7 σπουδαίοι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους επειδή θέλησαν να κάνουν καλύτερο τον κόσμο

Υπάρχει ελπίδα σ’ αυτό τον κόσμο; Φυσικά και υπάρχει. Πρέπει να υπάρχει. Ωστόσο αυτή δεν είναι η σωστή ερώτηση.

Κάθε φορά που η ελπίδα, μικρή ή μεγάλη, έκανε την εμφάνισή της σε τούτη τη γη που την πατούμε, εμείς την υποδεχόμασταν με χειροκροτήματα κι έπειτα την καθίζαμε σ’ ένα τραπέζι πυροβολισμούς. 7 τύποι υπάρχουν μέσα στην παρακάτω λίστα, που βρήκαν το θάνατο από ανθρώπινο χέρι, επειδή θέλησαν να κάνουν τον κόσμο μας λίγο πιο δίκαιο, πιο όμορφο, λίγο καλύτερο για όλους. Και η πραγματικά σωστή ερώτηση ακολουθεί στο φινάλε…

Αβραάμ Λίνκολν

Για τους Αμερικανούς είναι ο πρόεδρος που κέρδισε τον εμφύλιο, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο Αμερικανός που νίκησε τη δουλεία. Ο Λίνκολν φρόντισε να ‘χουν όλοι οι άνθρωποι της χώρας του το βασικότερο δικαίωμα μιας δημοκρατίας, την ελευθερία, και το πλήρωσε. Στις 11 Απριλίου, μίλησε δημόσια για “δικαίωμα ψήφου στους μαύρους της Αμερικής” και κάποιος ηθοποιός ονόματι Τζον Μπουθ αποφάσισε να μην επιτρέψει στον πρόεδρο να “λερώσει το έθνος με νέγρικες ιθαγένειες“. Τέσσερις μέρες μετά, πυροβόλησε το Λίνκολν στην όπερα και τον σκότωσε. Γιατί η ισότητα είναι πολύ ενοχλητικό πράγμα, όταν είσαι εσύ που κρατάς το μαστίγιο…

Μαχάτμα Γκάντι

Η “μεγάλη ψυχή” της Ινδίας, ο ηγέτης της “παθητικής αντίδρασης” – της μοναδικής επιτυχημένης επανάστασης που δεν σκόρπισε θάνατο, ο μεγαλύτερος πολέμιος της βίας βρήκε “βίαιο” θάνατο. Τραγική ειρωνεία: 3 σφαίρες στο στήθος, όχι για τα ελαττώματα που σήμερα διάφοροι υποστηρίζουν πως είχε (χωρίς σοβαρές πηγές, προς το παρόν), αλλά γιατί δεν ήθελε να διαλέξει ανάμεσα στους δικούς του (Ινδουιστές) και τους “άλλους” (Μουσουλμάνους). Δεν πίστευε στη “θρησκεία του Θεού” κι αυτό για κάποιους ήταν ασυγχώρητο έγκλημα.

Ούλοφ Πάλμε

Ο σπουδαιότερος (γνώμη μου!) πολιτικός του σύγχρονου κόσμου, ο άνθρωπος που παρουσίασε το “καλύτερο κράτος της ιστορίας”, βρήκε το θάνατο για είχε την αφέλεια να μη θέλει φρουρά τριγύρω του όταν πήγαινε βόλτα ή στο σινεμά. Ο Πάλμε δέχτηκες δυο σφαίρες επιστρέφοντας με τη σύζυγό του απ’ τον κινηματογράφο, κι η θανατική του καταδίκη του επιβλήθηκε γιατί ήταν δημοκράτης, ειρηνιστής κι ανθρωπιστής. Δεν ήταν “με καμιά πλευρά” γιατί ήταν με το δίκαιο, όμως αυτή η πλευρά αποδείχτηκε τελικά πολύ επικίνδυνη…

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

“Είχε ένα όνειρο” κι αυτό δεν του βγήκε σε καλό, σ’ έναν κόσμο που ηδονίζεται να σκοτώνει τα πιο αγνά όνειρα των ανθρώπων. Ο Κινγκ έφερε την “παθητική αντίσταση” του Γκάντι στην Αμερική, και οργάνωσε το περίφημο “μποϋκοτάζ των λεωφορείων” που έφερε και την πρώτη μεγάλη νίκη κόντρα στο σύγχρονο κρατικό ρατσισμό. Κι έπειτα ήρθε η “πορεία προς την Ουάσινγκτον”, ήρθε η “Σέλμα“, κι ήρθε τελικά… μια σφαίρα από καραμπίνα. Το πρόσωπο του αντιρατσιστικού αγώνα είχε χάσει για πάντα τη ζωή από μέσα του, έτσι επειδή κάποιοι δεν ήθελαν έναν κόσμο χωρίς τουαλέτες και θέσεις μόνο για λευκούς.

Tζον Κένεντι

Ο νεότερος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ είχε σύντομη διαμονή στο Λευκό Οίκο, αφού δεν του “επέτρεψαν” να έχει μεγαλύτερη. Ο Κένεντι πρόλαβε να κάνει φανερή τη διάθεσή του να αποφύγει όσες πολεμικές συρράξεις μπορούσε ν’ αποφύγει, κι ακόμα περισσότερο να τελειώνει με το ρατσισμό στην κοινωνία της χώρας του – ειδικά μ’ αυτόν στα σχολεία του νότου. Ωστόσο πρόλαβαν και κάποιοι άλλοι να κάνουν φανερή τη δυσαρέσκειά τους για την κυβερνητική πολιτική του προέδρου, με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Κένεντι πέθανε, κι ο κόσμος πήρε το μήνυμα. Κατάλαβες;

Τζον Λένον

Ο Λένον δεν ήταν ηγέτης κανενός κράτους. Και μάλλον κανείς δεν είχε λόγο να τον φοβάται. Να τον μισεί όμως; Αυτό είναι πάντα μια άλλη ιστορία, αφού το άλλοτε ροκ-σταρ “σκαθάρι” είχε καταφέρει στη σόλο διαδρομή του να γίνει σύμβολο αγάπης και ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων. Δυο επικίνδυνα πράγματα να υποστηρίζεις σ’ έναν κόσμο που λατρεύει να μισεί και γουστάρει να κουβαλάει όπλα. Ο Λένον “φαντάστηκε” έναν κόσμο με “τίποτα για να σκοτώσεις ή να πεθάνεις εξαιτίας του”, αλλά δεν μπορούσε προφανώς να φανταστεί πόσο θα ενοχλούσε κάποιον αυτή του η “φαντασία”…