Είναι μια ιστορία που ξεκινάει μάλλον απ’ τον ηθοποιό Ρόναλντ Ρίγκαν, κι απογειώνεται στα χρόνια του “σαξοφωνίστα” Μπιλ Κλίντον, του “μπασκετμπολίστα” Μπάρακ Ομπάμα, φυσικά του “σκοπευτή” Ντόναλντ Τραμπ. Στις μεταπολεμικές ΗΠΑ, τις εκλογές δεν τις κερδίζει το επιχείρημα, δεν τις κερδίζει η ευθύνη, δεν τις κερδίζει το πρόγραμμα. Η Αμερική είναι ένας κόσμος που διψάει (παράδοξο!) για τα δυο προϊόντα που έχει σε μεγαλύτερη αφθονία: Άρτο και θεάματα.

Η πολιτική λοιπόν, σε μια χώρα που ο λαός της δεν παρουσιάζει το ιδεολογικό εύρος της γιαγιάς Ευρώπης, χαρακτηρίζεται από τη λογική, την αισθητική και τις απαιτήσεις, ενός σόου. Είσαι όμορφος καλαμπουρτζής; Είσαι ευαίσθητος και κουλ “διανοούμενος”; Είσαι αθλητικός κι ετοιμόλογος ατακαδόρος; Μήπως είσαι “δεν σας βλέπω, λέω, ούτε καν” πιστολέρο με παρελθόν στα φώτα και με γεμάτες τσέπες; Συγχαρητήρια, προσλαμβάνεστε! Οβάλ γραφείο από Δευτέρα. Μόνο η οικογένεια Μπους μπόρεσε να μπει χωρίς “τηλεοπτική” εμφάνιση στο Λευκό Οίκο, αλλά κι αυτή ακόμα το κατάφερε εκμεταλλευόμενη την ανυπαρξία κάποιου “σταρ” στην εκλογική αναμέτρηση. Μ’ αυτά τα δεδομένα λοιπόν, κάπου εδώ βγαίνει στη σκηνή…

…ο Μπέρνι: ένας αντι-σταρ που απειλεί να φέρει πίσω τον ουσιαστικό πολιτικό λόγο στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ!

Είναι 78 Μαΐων. Δεν έχει λάμψη. Δεν έχει γοητευτικά οπτικά κλισέ να τον κάνουν “εύκολο” στα μάτια του κόσμου – ούτε στυλιζαρισμένα σηκωμένα μανίκια, ούτε σακάκια στον ώμο, ούτε χαλαρές γραβάτες και λοιπά “επιμελώς ατημέλητα”. Δεν έχει την κορμοστασιά και τη χολιγουντιανή “άνεση” που ζητάει ο γιάπης της πολυθρόνας ή ο τηλεθεατής του καναπέ. Ούτε την επιβλητική εικόνα που μπορεί να πείσει (συνδυασμένη μ’ έναν μάτσο κυνισμό και μπόλικη οπλοκατοχή) τους πολεμόχαρους υποστηρικτές της παλιάς καλής Αμερικής. Σαν να λέμε, ο Μπέρνι δεν έχει τίποτα.

Ή μάλλον, μεταξύ μας; Έχει όλα όσα δεν πρέπει να έχει ένας πολιτικός με φιλοδοξίες στη χώρα των ευκαιριών. Όμως αυτή είναι η γυαλιστερή πλευρά του νομίσματος, κι ως συνήθως το δολάριο έχει δυο όψεις. Βλέπεις, ο “κακομοίρης” γραφικός ασπρομάλλης κουβαλάει ένα τεράστιο, ζεστό ρητορικό ταλέντο και πείθει. Πείθει πως ήταν λάθος να προτιμήσουν 4 χρόνια πριν, οι Δημοκρατικοί, τη Χίλαρι. Πείθει πως δεν είναι αργά να τον διαλέξουν τώρα. Πείθει πως ναι, αυτός είναι η απάντηση στη σκανδάλη του Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί; Γιατί πείθει, πάνω απ’ όλα, πως…

…μπορεί να φέρει στις Η.Π.Α. το πιο μεγάλο κατόρθωμα των κρατών της Ευρώπης: Κοινωνικό Κράτος!

Δικά του λόγια: “Κανείς πια δεν θα χρεοκοπεί λόγω ιατρικών λογαριασμών. Κανείς δεν θα πληρώνει πάνω από 200€ το χρόνο συνολικά για τα συνταγογραφημένα του φάρμακα. Εξαιρούμε τις πρώτες 29.000$ του μισθού, κι από κει και πέρα [φορολογούμε] προοδευτικά, με τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας να πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό…“. Λόγια που ακούγονται παράδοξα, μα όχι και τόσο για κάποιον που ήδη δηλώνει “σοσιαλοδημοκράτης”. Κι αυτό, για ένα λαό που η βεντάλια του ανοίγει ως το κέντρο, είναι σχεδόν… ριζοσπαστικό!

Αν λοιπόν είναι ικανός να “σπάσει ρίζες” στα μέσα, γιατί να μην το κάνει και στα έξω; Ξέρω τι θα πεις, κι έχεις δίκιο. Αυτό το “No more wars”, το ‘χουμε ακούσει τόσες φορές κι ήταν μονάχα λόγια. Στο κάτω-κάτω είναι κοινό μυστικό: δεν εξαρτώνται κι όλα απ’ τον “πλανητάρχη”. Όμως, στο μέτρο του δυνατού, στην τέχνη του εφικτού, ο γέρο-Σάντερς σ’ αφήνει να ελπίζεις. Ή μάλλον, να το θέσω διαφορετικά: Αν δεν το κάνει ο ογδοντάρης γερουσιαστής που ήδη το ανάστημά του το ‘χει σηκώσει κόντρα στον πόλεμο του Ιράκ, αν δεν το κάνει ο Εβραίος που ήδη τα ‘χει βάλει με το Ισραήλ για λογαριασμό της Παλαιστίνης, αν δεν το κάνει αυτός ο άνθρωπος…

…τότε ποιος θα το κάνει;

Ξέρω πως είναι πολιτικό επιχείρημα που κλείνει το μάτι στο περίφημο “μη χείρον”, και μακριά από μένα τέτοιες λογικές. Όμως, αν πρόκειται να δω εξ αρχής με προκατάληψη τους υποψηφίους για την “αρχή” του πλανήτη, δεν πρέπει να εμπιστευτώ τις πιθανότητες; Οι πιθανότητες λοιπόν, όπως τις διαβάζω εγώ, είναι με τον Μπέρνι. Βλέπεις, αν πρόκειται ν’ αλλάξει έστω λίγο ο τρόπος που ‘χουν οι Αμερικανοί για ν’ αντικρίζουν τον υπόλοιπο κόσμο, αν πρόκειται ν’ αλλάξει έστω τόσο ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι Η.Π.Α. την ίδια τους την κοινωνία, αυτό (ελπίζω πως) θα γίνει μ’ έναν άνθρωπο που βλέπει την πολιτική του αποστολή ως αποστολή ανθρωπισμού. Όχι ως αποστολή συλλογής εντυπώσεων, μάλλον όχι ως αποστολή εξυπηρέτησης συμφερόντων, σίγουρα όχι ως… Επικίνδυνη Αποστολή!

Υ.Γ. Ξέρω πως η πλάτη του Μπέρνι εξυπηρετεί το ανήθικο παιχνίδι που έπαιξαν οι Ρεπουμπλικανοί και στην πλάτη της Χίλαρι. Αυτό το “άρρωστος, ηλικιωμένος, αναξιόπιστος”. Οπότε, όσο πιο καθαρά μπορώ: Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη επιλογή για να κερδίσει τον Τραμπ (σ’ έναν καθαρό αγώνα θα ήταν). Αυτό ωστόσο δεν αλλάζει το γεγονός πως είναι, στα δικά μου μάτια, η καλύτερη επιλογή για το αύριο των Η.Π.Α. και του κόσμου.

Υ.Γ. 2 Δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ έναν “στιλάτο”, επικοινωνιακό πολιτικό. Φτάνει να μην πνιγεί η ουσία, μες στο φρου-φρου και το άρωμα. Συνήθως, πνίγεται…