Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στην Αλεξάνδρεια, ενώ στην Αθήνα έρχεται στα 17 του για σπουδές. Μαζί με άλλους τέσσερις φίλους συγκατοικούν στο Κολωνάκι. Εγκαταλείπει την Ανωτάτη Εμπορική και εργάζεται ως γκαρσόνι, προκειμένου να επιβιώσει με την αιώνια ερωμένη του, τη μουσική. Το πρώτο τραγούδι που θα ηχογραφήσει, είναι το “Τραγούδι του δρόμου”, από ένα ποίημα του Lorca σε απόδοση Νίκου Γκάτσου, το 1962.
Αγνός αριστερός, λαϊκός διανοούμενος δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για τον απλό άνθρωπο που τον ενέπνεε. Αρχίζει συναυλίες μέχρι και το 1968 που έρχεται η Χούντα και φεύγει στο Λονδίνο. Επιστρέφει έναν χρόνο μετά, σε καθεστώς μόνιμης δημιουργίας. Το 1971, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βραβεύτηκε η “Ευδοκία” του, την ίδια στιγμή που στην Αθήνα κηδευόταν ο Γιώργος Σεφέρης. Ο Μάνος δεν δίστασε να τραγουδήσει Θεοδωράκη μπροστά στους αστυνομικούς, για να τον τιμήσει. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου του 1973, συλλαμβάνεται από τη Χούντα και κρατείται δέκα μέρες.
Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει σε λαϊκές συναυλίες της εποχής, κυκλοφορώντας παράλληλα απαγορευμένα τραγούδια του.
Στα κέφια του παραδεχόταν ότι αν ήθελε, μπορούσε να μελοποιήσει ακόμη και τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ένα πράσινο κοτλέ σακάκι, ένα στρατιωτικό αμπέχονο και κάποια μαύρα παντελόνια μαζί με τα σκονισμένα καφετιά σκαρπίνια του, ήταν όσα χρειαζόταν στη σύντομη ζωή του. Για 45 χρόνια περπάταγε γρήγορα με τα χέρια του να χορεύουν σε γροθιές…
Ο Μάνος δεν ήταν μόνο μουσική, δεν ήταν μόνο ποίηση. Ο Μάνος ήταν η φωτιά που καίει στον δρόμο!
“Να πας στο καλό Μάνο και σ’ ευχαριστούμε. Σε ευχαριστούμε γιατί ήσουν ο πρώτος που μας πήρε από το χέρι και μας έμαθε να αγωνιζόμαστε για τα δίκαιά μας. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας άφησες τα τραγούδια σου», Χαρούλα Αλεξίου.
*Κείμενα: Χρύσα Λύκου | Βίντεο: Φιλένια Καρτσωνάκη
