Δεν μας νοιάζει και ιδιαίτερα αν ήταν στημένος ή όχι ο “Εφιάλτης στην Κουζίνα“. Και στο ξεκαθαρίζουμε απ’ τον πρόλογο, βλέπεις, αφού στάνταρ θα υπάρξουν αυτοί που όλα αυτά τα σκηνικάκια τα θεωρούν στημένα, και παίζει να μπουν και να κράξουν το αφιέρωμά μας, προτού ΚΑΝ το διαβάσουν.
Ήταν δεν ήταν στημένη παίδες, η σειρά αυτή έσπερνε! Θες κάτι τα μπινελίκια που έριχναν όλοι αυτοί οι “κάπως υπερβολικοί” ιδιοκτήτες, θες λίγο η “κάπως αγένεια” που ‘χαν οι σερβιτόροι και οι μάγειρες, ε ναι, για όλα αυτά (και για πολλά ακόμα!) κι εμείς γίναμε φανατικοί του Εφιάλτη. Γι’ αυτό και σήμερα, με το χέρι στην καρδιά, σου λέμε ότι ο Εφιάλτης μας λείπει απ’ την ελληνική τιβί, ρε διάολε!
Σαν φόρο τιμής, λοιπόν, είπαμε να εντρυφήσουμε στους 7 “κάπως ακραίους” τύπους που είδαμε, λατρέψαμε και δέκα χρόνια μετά νοσταλγούμε…
Ξεκινάμε;;;
Βασίλης, Σερβιτόρος
Πόσο φίλος μας ο Βασίλης; Πόσο; Τσιμπούσε απ’ τα πιάτα, για να τσεκάρει αν έχουν λίγη ριγανίτσα, λίγο αλατάκι, και όλο αυτό το έκανε για “ποιοτικό έλεγχο”. Και επίσης η τυπάρα, μασούλαγε με τέτοια ταχύτητα, που δεν προλάβαινε να τον δει ούτε ο ιδιοκτήτης, αλλά ούτε και οι πελάτες. Στο τέλος βέβαια, έφαγε πόδι απ’ το τσιπουράδικο στην Πετρούπολη, αλλά ελπίζουμε να βρήκε άλλο μαγαζί, ώστε να κάνει τον δικό του και ιδιαίτερο “ποιοτικό έλεγχο” με την ησυχία του. Legend!
Θανάσης, Ιδιοκτήτης
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ψύχραιμο κύριο Θανάση που κατέβαζε περισσότερα και πιο πιπεράτα μπινελίκια και απ’ τον (υπερ)κάλτ οπαδό της Προοδευτικής (γύρνα στο τέρμα σου ρε μ@#$%^!); Σίγουρα κανείς! Και πώς να τον ξεχάσεις δηλαδή, όταν ο ίδιος πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει στον Μποτρίνι για ορεκτικό “χορταράκια από το πρώτο νεκροταφείο Αθηνών” και για επιδόρπιο μερικά καντήλια από όλα τα νεκροταφεία της Αττικής μαζί; Πρότυπο για τη νέα γενιά.
Μπάμπης, Μάγειρας
Άλλη μορφάρα από ‘κει, που μας χάρισε ιστορικούς διάλογους ανάμεσα σε αυτόν και τον Έκτορα. “Τε α τε“, “Α πα α γα$#$@$ αν μου πει κάτι ο Έκτορας“, και “-Μπάμπη,να σου πω κάτι δυσάρεστο; -Βεβαίως! -Το κοτόπουλο πίσω καίγεται!“, είναι μερικοί απ’ τους διαλόγους που είναι αδύνατον να ξεχάσουμε ρε αδελφέ!
Bαγγέλης, Ιδιοκτήτης
Έσκαγε μύτη στο μαγαζί μεσημέρι, επειδή όλο το βράδυ τα ‘τσουζε σε μπαρ της περιοχής. Το μεσημέρι έπινε φρεντάρες, επειδή έπρεπε με κάποιο τρόπο ν’ ανοίξει το μάτι του. Α, και πού ‘σαι; Οι δικοί του δεν τον έπρηζαν, επειδή “Να μωρέ, παιδί είναι ακόμα!“, ακόμα κι αν ο Βαγγέλης έμοιαζε περισσότερο βετεράνο του Wrestling, παρά ένα παιδί! Άκου ‘κεί κάτι πράγματα, ν’ αναγκάσεις ένα παιδί στην τρυφερή ηλικία των “36” να στρώσει κώλο και να δουλέψει. Λες και ζούμε στο μεσαίωνα δηλαδή. Α στα διάλα.
Απόστολος, Ιδιοκτήτης
Γνωστός και ως “καβουροχειρουργός”, ο Απόστολος άξιζε να μπει στη λίστα, παρόλο που μέχρι και η ηρωίδα γυναίκα του ζήτησε επαγγελματικό διαζύγιο και τον πέταξε έξω απ’ το μαγαζί. Μόνο και μόνο για τη στολή γιατρού και το στηθοσκόπιο που μαγείρευε τα θαλασσινά, ο Απόστολος θα μπορούσε να ‘ναι ξεκάθαρα περσόνα σε ελληνικό σήριαλ. Και όχι σε εστιατόριο…
Στέφανος, Ιδιοκτήτης
Ελληνικός βαρύς, τσιγαράκι, Φως των Σπορ και φωνές σε όποιον δεν κάνει κάλα τη δουλειά του. Ο Στέφανος είναι το αφεντικό, ο Στέφανος ελέγχει τη φάση και ο Στέφανος ό,τι θέλει κάνει. Μπέσα τώρα, πιο κλασική φιγούρα του “Ελληνάρα” δεν παίζει να βρεις εκεί έξω. “Ό,τι λέω εγώ θα γίνεται” και “Σούλααααα καφεεεεεεε“. Θες κι άλλα μωρέ;
Γιάννης, Ψήστης
Συμπαθέστατος, δυνατός ψήστης (όπως μας απέδειξε και στο επεισόδιο), όμως δεν έχει δικαίωμα κι αυτός να ρίξει έναν υπνάκο σαν άνθρωπος; Πέρα απ’ την πλάκα τώρα, είμαστε μαζί σου ρε Γιάννη, αφού αν δουλεύαμε κι εμείς σε μαγαζί που επικοινωνεί με γουόκι τόκι και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μας ήταν ό,τι να ‘ναι, κι εμείς το ίδιο θα κάναμε ρε τσάκαλε.
