Για μας, που γεννηθήκαμε στο έμπα του ’90, ήταν η σειρά που (μαζί με τις επαναλήψεις της) μας έμπασε στην ελληνική τηλεόραση. Ήταν ένα στρατόπεδο, το μόνο ίσως στρατόπεδο που θ’ αγαπήσεις στη ζωή σου. Ήταν ο Σμήναρχος Κάκαλος και της “Ελλάδος τα Παιδιά” του. Τους πιο ιπτάμενους τύπους του τηλεοπτικού προγράμματος!
Μέσα σ’ εκείνο το στρατόπεδο της αεροπορίας λοιπόν, ήτανε τα στελέχη, ο Κάκαλος με τον Καραβανέα, ήταν η Μπουμπού στη γραμματεία, μα όπως όλοι ξέρουν, τα στρατόπεδα υπάρχουν για τους φαντάρους. Οπότε οι πραγματικοί σταρ ήταν ο σπιούνος Σπιουνέας ή αλλιώς Χλαπάτσας, ήταν ο λόγιος ο Δήμος ο Πλαπούτας, ήτανε ο Τζοβάνι ο Ντάλας ο ανθυποτεκνάδας! Μα πρώτ’ απ’ όλους ήταν (όπως πρέπει κι όπως είθισται στο στρατό) ο παλιός. Για την ακρίβεια…
…ο Γιώργος Βλάχος, ο “παλιός”!
Ωραίος τύπος ο Βλάχος. Γνήσιος Ελληνάρας της επαρχίας αλλά και… σκηνοθέτης! Σαν να λέμε, ο “Λάμπρου” του Κιμούλη στο “Λούφα και Παραλλαγή” (που ήταν η έμπνευση πίσω απ’ τη σειρά), μα πιο καλό παιδί και πιο ωραίος. Κιμπάρης, ρεμάλι, λαμόγιο και πάνω απ’ όλα πολύ, πολύ γκόμενος!
Και πώς αλλιώς δηλαδή, όταν στην ερώτηση (του περιοδικού ΦΛΙΞ βεβαίως βεβαίως) “πόση την έχετε;” απαντά “το Α“. ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΗ. Και συμπληρώνει προκλητικά: “Γιατί να το κρύψω; Θα ντραπώ;“. Ύστερα, ορμάει για καμάκι. Με το μαγιό του και την ατάκα “μήπως σας βρίσκεται καμιά κινητή τηλεφωνία να πάρω τον ΑΝΤ1“, με την αλογοουρά του ενώ προσπαθεί να πιάσει το “Δράκο του ΚΨΜ”, ενώ σαν καταφέρνει να κάνει δικό του το κορίτσι (σπάνια!), της μένει αξέχαστος με το “ελικοπτεράτο” του. Ε, πώς να μην τον βάλεις στην καρδιά σου αυτό τον τύπο; Κι όχι μόνο αυτόν, αλλά…
…και τον ηθόποιο από πίσω του. Τον Κωστάρα τον Ευριπιώτη!
Τον Κωστάρα που απολύθηκε νωρίς, πολύ νωρίς γαμώτο για ήρωα της παιδικής μας ηλικίας. Δεν μεγαλώσαμε και τόσο, ρε συ Κώστα! Τόσες και σήμερα είχες, πότε πέρασαν γαμώτο οι “τόσες”; Πότε πέρασε η “σήμερα”; Ποιος σου ‘βαλε τις υπογραφές και δεν το σκέφτηκε να σου ρίξει μια καμπάνα ακόμα; Να μείνεις λίγο ακόμα στο στρατόπεδο, ρε συ. Πώς στην ευχή σήμερα, η Ελλάδα δεν σ’ έχει μέσα στα “παιδιά της”;
Πφφφ, δεν ξέρω ρε γαμώτο πώς να το εξηγήσω. Δεν ήταν ο αγαπημένος μου ηθοποιός ο Ευριπιώτης. Κι απ’ τους σμηνίτες (μόνο αν έπρεπε με το ζόρι να διαλέξω) θα διάλεγα μάλλον τον Πλαπούτα. Όμως το άδικο είναι άδικο, κι αυτό το άδικο πήρε από μια οικογένεια τον πατέρα της, απ’ το ελληνικό θέατρο και σινεμά ένα συμπαθέστατο άνθρωπο, έναν πολύ ωραίο τύπο, κι απ’ το παρελθόν μας ένα κομμάτι γεματο χαμόγελο. Και ξεμείναμε τώρα, με την ομάδα λειψή, σ’ ένα στρατόπεδο που μοιάζει πια λίγο παραπάνω με κανονικό στρατόπεδο. Ξεμείναμε να κοιτάμε την πύλη κι επαναλαμβάνουμε μηχανικά τη φράση:
Απολύθηκε Ψαρούκλες…
O “παλιός” δεν είναι πια εδώ. Μα πάντα θα είναι δω, για να χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας στις οντισιόν της Ιφιγένειας, για ν’ απαγγέλλει “…θάνατος είναι και οι ντακότες π’ αγαπιούνται ωσάν να καθαρίζανε κρεμμύδια“, για να παίζει μπάσκετ και να ‘χει “τον Τάρπλεϊ στο τσεπάκι“, και για μην πάψουμε ποτέ εμείς οι υπόλοιποι, να γελάμε. Γιατί αυτός ήταν ο στόχος του, να γελάμε. Κι έτσι μεγαλώσαμε μαζί του, γελώντας!
Καλή αντάμωση, “παλιέ”. Καλός πολίτης! Και πριν να φύγεις, έναν χαιρετισμό όπως σου αξίζει. Δώσε παράγγελμα, Καραβανέα.
“Παρουσιάστε, Αρμ!”
