Άμα σου πω καλός ελληνικός κινηματογράφος, τι θα σκεφτείς; Μπορεί να σκεφτείς το Λάνθιμο (κι ας έχει πάψει από καιρό ο Γιώργης, να είναι “ελληνικό σινεμά”). Ή μπορεί να σκεφτείς τον Τσαφούλια και το “Έτερος Εγώ” του. Ή τον Οικονομίδη με τους… μονίμως νευρικούς πρωταγωνιστές, τον Παπαδημητρόπουλο με τις τράπεζες, τα χαμμένα νιάτα και τα ηλιοκάμματα, ή την αξιολάτρευτη καλτίλα του Σταύρου Τσιώλη. Όπως και να ‘χει, ένα γεγονός που δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει είναι πως, στο μυαλό των ανθρώπων, ο ελληνικός κινηματογράφος έχει τον “5ο αιώνα π.Χ.” του. Αυτό που λέμε: παλιός καλός ελληνικός σινεμάς!
Αυτός ο σινεμάς λοιπόν, που σημάδεψε την κουλτούρα και το χιούμορ της Ελλάδας για 2,5 κοντά δεκαετίες (μέχρι να του πάρει το θρόνο τη δεκαετία του ’80, η πρόχειρη, μπινελικωμένη εποχή της βιντεοκασέτας), είχε τους δικούς του ήρωες. Ήταν η Καρέζη κι η Λαμπέτη, ήταν η Βασιλειάδου κι η Βλαχοπούλου, ήταν ο Αλεξανδράκης, ο Παπαμιχαήλ κι ο Κούρκουλος, ήταν ο Λογοθετίδης, ο Χατζηχρήστος, ο Σταυρίδης κι ο Φωτόπουλος, ήταν ο Ορέστης Μακρής, ο Ρίζος, ο Βέγγος κι ο Αυλωνίτης, ήταν ο Κωνσταντάρας κι ο Παπαγιαννόπουλος, αλλά πάνω απ’ όλους (θα το πω, κι ας κατεβάσει ο,τι βρέξει!), ο πρώτος κι ο πιο αδικημένος…
…ήταν ο Ντίνος ο Ηλιόπουλος!
Για πολλούς απ’ τους ηθοποιούς του τότε μπορείς να το πεις: αν ζούσαν σε μια χώρα με πιο πολλές ευκαιρίες, σε μια εποχή με πιο μεγάλη προβολή, θα ‘χανε κατακτήσει το Χόλιγουντ. Η Καρέζη δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Όντρεϊ; Ο Αλεξανδράκης τι είχε να ζηλέψει απ’ τον Αλέν Ντελόν; Κι η Λάσκαρη δεν θα ‘ταν σύμβολο του σεξ όσο κι η Ούρσουλα Άντρες; Όσο προχωρά κανείς τη σκέψη, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: οι ηθοποιοί του τότε αδικήθηκαν, με τον ίδιο τρόπο που αδικούνται οι ηθοποιοί του σήμερα για λόγους διαφορετικούς. Ωστόσο εμένα παραμένει το μεγάλο μου μαράζι, καταρχάς αυτός ο τύπος. Ο Ηλιόπουλος.
Εκπληκτική αίσθηση ρυθμού, ταυτόχρονα πολύ (πολύ!) στυλιζαρισμένος αλλά μ’ έναν τρόπο εντελώς ρεαλιστικό. Χορευτικές ικανότητες που θυμίζουν Φρεντ Αστέρ. Εκτόπισμα που θα μπορούσε να σταθεί σε ρόλους απαιτήσεων, σε ρόλους “Τζακ Λέμον”, σε ρόλους (να το πω; θα το πω και δίκιο θα ‘χω) “Πήτερ Σέλλερς”! Κι η πιο σπουδαία, η πιο μεγάλη “χαμμένη ευκαιρία” αυτού του τύπου; Νεύρωση. Αεικίνητος, έξοχα φοβισμένος, υπέροχα προβληματισμένος κι ανήσυχος. Σου θυμίζει κάτι; Ναι, κάτω απ’ τις σωστές συνθήκες, ο Ηλιόπουλος…
…θα ήταν ο πιο κατάλληλος πρωταγωνιστής του Γούντι Άλεν!
Και τέλος πάντων, έπιασες το νόημα. Ένας ηθοποιός με τεράστιο ταλέντο, σπουδαίο τύπο, τρομερή γκάμα κωμωδίας. Πραγματικά, κάθε φορά που βλέπεις τις δυνατές κωμικές του ερμηνείες του Ντίνου, το “κοροϊδάκι”, τον Τιμωλέοντα που (παρότι καθόλου κλέφτης) φωνάζει “Κάτω οι κλέφτεεεεες!“, τον ψευτοΘόδωρο που (ακριβώς επειδή είναι ψεύτης) κατεβάζει το ‘να ψέμα μετά το άλλο, και φυσικά το Στέλιο τον Κοντογιώργη που φοβάται το θεριό (μα και το θεριό το Στέλιο!), σκέφτεται πως, όλοι αυτοί οι τύποι θα μπορούσαν να ζουν στα φώτα του κόκκινου χαλιού και να μιλάνε αγγλικά. Κι έπειτα, ασ’ την κωμωδία. Τι; Δεν θα μπορούσε ο “Δράκος” του Κούνδουρου, ο “Δράκος” του Καμπανέλη κι αυτός ο υπέροχος Ηλιόπουλος, να παίζονται στις αίθουσες του αμερικανικού νουάρ;
Για να μη σε κουράζω λοιπόν, χωρίς λόγο: Δες τον Ηλιόπουλο! Δες τις ερμηνείες, δεν το ταλέντο του να γεμίζει την οθόνη σου, γέλα, διασκέδασε, κι ύστερα παραδέξου το γεγονός. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία…
…τον Ηλιόπουλο αν τον είχε ανακαλύψει η “βαριά βιομηχανία”, θα ‘χαμε έναν “δικό μας τύπο” μες στο πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά!
