Κάποια περίοδο, πριν αρκετά χρόνια η ιδιωτική τηλεόραση μετέδιδε αγώνες NBA. Ναι, προ ίντερνετ και συνδρομητικών καναλιών, υπήρξε μια γενιά που άνοιγε εκείνα τα θηριώδη κουτιά που είχαν αποπάνω κεντητό σεμεδάκι προικώο κι έδειχναν τον Τζόρνταν, τον Χακίμ Ολάζουον, τον Σον Κεμπ, τον Ντένις Ρόντμαν και τα άλλα παιδιά. Kάπου εκεί λοιπόν στις αρχές του 90, μας συστήθηκε μπασκετικά ένας θεόρατος τύπος, που δεν μπορούσε να τον κάνει καλά καμία μπασκέτα. Μιλάμε για τον Σακίλ Ο’Νιλ, ο οποίος δεν γινόταν να βρει πιο ταιριαστή ομάδα για να ξεκινήσει τα κατορθώματα του, από τους Ορλάντο Μάτζικ.

Παρέα με ένα από τα καλύτερα playmakers που είδε ποτέ αυτός ο πλανήτης, τον τιτανομέγιστο Πένι Χάρνταγουέι, φτιάξανε ένα από τα πιο επικά δίδυμα στην ιστορία του εντυπωσιακότερου πρωταθλήματος του κόσμου. Ο Σακίλ είχε ήδη απασχολήσει με τα τρομακτικά προσόντα και τη θηριώδη σωματοδομή του τους μπασκετόβιους, όντας το νούμερο 1 του ντραφτ. Ήταν πέρα από προφανές, ότι ο τίτλος του ρούκι της χρόνιας είχε βρει ήδη τον κάτοχό του, τη σεζόν 1992/93. Πώς να γίνει διαφορετικά φιλαράκι μου καθώς ολάκερο το NBA, έμαθε από την καλή και την ανάποδη τι πάει να πει Shaq Attack; Για όσους δεν γνωρίζουν μοιάζει με το ελληνικό “πίσω όλοι ρε μη σας πάρω παραμάζωμα”! Μοιάζει ακόμη με εκείνον το θείο από το χωριό που ξεκοκαλίζει δυόμιση κιλά προβατίνα σε 7 λεπτά, καθώς έχει πιάσει την καλύτερη θέση στο οικογενειακό τραπέζι. Όπου ξεκοκάλισμα βάλε αμυντικούς κι επιτιθέμενους κι όπου οικογενειακό τραπέζι, βάλε το ζωγραφιστό της μπασκέτας και θα καταλάβεις τι ήταν ο Σακίλ.

Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο πιο τεχνίτης σέντερ, ούτε καν ο πιο ταλαντούχος θα μπορούσες να πεις για ένα άθλημα που γνώρισε Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Χακίμ Ολάζουον. Καρλ Μαλόουν ή αργότερα Τιμ Ντάνκαν και Κέβιν Γκαρνέτ. Κανένας ωστόσο, από τους σπουδαίους προαναφερθέντες δεν υπήρξε τόσο ισοπεδωτικός όσο ο Σακ. Κι αν νομίζεις ότι στο Provocateur γράφουν πάλι υπερβολές, μάθε ότι η παρέα του στο Ορλάντο, απέκλεισε στα πλέι οφ τους Σικάγο Μπουλς, ενός κάτσε μωρέ να δεις πως τον λέγανε, Μάικλ Τζόρνταν. Το Ορλάντο δεν μπορούσε να κρατήσει τον Ο’Νιλ που δίψαγε για τίτλους και αυτά τα όμορφα και μπιρμπιλάτα δαχτυλίδια του πρωταθλητή. Για αυτό ανηφόρισε προς LA μεριά για να συναντήσει στους Lakers, τον Kobe Bryant και να φορέσει όχι ένα ούτε δύο, μα τρία στο υπερμεγέθες χέρι του. Το δίδυμο τους εντός παρκέ έπαιζε μπαλίτσα μόνο στην κλίμακα που ξεκινούσε από το μυθικό και τελείωνε στο φονικό. Ποτέ κάτω από αυτή, με τον Σακίλ να τσιμπάει τα βραβεία MVP στους τελικούς με τη σειρά.

Κάποια στιγμή τα αγόρια πλακωθήκανε, για “λόγια βαριά” που ειπώθηκαν κι ο Σακίλ πήγε σε άλλες πολιτείες προς Μαιάμι μεριά για να πάρει ακόμη ένα πρωτάθλημα το 2006 με τους Χιτ. Τα χρόνια πέρναγαν, βολές δεν σταύρωνε ούτε με διαγαλαξιακό ευχέλαιο, μα σκορπούσε φόβο, τρόμο, γεμίζοντας με τσισάκια τα σορτσάκια όσων βρισκόταν στο δρόμο του. Όσο οι μπασκέτες λύγιζαν στα καρφώματα του, υπήρχε ελπίδα για τον Σακίλ. Αυτό για τον οποίο τον ξεχώριζα σαν τη μύγα μες στο γάλα, ήταν αυτή η ανεπιτήδευτη κωμική του περσόνα που δεν μπορούσε να μείνει, μόνο εντός γηπέδου! Έτσι λοιπόν έγινε και “Kazaam” και John Henry Irons στο αδιανόητα κακό “Steel“, ενώ η περασιά του από το “Scary Movie 4“, ακόμη μνημονεύεται!

Σήμερα που το αγόρι γενεθλιάζει το αφήνουμε ελεύθερο να ραπάρει όσο θέλει! Τόσους τρελούς πανηγυρισμούς μας χάρισε το δικαιούται!