Υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που δεν συμπαθεί τον Τομ Χανκς;

Οι κριτικοί στις Η.Π.Α. τον έχουν ονομάσει “Τζέιμς Στιούαρτ της γενιάς μας”. Το κοινό στον κόσμο τον έχει ανακηρύξει “Καλύτερο Ηθοποιό όλων των εποχών“. Για μένα, το πρώτο είναι απόλυτα εύστοχο και το δεύτερο πελώρια υπερβολή, μα το σημαντικό που βγαίνει κι απ’ τα δύο είναι το εξής: ΟΛΟΙ αγαπούν τον Τομ Χανκς!

Και τον αγαπούν πολύ δικιολογημένα. Χωρίς να έχει one of a kind μανιέρα, χωρίς να έχει ερμηνευτική πληθωρικότητα που γεμίζει την οθόνη, ο Χανκς είναι η χαρά του κάθε σκηνοθέτη. Παίκτης “του προπονητή”, καλό παιδί, πολύ ωραίος τύπος (της διπλανής πόρτας), έχει κάποιες πολύ δυνατές ερμηνείες αλλά κυρίως: έχει χαρακτήρες που δεν γίνεται να μην τους συμπαθείς. Εδώ παρακάτω σού ‘χω τους 10 πιο αξιαγάπητους.

Υ. Γ. Δεν έχω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια στον “τρέξε Φόρεστ, τρέξε”. Σκοτώστε με!

Chuck Noland – Cast Away

Ο τύπος που “δημιούργησε” φωτιά, ο Ροβινσώνας του 21ου αιώνα, ο καλύτερος φίλος του κυρίου Γουίλσον. Αυτό το τελευταίο κάνει μάλλον αδύνατη την πιθανότητα να μη λατρέψεις τον Τσακ, και να μην πιαστεί η ψυχούλα σου στο σκληρά και ρεαλιστικά δακρύβρεχτο φινάλε της ταινίας.

Viktor Navorski – The Terminal

Μπορεί ως αποτέλεσμα η ταινία του Σπίλμπεργκ να μην πέτυχε στο 100% (όχι ότι απέτυχε, βέβαια), αλλά ποιος δεν αγάπησε τον πρωταγωνιστή της; Αυτό τον απίθανο Ναβόρσκι που “φυλακίστηκε” στο αεροδρόμιο, έκανε ποδήλατο τη ζωή του Στάνλεϊ Τούτσι κι έδωσε μια χαρούμενη γροθιά στον παραλογισμό των διεθνών σχέσεων; Κρακόζια μόνο, ρε αλήτες!

Paul Edgecomb – The Green Mile

Αν είσαι δεσμοφύλακας, αν είσαι δήμιος, είσαι κι εξ ορισμού καθίκι; Λοιπόν, ακόμα κι αν κανείς το πίστευε αυτό πριν δει το “Πράσινο Μίλι”, μετά την ταινία θα ‘χει αλλάξει γνώμη. Ο Στίβεν Κινγκ τους θέλει ανθρώπους, ο Φρανκ Ντάραμποντ τους δείχνει ανθρώπινους, ο Τομ Χανκς μπαίνει στο πετσί του ρόλου και δημιουργεί τον πιο συμπαθητικό δεσμοφύλακα που είδε ποτέ το σινεμά. Άξια έζησε το θαύμα, άξια έζησε… τον Τζον Κόφι!

James B. Donovan – Bridge of Spies

Ο “προδότης” που υπερασπίζεται σωστά το Ρώσο πράκτορα, γιατί πιστεύει πώς ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει μια δίκαιη δίκη. Ο φοβισμένος διαπραγματευτής που καταφέρνει να κερδίσει δύο ομήρους αντί για έναν. Ο άνθρωπος που σώζει τρεις ζωές αντί να χάσει δύο. Αυτός ο καλός άνθρωπος…

Chesley “Sully” Sullenberger – Sully

Σ’ έναν πιλότο που καταφέρει να προσγειώσει αναίμακτα το αεροπλάνο του μέσα σε ποτάμι (!), δίνεις παράσημο και του φιλάς τα χέρια. Εκείνοι τον πέρασαν από δίκη. Έβαλαν άλλους πιλότους να χειριστούν την κατάσταση σε “προσομοίωση”. Προσπάθησαν να τον κατηγορήσουν. Κι αυτός ψύχραιμα, ήρεμα, νηφάλια, τους εξήγησε πού κάνουν λάθος. Τι ωραίος τύπος είναι αυτός ο ήρωας της πτήσης 1549 από Λα Γκάρντια, ρε σεις;

Professor G.H. Dorr – The Ladykillers

Καθίκι; Ναι. Απατεώνας; Ναι. Δολοφόνος; Βεβαίως! Αλλά σ’ ένα ρόλο που κάποτε αποθέωσε ο τεράστιος Άλεκ Γκίνες, ο Χανκς είναι λιγότερο εκκεντρικός και πολύ πιο συμπαθής. Έτσι κι αλλιώς η φλεγματική, θεατρική καρικατούρα του ’55, στα χέρια των Κοέν έγινε μια πιο ρεαλιστική, ρυθμική μαύρη κωμωδία. Κι ο δρ. Ντορ σ’ αυτή, ήταν πια ο αρχηγός μιας σπείρας που γελάς μαζί της, μα κάπου κάπου θες και να τα καταφέρει!

Carl Hanratty – Catch Me If You Can

Να ‘μαστε ντόμπροι; Όλοι σ’ αυτή την ταινία ήθελαν ο Ντικάπριο να τη γλυτώσει. Μα ακριβώς γι’ αυτό, δεν μπορείς να μη νιώσεις κατανόηση κι αγνή συμπόνια για τον αστυνομικό που πατάει τη μια μπανανόφλουδα μετά την άλλη. Κι όταν τελικά συλλαμβάνει το “τσογλάνι”, όχι απλώς δεν κρατάει κακίες, αλλά το βοηθάει να ξαναστήσει μια ενδιαφέρουσα ζωή. Αν όλοι οι αστυνομικοί ήταν σαν εσένα Καρλ, δεν θα υπήρχαν μπάτσοι…

Captain Miller – Saving Private Ryan

Ναι, ντάξει, τα ‘κανε μαντάρα. Πήγε για το Ράιαν, γύρισε με το Μπράιαν. ΑΛΛΑ. Πήγε ρε φίλε! Κι ήταν καλός διοικητής, ήταν καλός τύπος, έδωσε ο,τι μπορούσε κι έκανε ο,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να τα καταφέρει. Αν με ρωτάς, απ’ όλους τους γαλονάδες του σινεμά, ίσως κι ο πιο “δικός μας”.

Sam Baldwin – Sleepless in Seattle

Πατέρας μιας απίθανης φάτσας, έχασε τη γυναίκα του και μετακόμισε στο Σιάτλ. Όμως η φάτσα τον ήθελε ζευγαρωμένο, και πήρε εκ μέρους του τηλέφωνο σε ραδιοφωνική εκπομπή. Το ’90 οι ρομαντικές κομεντί ήταν σοβαρή υπόθεση, η Μεγκ Ράιαν ήταν ακόμα γλυκιά σαν καραμέλα βουτύρου, κι ο Τομ Χανκς ήταν όπως είναι: Χαμένος, χαμογελαστός, αξιαγάπητος.

Larry Crowne – Larry Crowne

Η ταινία είναι μια κλασική, αισιόδοξη, διασκεδαστικότατη σαχλαμαρίτσα, όμως ο Τόμας δημιουργεί ακόμα ένα χαρακτήρα που τον νιώθεις… δικό σου άνθρωπο! Με λαμπερό χολιγουντιανό στυλιζάρισμα, αλλά και με το καθημερινό, ανθρώπινο χαμόγελο του, ο Λάρι ο Κράουν είναι το φιλαράκι σου, ο γείτονάς σου. Και του κάνεις high five όταν τα καταφέρνει με τη γυναικάρα!