Με τον Σάββα Κωφίδη, συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι στα Εξάρχεια. Ήταν ενθουσιασμένος μιας και την προηγούμενη ημέρα είχε βρεθεί σε ένα σχολείο, που δέχτηκε και απεύθυνε ερωτήσεις. Η συνομιλία του με τα παιδία, του έδωσε μεγάλη χαρά, όπως μου είπε, απολαμβάνοντας την ιδιαίτερα.
Από την αρχή ήξερα ότι με τον μεγάλο αυτόν αθλητή, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολλά περισσότερο από ποδόσφαιρο. Σύντομα, μου έγινε ξεκάθαρο ότι το συγκεκριμένο άθλημα για τον Σάββα, είναι μια προέκταση του πώς αντιλαμβάνεσαι την Πολιτική πράξη και την Τέχνη στη ζωή του.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Σάββας Κωφίδης μιλά για το πώς κατάφερε να μην πάρει ούτε μια κόκκινη κάρτα στην καριέρα του και τη δύναμη του να συγκρατεί το θυμό του, βάζοντας το παιχνίδι πάνω απ’ όλα. Μιλήσαμε για την μουσική και για το πώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτήν. Μου είπε ότι αν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές του σήμερα, αντί να διαφημίζουν πατατάκια, ζητούσαν να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί στη Συρία, όλα θα νοηματοδοτούνταν διαφορετικά.
Ο Σάββας ήταν σίγουρα ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, όμως το σημαντικότερο για τον άνθρωπο αυτόν είναι όσα έχτισε μέσα του.
Στη σέντρα λοιπόν…
