Ήταν άλλη μια μέρα, όπως τόσες ίδιες μέρες στη φοιτητική ζωή του Λιάκου. Ξεκινούσε με ταινία και πρωινό. Ύστερα μεσημέρι ταινία με φίλους. Και το βράδυ, (αν δεν είχε τίποτα έξαλλες εξόδους – συνήθως δεν είχε!), ταινία και μακαρονάδα – τη ζούσαμε τη ζωούλα μας τότε. Μια τέτοια λοιπόν, βραδινή, μια ταινία με μακαρονάδα ήταν και το “Όλοι Λένε Σ’ Αγαπώ”. Και κάπου εκεί ανάμεσα στα “σ΄ αγαπώ”, ο Γούντι Άλεν είπε και κάτι άλλο. Είπε: “Εμένα η μόνη μου σχέση με την τέχνη είναι ο Κερκ Ντάγκλας που κάνει το Βαν Γκογκ”. Και να ‘μαστε…
Δύο πράγματα ήταν που ανακάλυψα ξαφνικά, σαν πυροτέχνημα εκείνη τη στιγμή: ο Μάικλ Ντάγκλας (ε, αυτόν τον ήξερα – κάθε πρωτοετής του οικονομικού έπρεπε να ‘χει παρακολουθήσει το μάθημα “Wall Street” και κάθε πρωτοετής τσούτσεκος έπρεπε να ‘χει μελετήσει το σταυροπόδι της Σάρον Στόουν) είχε πατέρα ηθοποιό του Χόλιγουντ. Κι αυτός ο πατέρας του…
…είχε σημαδέψει το σινεμά της Αμερικής για σχεδόν 7 δεκαετίες!
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν, μόνο 7 δεκαετίες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταφέρνουν να παράξουν άξιες δουλειές για πάνω από 5-10 χρόνια, κι άλλοι που παραμένουν σπουδαίοι αλλά άγνωστοι για όλη τους τη ζωή. Ή αναγνωρίζονται αργά, για λίγο, όταν πια η νιότη τους έχει περάσει. Πάντα με ψυχοπλάκωνε αυτή η σκέψη. Τι να το κάνει ο Κάφκα που τον έχουμε σήμερα θεό, αν όσο ζούσε τον είχαν για τρελό κι ατάλαντο; Τι να το κάνει ο Πόε, τι να το κάνει ο Βαν Γκογκ που σήμερα πουλάν εκατομμύρια κι αξίζουν ανεκτίμητα, άμα στο λίγο που έζησαν ήτανε “παλαβοί”, “γραφικοί” κι “ατάλαντοι”; Αυτή βέβαια είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη.
Φώτα. Καριέρα. Χρήματα. Κι έπειτα, ναρκωτικά, προβλήματα, κατάθλιψη. Τα παραδείγματα είναι πολλά κι ούτε υπάρχει λόγος να τα ρίξω στο τραπέζι. Άνθρωποι που έλυσαν τα “δικά μας” προβλήματα, και μπήκαν σ’ άλλα, διαφορετικά μα όχι λιγότερο ζόρικα. Όμως ο Κερκ Ντάγκλας δεν είχε ούτε τέτοια. Δεν ήταν κάποιος δυστυχής ταλαντούχος χωρίς αναγνώριση, μα ούτε κι ένας αυτοκαταστροφικός τύπος με δόξα, χρήμα και ψυχολογικά προβλήματα. Ο Κερκ Ντάγκλας έζησε δόξα, αναγνώριση, χειροκρότημα, μαζί με οικογένεια και καλή διάθεση. Ήτανε δηλαδή απάντηση στα καλλιτεχνικά μου ψυχοπλακώματα, ένας…
…πετυχημένος, ταλαντούχος, ευτυχισμένος άνθρωπος!
Κι έτσι θα τον θυμάμαι, γιατί έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Ξέρω πως δεν ήταν άγιος (στο τέλος-τέλος, και ποιος είναι;). Δύσκολα παιδικά χρόνια. Δύσκολος χαρακτήρας. “Ο Κερκ θα ‘ταν ο πρώτος που θα στο ‘λεγε, ότι είναι πολύ δύσκολος τύπος. Εγώ θα ήμουν ο δεύτερος!” είχε πει κάποτε ο Μπαρτ Λάνκαστερ. Άπιστος σύζυγος. Η δεύτερη γυναίκα του δεν το ‘κρυψε: “Είμαι Ευρωπαία, καταλαβαίνω πως θα ήταν μη ρεαλιστικό να περιμένω ένα γάμο απόλυτης πίστης“. Αλλά στο φινάλε, ένας άνθρωπος που είχε τους δικούς του κοντά και χαμογελαστούς μέχρι το τέλος. Κι αυτό, βγάλε όση σάλτσα θες, λέει πολλά.
Όμως, ας μην τ’ αφήσουμε απ’ έξω: κι ένας ηθοποιός που έλαμπε στο φως σαν Ρόμπερτ Ρέντφορντ, και γέμιζε την οθόνη σαν Ντε Νίρο. Θαρραλέος, εγωιστής, αποφασισμένος να χτίσει τους ρόλους του όπως εκείνος ήθελε. Αποφασισμένος να γίνει ο δικός του Βαν Γκογκ, ο δικός του Σπάρτακος, ο δικός του Άσσος, κι Οδυσσέας, και Πρωταθλητής. Αποφασισμένος να πάρει την ευθύνη και σίγουρος για τις ικανότητές του. Οπότε, συγγνώμη, αλλά όχι…
Δεν μπορώ να κλάψω γι’ αυτό τον άνθρωπο. Να τον ζηλέψω μπορώ, να τον θαυμάσω. Δεν αρμόζει στενοχώρια για κάποιον που έζησε όπως ήθελε, έπαιζε όπως ήθελε, άδραξε τη μέρα του κι αυτή του κράτησε για τρία χρόνια κι έναν αιώνα! Αν η μέρα τέλειωσε, ήταν μια σπουδαία μέρα. Αν η ζωή έφυγε, ήταν μια τρομερή ζωή! Κι αυτό δεν θέλει δάκρυα σε μαντίλια. Αυτό θέλει να σταθείς όρθιος, να τον χειροκροτήσεις κι ύστερα να ψελλίσεις μια ευχή που ντρέπεσαι να την πεις δυνατά γιατί φαντάζει τόσο απίθανη:
Κερκ Ντάγκλας, μακάρι να σε φτάσουμε!
Υ.Γ. Όταν έπαθε το εγκεφαλικό στα 80 του, έχασε την ικανότητα της ομιλίας (τελικά μπόρεσε να την ξαναβρεί, μα όχι κι εντελώς). Ο μέσος άνθρωπος, μετά από κάτι τέτοιο ξεκουράζεται, κι ελπίζει πως δεν είναι ήδη στο δρόμο το φινάλε του. Ο Ντάγκλας, έγραψε βιβλίο για το πώς να συμπεριφέρεσαι σε κάποιον που πέρασε εγκεφαλικό στην οικογένειά σου. Μάγκας…
