Η λέξη καλλιτέχνης είναι αν μη τι άλλο βαριά, παρότι της κάνουμε μια παρατεταμένη κι άσκοπη χρήση εδώ και καιρό. Την κοτσάρουμε πλάι σε όποιον καμώνεται, ότι δημιουργεί τέχνη και σιγά σιγά χάνει κι αυτή το νόημα της. Κι υπάρχουν μετά και τύποι σαν τον Ντέιβιντ Μπάουι, που μοιάζει φτωχή η λέξη καλλιτέχνης για να αποδώσει το μεγαλείο τους. Ναι, είμαστε φανς, ναι, είμαστε groupies και πολύ καλά κάνουμε, μιας και μιλάμε για αυτή την εξωγήινη προσωπικότητα που καθόρισε την μουσική που γουστάρουμε για πάνω από 4 δεκαετίες.

Μια μέρα του Γενάρη σαν κι αυτή, τo 1947, o Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς, είδε το φως στο Λονδίνο, πριν αποτελέσει το φως για εκατομμύρια fans και γενιές ολόκληρες οπαδών, που βρήκανε την αλήθεια τους, σε κάποιον από τους δίσκους του! Ξεκίνησε να δισκογραφεί το μακρινό 1967, όταν μας παρουσίασε για πρώτη φορά τον κύριο “David Bowie“, μέσα από τον ομότιτλο album του κι έφτασε μέχρι το 2016, όταν και μας παρέδωσε το συγκλονιστικό κύκνειο άσμα του “Blackstar“. Λίγες μέρες μετά, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο κι επέστρεψε στο διάστημα, μιας και ακόμη και τώρα δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ήταν θνητός. Ο Bowie άλλωστε, ήταν για τη μουσική, ότι ο Andy Warhol, για την pop art!

Το 1970 κυριάρχησε στα δισκογραφικά δρώμενα καθώς εξαργύρωσε τη δημοσιότητα του “Space Oddity”(εμπλουτισμένη έκδοση του ομώνυμου δισκακίου του), κυκλοφορώντας τις υπερδισκάρες “The Man who Sold the World“, “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars“, που μας σύστησε τον Ziggy ως καλλιτεχνικό του alter ego, “Diamond Dogs” και “Heroes“. Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας, τα πέρασε στο Δυτικό Βερολίνο, πριν το 1980 τον βρει να στρέφεται σε πιο pop μονοπάτια με το “Let’s Dance” να ξεχωρίζει και να σολντάρει τις ντισκόμπαλες παγκοσμίως. Στα 90s, την είδε πιο ηλεκτρονικά με το αδικημένο “Black Tie White Noise”, να κλείνει το μάτι στους μύστες της φάσης, ενώ το 2000 έδωσε βάση στις λάιβ εμφανίσεις, μένοντας δίχως μεγάλη δισκογραφική παρουσία, για να έρθει το “The Next Day” το 2013 με το “Blackstar” τρία χρόνια αργότερα, το οποίο κι αποθεώσαμε όπως του άξιζε.

Η ανδρόγυνη φιγούρα του Bowie, κι ο τρόπος που σαγήνευε την κάμερα, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από τους σινεματολάγνους της εποχής. Σκηνοθέτες και σεναριογράφοι δίνανε το νεφρί τους για να παίξει ο Starman στις ταινίες τους. Την αρχή, έκανε ο ύψιστος Νίκολας Ρεγκ με το “The Man who Fell to Earth“, όπου ο Μπάουι ενσάρκωσε σαγωνοπεσιματικά τον Thomas Jerome Newton, τσιμπόντας κι ένα Saturn βραβειάκι, μπαίνοντας για πάντα στο κινηματογραφικό πάνθεον. Ακολουθεί το επικό θρίλερ του Τόνι Σκοτ, “The Hunger“, όπου ο Μπάουι μπαίνει ανάμεσα στο βαμπιρικό-λεσβιακό ρομάντζο της Σούζαν Σάραντον με την Καθρίν Ντενέβ. Δεν έχουμε λεφτά, γιατί ο τύπος που έφτιαξε την ταινία, μας τα πήρε όλα!

 Μπάουι δεν κώλωσε κινηματογραφικά πουθενά κι αν δεν μας πιστεύεις, μάθε πως έκανε τον βασιλιά των Goblins στο uber cult έπος του Jim Henson, “Labyrinth“, τον κομπιναδόρο στο Linguini Incident, τον Πόντιο Πιλάτο στον “Τελευταίο Πειρασμό” του Σκορσέζε, τον Andy Warhol στο “Basquiat” και τον Νίκολα Τέσλα στην τούμπανη ταινιάρα, “The Prestige” του Κρίστοφερ Νόλαν. Αν δεν έκανε κι ένα πέρασμα κι από το “Twin Peaks: Fire Walk with Me“, θα είχαμε χάσει την πίστη μας και στον Μπάουι και στον Ντέιβιντ Λιντς και πάνω από όλα στην ανθρωπότητα!

Πέρα από το έργο του, που θες 4 εγκυκλοπαίδειες Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα για να χωρέσει ο Ντέιβιντ μεγάλωσε και σωστά παιδιά, μιας και ο γιος του Ντάνκαν Τζόουνς, που μας έδωσε μια από τις καλύτερες ταινίες των 2000s, το “Moon”, με τον Σαμ Ρόκγουελ να δίνει ερμηνεία ζωής. Η κληρονομιά που μας άφησε ο Ziggy, όταν έφυγε στις 10 Γενάρη του 2016 είναι τεράστια. Το ότι επηρέασε σχεδόν όποιον καλλιτέχνη εμφανίστηκε στη γη από το 1970 και μετά είναι δεδομένο, όπως κι ότι δημιούργησε μια περσόνα που ασφυκτιούσε στα μουσικά και κινηματογραφικά όρια. Για αυτό τον λόγο, ο Μπάουι έγινε κομμάτι της ποπ κουλτούρας, ένα είδωλο που ήταν περήφανο για τις ρυτίδες του μες στο χρόνο, μιας και έσωσε τον Ίγκι Ποπ καθ’ ομολογία του ίδιου, νίκησε τους εθισμούς του, έβαλε στη ροκ τα ποπ χρώματα του και στην ποπ, την ροκ επαναστατικότητα του κι αναστήθηκε μετά θάνατον σαν σύγχρονος “Lazarus“! Για όλα αυτά κι άλλα τόσα, πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτό τον εξωγήινο πρίγκιπα, που έκανε την παραμονή μας σε αυτή τη γη, λίγο πιο όμορφη!