Ακόμη κι αν τα μπλουζ δεν σου λένε τίποτα και δεν είσαι πιστός ακόλουθος αυτής της μουσικής σαν του λόγου μου, δεν γίνεται να μην έχεις ακούσει ποτέ την ιστορία του μπλούζμαν που πούλησε την ψυχή του στον διάολο, για να παίζει καλύτερα από οποιονδήποτε μουσικό πάτησε στη γη. Αυτός ο άνθρωπος υπήρξε λοιπόν κι άκουγε στο όνομα Ρόμπερτ Τζόνσον. Γεννήθηκε στο Μισισίπι (που μαζί με την Νέα Ορλεάνη έγιναν οι πατρίδες των μπλουζ) πριν από περίπου 110 χρόνια και με αφορμή αυτή, είπα να γράψω το κάτιτις μου, για αυτόν τον εξωγήινο τύπο που έπαιζε σαν δαιμονισμένος κι έστησε την πιο θρυλική ροκ εντ ρολ ιστορία, που έχουμε ακούσει ποτέ.  

Πριν ξετυλίξουμε στα γρήγορα τη ζωή του Τζόνσον, θα κάνουμε μια στάση να σου σπικάρουμε τα βασικά φωνήεντα των μπλουζ. Μιας μουσικής που κρύβει όλο τον στεναγμό των μαύρων της Αμερικής που έμαθαν να επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες καταπίεσης, κρύβοντας στις πενιές τους, την έμπνευση που γέννησε ο πόνος τους. Ο Ρόμπερτ δεν διέφερε πολύ από τους υπόλοιπους. Μεγάλωσε σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας όπως οι περισσότεροι γύρω του κι έψαχνε σαν αποκούμπι τη μουσική. 

Έτρεχε λοιπόν σαν κολαούζος, πίσω από μπλουζ αστέρες της εποχής σαν τον Σον Χάουζ. Όπου αστέρες, μην το παρεξηγήσεις και σκεφτείς κακομαθημένους ροκ σταρς που τερματίζουν τον κωλοπαιδισμό τους σε βίλες με μπόλικο σεξ κι ακόμη περισσότερα drugs. Μιλάμε απλά για κιθαρό-εργάτες δεξιοτέχνες που γέμιζαν κακόφημα μπαρ με μπλουζόπαιδα που ζητάγανε ένα τραγούδι για να πάει κάτω το φτηνό ουίσκι που σέρβιραν στα τραπέζια. Εκεί, ξημεροβραδιαζόταν κι ο Ρόμπερτ, ξεχαρβαλώνοντας χορδές, λέγοντας σε όλους πως κάποια στιγμή θα γίνει ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου.  

Ένα βράδυ κάποιοι μουσικοί τον πήραν στο κυνήγι, γιατί δεν ανέχονταν να παίζει με τις κιθάρες τους. Ο μικρός Ρόμπερτ εξαφανίστηκε για σχεδόν ενάμιση χρόνο, μέχρι που ένα βράδυ μπούκαρε στο κλαμπ με μια επτάχορδη κιθάρα. Ο άτιμος είχε περάσει μια έξτρα χορδή στην κιθάρα του κι άρχιζε να μαζεύει σαγόνια από το πάτωμα με το παίξιμο του. Κι εκεί που όλοι κορόϊδευαν τον πιτσιρικά που ξεχαρβάλωνε τις κιθάρες του κοσμάκη, τώρα μιλάγανε για αυτόν, που έβαλε τα γυαλιά στους δασκάλους του. Τότε, ξεκίνησε ο μύθος γύρω από το όνομά του που έλεγε πως ένα βράδυ ο Τζόνσον πήγε σε ένα σταυροδρόμι, γονάτισε κι έδωσε την κιθάρα του στον διάβολο, ώστε να την κουρδίσει. Ο Διάβολος δέχτηκε το ντιλ, μα πριν του επιστρέψει ζήτησε το κάτιτις του. Μη φανταστείς πολλά, την ψυχούλα του ήθελε. 

Βλέπεις, δεν ήταν για κανέναν εύκολο να αποδεχθεί πως ένας τύπος που με το ζόρι έβαζε δυο ακόρντα στη σειρά, ξαφνικά έπαιζε σαν να λούστηκε με όλο το ταλέντο της γης. Λίγο οι στίχοι του Ρόμπερτ, που μίλαγαν για περίεργα σκυλιά (Hellhounds) που συναντούσε, λίγο κάποιες περίεργες συναντήσεις με τον Διάβολο που υπήρχαν στα τραγούδια του, έθρεψαν κι άλλο τον μύθο του.  

Aν το ψάξεις λίγο παραπάνω, θα δεις ότι η παραπάνω ιστορία μοιάζει λίγο με την αφροαμερικάνικη παράδοση που λέγεται χούντου και λέει λίγο πολύ τα εξής: Υπάρχουν πολλές ιστορίες για ανθρώπους που πήγαν σε περίφημα σταυροδρόμια κι έδωσαν ένα κομμάτι της ψυχής τους, για να αποκτήσουν τεράστια γνώση σε ένα αντικείμενο. Διάφορες διαβολικές οντότητες την προσφέραν αφειδώς, με αντάλλαγμα κάποια στιγμή να πληρωθεί το τίμημα της συμφωνίας.  

Κάπως έτσι κι ο Ρόμπερτ ο φίλος μας πήρε όλες αυτές τις χούντου αναφορές και τις πέρασε στιχουργικά στα τραγούδια του. Αναζοπύρωνε ο ίδιος τον μύθο, που κυκλοφορούσε γύρω από το όνομα του και τη σχέση του με τον Διάβολο. Άρχισε λοιπόν να εθίζεται στο αλκοόλ και να κυκλοφορεί με πολλές γυναίκες, κάποιες από τις οποίες ήταν παντρεμένες. Δεν απάτησε ποτέ ωστόσο την αγαπημένη του ερωμένη, αυτή την επτάχορδη κιθάρα που τον έκανε γνωστό στα πέρατα της γης, για το παίξιμο του και τα χοντρά του δάχτυλα, που έκαναν τα χέρια του να μοιάζουν με πένες. 

Πρόλαβε να αφήσει 29 τραγούδια ολοκληρωμένα, πριν ο διάβολος απαιτήσει να εκτίσει τη συμφωνία που είχαν οι δυο τους. Κάπως έτσι δηλητηριάστηκε, από τον ζηλιάρη σύζυγο, μιας γυναίκας που είχε ερωτευθεί. 80 χρόνια και βάλε μετά τον θάνατό του, ακόμη ζητητάμε για τον μπλουζίστα που έγινε σημείο αναφοράς, για κάθε έναν μουσικό που σέβεται τον εαυτό του κι έπιασε κιθάρα μετά από εκείνον. Εκκεντρικός, μεγαλομανής, ιδιότροπος κι ασεβής απέναντι στους κιθαρό-ανταγωνιστές τους, έτριβε το ταλέντο του, στη μούρη καθενός που το αμφισβητούσε. Μια πενιά του ήταν αρκετή, κι αντηχούσε την πνοή ενός από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες που γνώρισε ο κόσμος. Πριν ο Θεός ή ο Διάβολος, αποφασίσει να τον πάρει από μπροστά μας!

*Να τσεκάρεις απαραιτήτως και τα δύο ντοκιμαντέρ που έχουμε στο κείμενο, να μάθεις περισσότερα!