Η γενιά που μεγάλωσε με βιντεοκασέτες ξέρει. Δεν ξέρω, αν πρέπει να την εμπιστευόμαστε, ωστόσο είναι σημαντικό να την ακούμε, για να μαθαίνουμε από τα λάθη της και να ρουφάμε γνώση από τα σωστά της! Αυτή η γενιά λοιπόν, έχει δικαιολογημένα πολύ ψηλά, σαν μια από τις σημαντικότερες ταινίες της γενιάς της, τους “Blues Brothers”! Μιλάμε προφανώς για το επικό action/road movie μιούζικαλ του Τζον Λάντις, με τον Νταν Ακρόιντ και τον Τζον Μπελούσι να κεντάνε στο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Αυτή ήταν κι η πρώτη μου οπτική επαφή με τον κύριο Μπελούσι, που γεννήθηκε μια μέρα σαν κι αυτή στην Αμερική πριν πολλά χρόνια κι ήταν γιος Αλβανών μεταναστών. Πέρασαν κάπως τα χρόνια, για να καταλάβω πως ο Τζον, ήταν πολλά παραπάνω από “Ένας Ατσίδας με τα Μπλε”, όπως με είχε πληροφορήσει η βιντεοκασέτα του ξαδέρφου μου, σε ένα ακόμη ρεσιτάλ αποτυχημένης μετάφρασης από τους τύπους που πήραν τα δικαιώματα διανομής της ταινίας.
Μιλάμε για έναν ευφυέστατο, βρωμόστομο, αντισυμβατικό, κάφρο κι ανεξέλεγκτο κωμικό, που πρόλαβε για πολύ λίγο δυστυχώς να δει η ανθρωπότητα, μιας και στις 3 Μαρτίου 1982, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Η κινηματογραφική πορεία του Μικρού Τζον έχει καποια μικρά ρολάκια στο “Goin’ South” και το “Old Boyfriends“, πριν έρθει η στιγμή που όλοι περιμένανε και συναντηθεί του λόγου του με τον κινηματογραφικό τιτάνα Τζον Λάντις. Αυτή ήταν μια συνάντηση που θα άλλαζε σε σημαντικό βαθμό την κωμωδία της δεκαετίας του 80! Πρώτα έχουμε το 1979 το “Ένα τρελό… τρελό Θηριοτροφείο” με τον Μπελούσι να κεντά στον ρόλο του και να κάνει κοινό και κριτικούς να αναφωνούν Hell Yeah, όταν ανακοινώνεται πως θα είναι ένας εκ των δύο “Blues Brothers”.
Το φιλμ βγαίνει στους κινηματογράφους το 1980 και λατρεύεται παθολογικά, μέχρι και σήμερα από εκατομμύρια φανς της σειράς. Για όποιον δεν ξέρει μιλάμε για την ιστορία δυο αδερφών που όταν μαθαίνουν ότι το ορφανοτροφείο που μεγάλωσαν, κινδυνεύει να κλείσει, μαζεύουν την παλιά τους μπάντα για να συγκεντρώσουν τα χρήματα που χρειάζονται, κάνοντας μια τελευταία συναυλία. Αφήνουν πίσω τους, όλεθρο και καταστροφή, μνημειώδεις ατάκες και στακάτο χιούμορ κι υπερ-επικές cameo εμφανίσεις των James Brown, Cab Calloway, Ray Charles, Aretha Franklin και John Lee Hooker, που τερματίζουν το καλτ στάτους της ταινίας.
Δεν γίνεται να μην ξεχωρίσεις τον Μπελούσι, με μια ισοπεδωτική ερμηνεία, που παίνρει σβάρνα τα πάντα κι εξηγεί γιατί, ήταν το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα του “Saturday Night Live“, για πάνω από μια τετραετία! Το να αναλύσουμε όλα τα σαρδανάπαλα σκετσάκια, όλες τις κάφρικες επιθέσεις πολιτικής ορθότητας που έκανε στους τηλεοπτικούς δέκτες, όλα τα αστεία που έφτυνε στα μούτρα του ανυποψίαστου κοινού, θα χρειαστούμε δυο site ολόκληρα. Για αυτό, θα σου δώσουμε για τα μπιρμπιλωτά σου μάτια και μόνο κάποια που είναι Α Ξ Ε Π Ε Ρ Α Σ Τ Α!
Ο Τζον Μπελούσι ήταν σπουδαίος κι είχε όλα τα εχέγγυα ώστε να γίνει ο μεγαλύτερος κωμικός του σύμπαντος, ωστόσο τα πάθη του, οι καταχρήσεις κι οι εθισμοί του, πάντα αποτελούσαν εμπόδιο. Κάπως έτσι, βρέθηκε νεκρός, μετά από τη χρήση θανατηφόρας ένεσης με ένα μείγμα κοκαΐνης και ηρωίνης στο διαμέρισμά του, στο Chatau Marmont της Sunset Boulevard, στο Λος Άντζελες πριν 38 σχεδόν χρόνια. Εμείς μείναμε να θυμόμαστε την υπέροχη φάτσα του, τις σπαρακτικά αστείες γκριμάτσες του, την λογοδιάρροια του, το ταλέντο του που γέμιζε δεξαμενές ολάκερες, τις χορευτικές του φιγούρες που βάζανε κάτω όλους τους Τραβόλτα της γης και τον αδερφό του, που έπαιζε σε κάτι υπομέτριες αστυνομικές περιπέτειες πάντα σχεδόν με τη συνοδεία ενός σκύλου!
Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις Τζον!
