Ήταν μια μέρα στο σπίτι του παππού μου, που εκείνος μπήκε ενθουσιασμένος στο δωμάτιο με μια κασέτα στο χέρι. “Λιάκο, δεν φαντάζεσαι τι βρήκα!” μου λέει. “Ξέρεις τι έχει εδώ μέσα; Έχει Χάρρυ Κλυνν!”. Τον κοίταξα με απορία, μα εκείνος έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο και είπε μονάχα: “Θα κατουρηθείς από τα γέλια!”. Ύστερα πάτησε play (αν και δεν ήξερε πως εκείνο το κουμπί το λένε play)…
Δεν κατουρήθηκα. Βασικά δεν κατάλαβα και πολλά. Ο παππούς γέλασε πολύ, εγώ γέλασα διακριτικά για να μη νιώσει άσχημα. Όμως ο Χάρρυ δεν είχε καμία ανάγκη απ’ την παιδική μου συγκατάβαση κι ο παππούς μου δεν ήτανε χαζός. “Όταν μεγαλώσεις λίγο, θα καταλάβεις” είπε και πήγε στην κουζίνα να μου στύψει πορτοκάλια. Εγώ γύρισα στην τηλεόραση, ήπια την πορτοκαλάδα μου, κι έπειτα… μεγάλωσα! Και μια μέρα, έπεσα πάνω σ’ ένα σωστό “Αλαλούμ” και γνώρισα ξανά τον…
…Χάρρυ Κλυνν, το πιο “καθαρό” χιούμορ απ’ την εποχή του Αριστοφάνη!
Γάργαρος, πληθωρικός, άμα κατάφερνε (πάντα κατάφερνε!) να σκάσεις ένα τόσο δα χαμόγελο, αυτό ήταν: μετά σ’ έπαιρνε σβάρνα ένα ποτάμι σερί αστείων και ήσουν τυχερός αν σε πονούσαν μόνο τα πλευρά σου. Αν δεν ήσουν, μπορεί να πάθαινες αυτό που “υποσχόταν” ο παππούς. Όμως αυτά τα ξέρεις. Ή αν δεν τα ξέρεις, μια δοκιμή θα σε πείσει, τσέκαρε το βίντεο και προχωράμε.
Αστείος μέχρι τελικής πτώσης, όμως δεν είναι αυτό που κάνει πραγματικά σπουδαίο το Χάρρυ. Δεν ήταν οι σπουδαίες ικανότητές του στον αυτοσχεδιασμό, η ροή των αστείων του που γκρέμιζε τοίχους, κι η κοινωνική του ευγένεια που σ’ έκανε να καλοδέχεσαι την αθυροστομία. Ήταν κυρίως και πάνω απ’ όλα που…
…κάθε ταινία και παράσταση, ήταν ηθογραφία, κριτική, και μια πελώρια γροθιά στο δήθεν της ελληνικής κουλτούρας!
Βλέπεις ο Χάρρυ το ’70 μαθητεύει στην Αμερική και τον Καναδά, μαθαίνει το Stand Up και βλέπει τον Woody Allen επί το έργο. Κι ύστερα, αφού διδάχτηκε τη σύγχρονη κωμωδία απ’ τους δασκάλους της δικής της “Αναγέννησης”, έρχεται να ζωγραφίσει όσα έμαθε με το προσωπικό του στυλ, πάνω στον πιο κατάλληλο καμβά που θα μπορούσε να ζητήσει: στην ελληνική κοινωνία των ’80s.
Κάπου εκεί γεννιέται ο Τραμπάκουλας. Κι αν υπάρχει ένας χαρακτήρας που να σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική κωμωδία, αυτός είναι ο “βλάχος” που “είδε το τέρας” (του Λοχ Νες). Χωρίς Τραμπάκουλα ίσως δεν θα ‘χε “Μήτσους” ο Λαζόπουλος, χωρίς Τραμπάκουλα ίσως δεν θα ‘χαν “Κακομοίρογλου” οι ΑΜΑΝ, αλλά ο Χάρρυ Κλυνν δεν είναι μόνο ο Τραμπάκουλας.
Είναι κι ο Βασίλης “νεοέλληνας” με την Πήγασος τη σαγιονάρα τη φευγάτη που ακούει Γιαννάκη Πάριο. Κι είναι κι ο Μπέκας, ο αστυνόμος, που ο Γιάννης Μαρής γελάει με την ψυχή του να τον βλέπει, και τύφλα να ‘χουν οι Μόντι Πάιθον. Είναι κι ο ταξιτζής που απαντάει στον Καρλ Μαρξ με την υψηλή φιλοσοφία του Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε! Κι άμα πει να πιάσει στο στόμα του την τέχνη… “πολύ νόημα!” σου λέει ο δικός σου με νόημα, κι άμα δεν έπιασες το νόημα τότε τράβα να πουλήσεις ψάρια σ’ εφημερίδα. Απ’ αυτές που ‘χουνε τ’ άρθρα του Ράμφου του Βασαϊλίδη και του Δάνου του Δανίκα. Και τέλος πάντων, για να σου δώσω το ρεζουμέ:
Αν θες να μάθεις τι σημαίνει “Ελλάδα της μεταπολίτευσης”, γράψε στο Google: Χάρρυ Κλυνν!
Κι αυτό το μάθημα κοινωνιολογίας, πολιτικής και τέχνης που θα πάρεις, θα ‘ναι το πιο απολαυστικό μάθημα που σου ‘καναν ποτέ. Σπαρταριστό, πανέξυπνο, χωρίς όρια και χωρίς προσβολές. Για να προσβληθείς απ’ τον Χάρρυ, πρέπει να ‘σαι Ελληναράς. Κι αν είσαι τέτοιος, τότε άνοιξε ένα βίντεο του τεράστιου, άκου ένα τραγούδι του και μάθε γιατί κατάντησες έτσι που κατάντησες. Γιατί η Ελλάδα σου κατάντησε έτσι που κατάντησε…
Άνοιξε ένα βίντεο και νιώσε το πιστόλι του να σε σημαδεύει. Αν στην Αμερική είχαν τον Ντέρτι Χάρι, εμείς εδώ είχαμε τον καλύτερο, τον “καθαρό”. Είχαμε τον Χάρρυ Κλυνν, οπλισμένο με ατάκες. Go ahead punk, make his day!
