Πριν λίγο καιρό έσκασε το κινηματογραφικό νέο της χρονιάς, για τους Έλληνες σινεφίλ. Ο Τζον Γουότερς θα έρθει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Αφού αυτοχαστουκιστήκαμε κάμποσες φορές. για να συνέλθουμε, φτιάξαμε και μια φανουρόπιτα που μας τον φανέρωσε ο άγιος σινεμάς, στην Ελλάδα. Μπήκαμε λοιπόν και κλείσαμε εισιτήρια, σπίτια και αυτοκίνητα, πήραμε και άδεια από τη δουλειά και ενημερώσαμε φίλους κι οχτρούς να μη μας ενοχλήσει κανείς στις 6, 7 και 8 Νοέμβρη. Ξεκινήσαμε αποβραδίς την προηγούμενη μέρα, σαν σωστοί ταξιδιώτες γεμίζοντας 2 τάπερ με κεφτέδες και σάντουιτς για τη Σαλονικάρα, με καρδιοχτύπι. Βλέπεις για πρώτη φορά, θα βλέπαμε απέναντι μας “τον εθνικό θησαυρό των Η.Π.Α.”, όπως πολύ εύστοχα σχολίασαν οι γουοτερσικοί φίλοι μας στους New York Times. Τι δεν του έχουν πει άλλωστε, του Τζον; Από πετυχημένα προσωνύμια, να φανε κι οι κότες.
Όταν κοτζάμ Γουίλιαμ Μπάροουζ σε βαφτίζει Πάπα του trash, κάτι σωστό έχεις κάνει στη ζωή σου μάλλον. Τώρα, για να προλάβουμε εσένα που διάβασες trash και σκέφτηκες τον Μάρκο Σεφερλή και τις εκπομπές του Φίλιππου Καμπούρη όπου ο Μίστερ Μπούτιας ξεμαλλιάζεται με τον Εθνικό Στάρ, πάρτο αλλιώς γιατί θα βρεις στη δυσκοίλια ελληνική τηλεόραση και στο νηπιακό χιούμορ που βρίθει σεξισμού και ομοφοβοβικών αστείων, για να κουκουλώσει τη λειψή του έμπνευση. Ο Τζον Γουότερς λατρεύει το κακό γούστο. Είναι θιασώτης της σκουπιδοκουλτούρας, που αποθεώνει μια λαμέ αχρείαστη εξτραβαγκάνζα και πολύ καλά της κάνει. Παρέα με την drag queen θεότητα “Divine” (του Χάρις Γκλεν Μίλστεντ) μας συστήνονται κινηματογραφικά με το “Mondo Trasho” του 1969 και 3 χρόνια αργότερα θα θωπεύσουν τα ανυποψίαστα ματάκια των θεατών του “Pink Flamingos“, βασανίζοντας τα, για 93 λεπτά συνεχόμενα. Δεν τους έφτανε αυτό ωστόσο, για αυτό οι αθεόφοβοι, ολοκλήρωσαν την ανοσιουργηματική τριλογία τους με τα “Female Trouble” και “Desperate Living“. Το ένα πραγματικά χειρότερο από το άλλο, λατρεύονται μέχρι σήμερα, σαν καλτ κινηματογραφικά μνημεία. Αν τα έχεις δει, ξέρεις τι σε περιμένει, αν όχι άδειασε το επόμενο 5ωρο σου, κι εντρύφησε στη σκουπιδολατρεία. Κάνει καλό αποδεδειγμένα άλλωστε, να έρχεσαι σε επαφή με βιτριολικό χιούμορ, απονενοημένες ατάκες και μια ατμόσφαιρα βγαλμένη από τα καλύτερα drag shows της Αμερικής. Η Divine τερματίζει τη φρικιαστικά υπέροχη περσόνα που έστησε μαζί με τον Γουότερς, κουνώντας επιδεικτικά το βραβείο του πιο αηδιαστικού ανθρώπου στη γη κι ο μάστορας στην καρέκλα του σκηνοθέτη, αφοδεύει μπροστά από την πόρτα της πολιτικής ορθότητας και το καταδιασκεδάζει.
To 1988 όλος ο κόσμος κι ο κινηματογραφικός ντουνιάς θα μάθει την τυπάρα που γράφει και σκηνοθετεί το “Hairspray” και θα γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ όλων των εποχών. Ολάκερος Τζόνι Ντεπ λοιπόν, αναγκάζεται να συνεργαστεί μαζί του στο “Cry Baby” σε ένα ρομάντζο που μόνο ο Γουότερς θα σκηνοθετούσε, ενώ το 1994 σκηνοθετεί την Κάθλιν Τέρνερ, σαν “Serial Mom” δίνοντας μας, μια από τις ένοχες απολαύσεις της δεκαετίας του ’90.
Για λίγα από τα παραπάνω και για άλλα τόσα ακόμη, ανυπομονούσαμε για την εμφάνιση του στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Από τη μία θα προβαλλόταν παρουσία του, τον υπερεπικό “This Filthy World” ντοκιμαντέρ του, από την άλλη θα έπαιζε δίωρο masterclass ανοιχτό προς το κοινό και 10 ταινίες της Carte Blanche (κάρτα ελευθέρας) που επέλεξε για τα ματάκια μας και μόνο! Kudos για τα “Mom and Dad“, “Hors Satan” και “Tickled“.
Οι μέρες πέρασαν κι όλα όσα ξέραμε για αυτόν τον τιτάνα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, επιβεβαιώθηκαν. Δηλητηριώδες χιούμορ, λεπιδοφόρες ατάκες και ανηλεής σάτιρα, πάνω σε κάθε ιερό και όσιο του σινεμά. Μάθαμε από πρώτο χέρι, πως είναι δύσκολο πράγμα να επιβιώσεις στο Χόλιγουντ αν είσαι ο Τζον Γουότερς, μα είναι υπέροχο για εμάς τους υπόλοιπους όσο μοιράζεται μαζί μας, λίγη από την “κηλιδωμένη σοφία του”!
Long Live φίλε μας!
