γιατί αρκετά άτομα που γνωρίζω και τον έχουν ακούσει από κοντά, όλα ωρύονται πως είναι ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΟΣ. Άρα αν δεν τον έχεις παρακολουθήσει σε κάποιο live, ψήσου να πάμε μαζί να δούμε αν ισχύει. Έλα, εγώ εκεί θα είμαι πάντως!
Όπως σου ξαναείπα, είχα πάντα ένα κόλλημα και δεν ήθελα να ακούω πολλούς καλλιτέχνες. Μετά τη “σφαλιάρα” που έφαγα, θα αλλάξει αυτό; Προφανώς και όχι. Θα συνεχίσω να βάζω “κόκκινες γραμμές” στα ακούσματα μου. Έτσι, όταν με ρωτάνε τι ακούω, η απάντηση μου θα είναι απλή: Ακούω μόνο Social Waste, Στίχοιμα και φλώρικο ροκ-έντεχνο. Ξέχασα κάτι; Ώπα ναι. Τελευταία ακούω και θα συνεχίσω να ακούω Bloody Hawk. Γιατί το αξίζει!
