“Άμα σταματήσω να χορεύω, έλεγες θα σταματήσει κι η καρδιά μου“. Κάπως έτσι μας συστήθηκε κινηματογραφικά, δια στόματος Βαγγέλη Μουρίκη ο Γιάννης Βεσλεμές. Καταλάβαμε, πως ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος γρήγορα, μιας και ονομάτισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, “Νορβηγία”, δανειζόμενος ένα υπέροχο τραγούδι των Χωρίς Περιδέραιο. Βλέποντας την ταινία, τον συμπαθήσαμε εξ’ αποστάσεως ακόμη περισσότερο, μιας και η “Νορβηγία” ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κι εμπνευσμένες που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Για αυτόν τον λόγο, όταν μάθαμε πως το alter-ego του Felizol, θα συμμετάσχει σκηνοθετικά στο σπονδυλωτό φιλμ τρόμου “To Εγχειρίδιο του Κακού” πλάι στον τιτανομέγιστο Πίτερ Στρίκλαντ ανάμεσα σε άλλους, γουστάραμε τα μάλα. Δεν μας απογοήτευσε λοιπόν, δίνοντας επιτέλους μια υπέρ-τίμια ελληνική ταινία τρόμου, με τον ούλτρα καλτ τίτλο “Tι συνέβη στον Πανάγα τον Παγάνα;”.
Τσιμπήσαμε την ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε και μιλήσαμε μαζί του, για τη μουσική και το σινεμά στην Ελλάδα, τον Βαγγέλη Μουρίκη, τον Φελίνι και προφανώς τον Πανάγα τον Παγάνα! Αν δεν μας πιστεύεις, διάβασε και μόνος σου.
Τελικά τι συνέβη στον Πανάγα τον Παγάνα;
“Η ταινία μπορεί να μοιάζει με παραμύθι αλλά μάλλον κινείται πέρα από τα όρια της ηθικής. Ναι μεν ο Πανάγας φέρθηκε άσχημά στον «Ξένο» και πλήρωσε για αυτό, αλλά σχεδόν όλοι σε αυτή τη συνθήκη καθάρματα είναι. Τον Πανάγα απλά τον έφαγε η φιλοδοξία του, να είναι ο πρώτος στο χωριό”.
Η φράση σινεμά τρόμου στον ελληνικό κινηματογράφο, είναι τόσο ζώνη του λυκόφωτος όσο ακούγεται; (Σ.Σ Έχουμε το Κακό και τη συνέχειά του, τη Μέδουσα παλιότερα και τις ταινίες του Φίλιππου Χαλάτση και κάπου εκεί σταματάμε, άντε και το Runaway Day!).
“Ομολογώ ότι όσο και να τις αγαπώ δε με ενδιαφέρουν πολύ οι καθαρόαιμες ταινίες τρόμου. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει φοβερά υβρίδια στις παρυφές τους είδους. O Φόβος του Κώστα Μανουσάκη, η Καρκαλού του Σταύρου Τορνέ, το Oh Babylon του Κώστα Φέρρη, η Ευρυδίκη ΒΑ2037 και το Singapore Sling του Νίκου Νικολαΐδη”.
Ποιοι λόγοι σε κάνουν να συνεχίζεις να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα;
“Σχεδόν όλοι οι κινηματογραφιστές της γενιάς μου έχουμε έδρα την Ελλάδα αλλά οι ταινίες είναι συμπαραγωγές με άλλες χώρες, πιο ευέλικτες στη διάρθρωση της βιομηχανίας τους .Το εξωτερικό επίης (φεστιβαλικά αλλά και σε επίπεδο διεθνών πωλήσεων) είναι μονόδρομος σε σχέση με το θεατή. Παρά τις αντιφάσεις αυτές αγαπάμε το κοινό της Ελλάδας και όλοι κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να μας αγαπήσει και αυτό”.
Είναι ο Βαγγέλης Μουρίκης ο καλύτερος Έλληνας κινηματογραφικός ηθοποιός και γιατί;
“Είναι σίγουρα αυστηρά κινηματογραφικός και η καλύτερη μούρη που κυκλοφορεί. Δε δηλώνει ακριβώς ηθοποιός και όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι αυτή δεν είναι κάποιου είδους εστέτ δήλωση. Είναι ένας κινηματογραφιστής και μεγάλο δώρο για όποιον βρίσκεται και δουλεύει κοντά του”.
Ο απόηχος της Νορβηγίας ποιος ήταν; Ικανοποίησε τις προσδοκίες σου;
“Ζούμε μια μίνι προσωπική μυθολογία εδώ, για πολύ λίγο και μετά σφίγγουμε τα δόντια και πάμε στα επόμενα. Δεν έχω ακριβώς μεγάλες προσδοκίες, θέλω απλά να κάνω ταινίες και να γράφω μουσική. Για όσο καιρό μπορώ”.
Στο δίλημμα φεστιβαλική πορεία με βραβεία για την ταινία σου ή γεμάτες αίθουσες για πολλές εβδομάδες τι απαντάς! Δεν υπάρχει η επιλογή του και τα δύο!
“Μια εκλεκτική φιλμογραφία, μια πολυσυλλεκτική δισκογραφία”.
Σε ποιο σκηνοθέτη θα έγραφες τζάμπα soundtrack και σε ποιο μουσικό/τραγούδι θα σκηνοθετούσες το βίντεοκλιπ, δουλεύοντας ασταμάτητα για ένα χρόνο;
“Δε δουλεύω πια τσάμπα, είμαι 40 χρονών! Θα’ κανα εξαίρεση μόνο για τον Φελίνι κα για τον Ντεμπισί”.
3 αγαπημένες ταινίες που είδε ο Felizol το 2019 και 3 δίσκους που άκουσε πιο πολύ ο Γιάννης Βεσλεμές;
Ταινίες:
The Lighthouse (Robert Eggers)
The Lodge (Veronica Franz /Severin Fiala)
Cosmic Candy (Ρηνιώ Δραγασάκη)
Δίσκοι:
Eiger Drums Propaganda – II
Golpe de Estado – Liquido
The Boy – Παραδουλεύτρα
Που κρύβεται η έμπνευση για ένα δημιουργό; Την βρίσκει ή τον βρίσκει αυτή;
“Η έμπνευση – τουλάχιστον για τα ταπεινά προϊόντα που παράγω – δεν ήταν, ούτε είναι πρόβλημα για μένα. Η πρακτική εκμετάλλευση των ιδεών, η ολοκλήρωση και επικοινωνία με το κοινό των ταινιών και των δίσκων είναι αυτό που με απασχολεί κυρίως”.
Τι σε τρομάζει στην ελληνική κοινωνία σήμερα;
“Τίποτα να μη μας τρομάζει. Πάντα υπάρχει η φωνή μας και ο δρόμος”.
