Τον μάθαμε στο Slumdog Millionaire, τότε που πέρναγε απ’ ανάκριση τον πιτσιρίκο που απειλούσε να τινάξει στον αέρα το “Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;” της Ινδίας. Κι έπειτα έγινε ο Pi, σοφός μέσ’ απ’ την περιπέτεια και το ταξίδι του στη βάρκα παρέα με μια τίγρη. Μια τίγρη που ίσως να ήταν “μέσα του” μα ίσως κι όχι. Βλέποντας τη Ζωή του Πι λοιπόν, αυτή την ταινία φιλοσοφικού προβληματισμού του Ανγκ Λι, τον Ιρφάν Καν τον αγαπήσαμε.
Θες το χαμόγελο; Θες η γαλήνη; Θες που τόσο όμορφα μπήκε στο πετσί του ρόλου – εκείνου του άντρα που πίστευε σ’ όλους τους θεούς της γης, γιατί κρατούσε μόνο το καλό απ’ τον καθένα (κι άραγε, αυτή δεν είναι η πιο σοφή επιλογή να κάνεις;), για όποιο λόγο, όταν το μάθαμε μας σόκαρε. Ο συμπαθέστατος, χαμογελαστός ηθοποιός πέθανε στα 50 του χρόνια. Κι η καρδιά μας έσπασε…
Αυτό είναι στο φινάλε το μεγάλο κατόρθωμα της οθόνης, αλλά και η μεγάλη ουσία του ανθρώπου. Εμείς που τον γνωρίσαμε μόνο στις διεθνείς του ερμηνείες, δεν λυπόμαστε γιατί έφυγε κάποιος που άφησε το σημάδι του στον κινηματογράφο. Μα λυπόμαστε πολύ, γιατί έφυγε ένας άνθρωπος πάνω στη δημιουργική του ηλικία, κι ήταν αυτός ο άνθρωπος, τόσο συμπαθής. Συμπαθής γιατί έπαιζε ένα συμπαθητικό ρόλο; Ίσως. Μα όπως και να ‘χει, είτε με τον ρόλο δένεσαι, είτε με τον ηθοποιό, στενοχωριέσαι. Κι ο θάνατος του Καν, μας άφησε μ’ ένα μαράζι, για τον Ινδό που κάποτε μας διηγήθηκε την ιστορία του: μια βάρκα, μια τίγρης, κι εκείνος…
