Καλοκαίρι στο χωριό. Ντάξει, όχι και χωριό, κοτζάμ Λαμία, αλλά κάθε καλοκαίρι είχε τη σφραγίδα της. Ενώ οι ζέστες βαρούσαν κόκκινο, η μεγάλη τηλεόραση στο δωμάτιο, υπήρξε συντροφιά. Ναι, καλά τα παιχνίδια και το δεντρόσπιτο που όλη την εβδομάδα χτίζαμε και το Σαββατοκύριακο γκρεμιζόταν, οι βόλτες και οι ποδηλατάδες, όμως χωρίς ελληνική ταινία τα μεσημέρια, δεν παλευόταν η κατάστασις. Τότε λοιπόν, γνώρισα του λόγου μου, τον κύριο Αλέκο Σακελλάριο. Ήταν το όνομα, που πέρναγε κάτω από τη λέξη σκηνοθεσία και σενάριο, σε όλες αυτές τις ασπρόμαυρες ταινίες, που μου έκαναν παρέα.
Mεγάλωσα με αυτές τις ταινίες και μαζί με αυτές μεγάλωσε η μάνα μου, η γιαγιά μου και αν κάνω ποτέ παδιά, λογικά και αυτά. Ο πιο σπουδαίος κωμωδιογράφος της σύγχρονης Ελλάδας, γεννήθηκε το 1913 και πέθανε πριν 28 χρόνια. Άφησε πίσω του ένα έργο που ξεπερνά τα 200 θεατρικά έργα και τις 60 κινηματογραφικές ταινίες. Επί 60ετίας επίσης, αρθρογραφούσε ως δημοσιογράφος, διατηρώντας στήλη με χρονογραφήματα σε εφημερίδες, ενώ περισσότερα από 1500 τραγούδια φιλοξενούν στίχους του. Παρέα με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, υπήρξαν το σημαντικότερο ντουέτο στην ιστορία της ελληνικής κωμωδίας, στα χρόνια της ακμής του εμπορικού κινηματογράφου. Θα προλάβω τώρα τους κακοπροαίρετους σινεφίλ, που θα ρίξουν καλλιτεχνική χολή, ως προς την αρτιότητα των δημιουργημάτων του. Λόγω της υπερ-παραγωγής ταινιών, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον κατηγόρησαν για προχειρότητα σε κάποιες από τις δουλειές του.
Προφανώς και δεν είχε το κάδρο του Μπέργκμαν, ούτε καν τη σκηνοθετική δεινότητα Ελλήνων δημιουργών όπως ο Τζαβέλας, ο Κούνδουρος και ο Κακογιάννης, με τους οποίους ήταν σύγχρονος. Ωστόσο, μιλάμε για ένα σεσημασμένο γραφιά, που είχε παθολογική αγάπη με το σινεμά, υπογράφοντας λαϊκά αριστουργήματα: ”Ο Ηλίας του 16ου”, ”Το ξύλο βγήκε απ’τον Παράδεισο”, , ”Η Αλίκη στο ναυτικό”, ”Χτυποκάρδια στο θρανίο”, ”Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια”, έφεραν το όνομα του και την σφραγίδα του.
Σταματάω εδώ την αναφορά, γιατί θα γράψω ένα βιβλίο, με όσα είχε γράψει ο Σακελλάριος. Θα μείνω λίγο στην κινηματογραφική και κωμική μας ανατροφή, που θεωρώ πιο σημαντική. Αγάπησα το σινέμα, μέσα από τις ταινίες του, σαν παιδί που θυμάται πάντα τα παιχνίδια του. Βλέπεις στην τηλεόραση δεν έπαιζε Γκοντάρ και Αντονιόνι, ούτε Λαρς Φον Τρίερ, Ιοσελιάνι και Μπέλα Ταρ. Έπαιζε τις προαναφερθείσες ταινίες, που είχαν έξυπνες ατάκες, αβίαστο γέλιο, τραγούδια που ακόμη τραγουδάμε και διασκευάζουμε και μια ξεγνοιασιά που συνδέεται με τις θύμησες των παιδικών μας χρόνων. Εκείνες, που αφήναμε τα μαλλάκια μας ανακατωμένα και κάναμε υπομονή που ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Όχι μην με πεις σκατόγερο και συναισθηματία της κακιάς ώρας.
Απλά δεν μπορώ να κρύψω, τη δεδηλωμένη αγάπη μου για εκείνον. Γιατί σε άσπρο και μαύρο φόντο, έβαλε την Βασιλειάδου, τον Βέγγο, τον Χατζηχρήστο, τον Βουτσά, τον Κωνσταντάρα, την Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, τον Χορν να παίξουν ιστορίες, που όλοι τις είχαμε ανάγκη! Γιατί ψάχναμε να ερωτευτούμε, να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να πάμε στο σινεμαδάκι της Κυριακής ή να ακούσουμε το θέατρο της Δευτέρας. Σαν ένα ρεφρέν που σιγοτραγουδούμε και η μελωδία του, μας φαίνεται γνώριμη και ας μην ξέρουμε τόσο καλά τα λόγια. Μια καλώς εννοούμενη οικουμενικότητα της τέχνης, που αφήνει στην απ΄έξω όσα μας χωρίζουν και μας φέρνει αντιμέτωπους με όσα μας ενώνουν!
Αλέκο Σακελλάριε, σε ευχαριστούμε για τις ταινίες, τα γραφόμενα μα πιο πολύ τις θύμησες και τις αναμνήσεις.
”Τα καλύτερα σενάρια που έχω γράψει είναι τα εμπορικότερα. Κι αυτό το λέω διότι ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη για τον πολύ κόσμο και όχι για λίγους, όπως νομίζουν μερικοί. Ο κινηματογράφος δεν είναι σαν το βιβλίο που το αγοράζει αποκλειστικά κάποιος που ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ο κινηματογράφος απευθύνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Πρέπει να τα περιέχει όλα και να είναι εύληπτος. Όπως έλεγε και ο Ζαρύλ Ντανούκ, “οι ταινίες που γυρίζω πρέπει να γίνονται κατανοητές και από παιδιά”
