O Μανώλης Γλέζος έζησε και πέθανε με τη γροθιά του υψωμένη

Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τη λέξη αγωνιστής, στην καθημερινότητα μας. Μια λέξη ευλογημένη κι άλλες φορές καταραμένη, να είναι φορτισμένη με τόσο σπουδαία ανδραγαθήματα. Για κάποιο λόγο, όταν προσπαθούσαμε να εικονοποιήσουμε το άκουσμα της, φέρναμε στο μυαλό μας, το πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Σκεφτόμασταν τη φιγούρα του, υπό καταρρακτώδη βροχή να σηκώνει τη γροθιά του στον ουρανό, καταθέτοντας στεφάνι στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ήταν 95 χρονών και στάθηκε δίχως ομπρέλα και καμία προστασία στην βροχή. Άλλωστε με τον ίδιο τρόπο διάλεξε να περάσει τη ζωή του! Με τη γροθιά του υψωμένη στον ουρανό. Το πρόσωπο του, στις ρυτίδες του έκρυβε μια λέξη που έγινε συνώνυμη της ζωής και των πράξεων του. Αντίσταση, με την ηχώ της να αντηχεί σε κάθε μέρος που βρέθηκαν οι κολασμένοι αυτής της γης. 

Όπως τότε το πρωινό της 31ης Μαΐου του 1941, που μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Μια πράξη που πέρα από τον συγκλονιστικό συμβολισμό της, έμοιαζε το εφαλτήριο για την υπόλοιπη ζωή του Μανώλη Γλέζου, που έφυγε σήμερα σε ηλικία 98 ετών. Στα χέρια του εκείνο το ξημέρωμα του Μάη, φώλιασε η δύναμη κι οι γροθιές αντίστασης όλων των Ελλήνων. Δεν κρύφτηκε ποτέ ο Γλέζος, ούτε σταμάτησε να μιλά για όσα στραβά συνέβαιναν γύρω μας. Μαχόταν όρθιος κι έδινε φωνή σε όσους δεν είχαν. Έγινε σύμβολο κάθε αγωνιστή και πατρική φιγούρα της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Σήμερα, εν μέσω των μέτρων του περιορισμού κατ’ οίκον, δεν μπορούμε με ένα λουλούδι να τον αποχαιρετίσουμε, γεμιζοντας τους δρόμους προς τιμήν του. Κι όσο οι λέξεις συνεχίζουν να μοιάζουν φτωχές μπροστά στο έργο του, εμείς θα σηκώσουμε σιωπηλοί τις γροθιές μας, με την ευχή ο σπόρος της ζωής του Μανώλη Γλέζου να φυτρώσει σε κάθε γειτονιά γύρω μας.  Τα έφερε έτσι η μοίρα, μάλιστα  που “έφυγε” την ίδια μέρα, που εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο.