Εδώ γράφουμε αλήθειες και δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Ποτέ, δεν χώνεψα την Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ίσως, γιατί στα μικράτα μου, έπαιρνε τα πρωταθληματάκια στην Αγγλία με τη συχνότητα του Ολυμπιακού στην Ελλάδα. Ίσως πάλι, γιατί η καρδιά μου χτυπούσε στο ρυθμό της Λίβερπουλ, (μπιφόρ Κλοπ μέιντ ρεντς κουλ εγκέν) που τότε βρισκόταν στη φάπα και στην ανυποληψία. Όμως ήταν δύο παιχταράδες, που είχε η άτιμη που ανυπομονούσα να τους δω στο ζωγραφιστό, σε κάθε ματς. Ο ένας ήταν ο Καντονά κι ο άλλος ο Ράιαν Γκιγκς. Ο πρώτος, καθότι αντιπροσώπευε όλο τον κωλοπαιδισμό της αλάνας στην κακομουτσουνάρα του κι ο άλλος, γιατί δεν του την έπαιρνες τη μπάλα ούτε με ένταλμα.
Toν Ράιαν, τον τιμούμε και τον σεβόμαστε για πολλά πράγματα. Βασικότερο όλων, είναι ότι έπαιξε καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του, σε μία και μόνο ομάδα. Ακόμη κι αν αυτή, ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που δεν πολύ συμπαθιόμασταν. Ούτε Αμερική και Κίνα, ούτε Κατάρ, για να προσθέσει κάποια ακόμα εκατομμύρια λίρες, σε αυτά που είχε κλωτσώντας τόσο επιδέξια το τόπι. Άλλωστε, δεν έκρυψε ότι ήταν οπαδός από πιτσιρίκι της Γιουνάιτεντ, για αυτό και γύρισε την πλάτη στη συμπολίτισσα Σίτι, με την οποία ξεκίνησε την ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο σε junior επίπεδο.
“Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές, που θέλουν να βγάλουν όσο περισσότερα χρήματα μπορούν κι αλλάζουν συνεχώς ομάδες για να κερδίσουν 10 χιλιάρικα. Σε τι θα διαφέρει η ζωή τους, μετά από αυτό άραγε;“.
Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, του έδωκε ένα πρώτο συμβόλαιο με την εφηβική ομάδα των Κόκκινων Διάβολων, μέχρι να φτάσει η 29η Νοέμβρη (στα 17α γενέθλια του) και να κάνει το ντεμπούτο του στο παιχνίδι με την Έβερτον. Mετά, λίγο πολύ ακολούθησαν 24 χρόνια, 950 παιχνίδια, ενώ κοντά στις 168 φορές παστέλωσε γκολάκια σε αντίπαλα τέρματα κι αφού τον είχε επικηρύξει κάθε αντίπαλος, σε όλες τις διοργανώσεις. Α, σήκωσε και 13 πρωταθληματάκια και 2 τσάμπιο λιγκ. Αναφέρουμε μόνο αυτά κι όχι και τα 34 που κατέκτησε, γιατί θα θέλαμε 3 σελίδες στο γράψε σβήσε, για όλα.
Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, όλοι μιλούσαν για τον τύπο που την κόλλαγε την μπαλίτσα στο πόδι κι έτρεχε σαν τον άνεμο, πλαγιοκοπώντας τις δύο πλευρές του γηπέδου. Στην καριέρα του, κέρδισε ελάχιστα πέναλτι (μόνο 5 γιατί δεν έπεφτε ποτέ), καθότι δεν τον κόβανε τον τύπο, ούτε με φάουλ. Πιστός στρατιώτης, άφηνε τα βεντετιλίκια εκτός γηπέδου και αποδυτηρίων κι έπαιζε για την τιμημένη τη φανέλα μέχρι τα 41 του. Στην Πρέμιερ Λιγκ, όχι σε φιλικό Βραδυποριακού Ταλαιπωριακού! Mάλιστα, σε κάθε σεζόν από τις 24 συνολικά, έσταζε κι από ένα γκολάκι.
Ο άνθρωπος, που δεν έπεφτε κάτω με τίποτα κι ας τον είχανε ταράξει στις καλαμοκλωτσιές, είχε ξεφτιλίσει κόσμο και κοσμάκη με τη μπάλα στα πόδια. Εκτός αυτού, ήταν ένας από τους πιο γενναιόδωρους συμπαίκτες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μοιράζοντας τις ασίστ, όπως οι ντελιβεράδες τα δίπιτα, ανήμερα τελικού Champions League. Σήμερα, γίνεται 46, αλλά θα είναι πάντα εκείνος ο πιτσιρικάς, που έβαζε στα 19 του μια γκολάρα απέναντι στην Τότεναμ, ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής, που έχει σκοράρει στο Τσου Λου και για να γλεντήσουμε λίγο και τους Λονδρέζους, έχει τόσα πρωταθλήματα όσα κι η Άρσεναλ. Long Live Ryan!
“Δεν έγινα ποδοσφαιριστής, για να είμαι διάσημος. Έγινα ποδοσφαιριστής, για να είμαι επιτυχημένος. Τώρα, οι άνθρωποι θέλουν να είναι διάσημοι. Γιατί; Γιατί θες οι άνθρωποι να σε ακολουθούν όλη μέρα; Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ, κάτι χειρότερο.“
