Να σου ‘μαι ειλικρινής και να μην σου λέω παπάτζες. Όταν ο Παναγιώτης μου ‘λεγε πριν από κάνα χρόνο περίπου (τσέκαρε εδώ) ότι “ψάχνω να βρω το ηχόχρωμα του καινούριου μου δίσκου” και ότι “τα κομμάτια που ετοιμάζω δεν έχουν σχέση με ό,τι έχω ξανακάνει”, σίγουρα δεν περίμενα να δω και ν’ ακούσω ένα αριστούργημα όπως αποδείχτηκε το “Deca“. Όχι ότι δεν πίστευα στις δυνατότητες αυτού του τύπου, αν μη τι άλλο δηλαδή, πίστευα (και ακόμα πιστεύω) ότι τα κομμάτια του θα ‘πρεπε να γίνουν μάθημα στα σχολεία και να διδάσκονται με την ίδια συχνότητα του “Γλώσσα-Γλώσσα-Μαθηματικά”. Αλλά στην Ελλάδα ζούμε ρε παίδες, επομένως δεν είναι και παράλογο πολλά όνειρα και φιλοδοξίες που μπορεί να έχει κάποιος στο τέλος να συναντήσουν εμπόδια και να μην υλοποιηθούν. Ωστόσο, αυτό δεν ίσχυσε (και πάλι καλά!) στην περίπτωση του Παναγιώτη.

Προσωπικά τώρα, θεωρώ τον εαυτό μου απ’ τους τυχερούς, επειδή βρέθηκα στην παρουσίαση του “Deca“, στο “Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα”, είδα την ταινία που ετοίμασε (ω ναι, καλά διάβασες, για ταινία μιλάμε, αφού και τα δέκα κομμάτια μαζί θα συνθέσουν ένα Long Player δίσκο και ταυτόχρονα μια ταινία “μεσαίου” μήκους) και με έπιασα αρκετές φορές να πνίγομαι απ’ τα ιδιαίτερα και παράξενα συναισθήματα που μου προκαλούσε το κάθε κομμάτι ξεχωριστά.

“Ο μόνος τρόπος για να ξορκίσεις τους φόβους σου είναι να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου και να τους υποδεχθείς με τον καλύτερο τρόπο. Κάθε μέρα που θα αφήνεις να περνά κρατώντας την κλειδωμένη, θα ασφυκτιάς και θα μοιάζει το καταφύγιό σου σκουπιδότοπος συναισθημάτων σε ένα άχρηστο για τους ανθρώπους νησί. Αλλά όχι για τη γη. Όχι για κάτι ανώτερο που κάνουμε πως δε βλέπουμε γιατί ζηλεύουμε να του δώσουμε σημασία. Όλοι γεννιόμαστε θεοί μα καταλήγουμε θνητοί στο τέλος. Θυμήσου τότε που μπορούσες να πετάξεις.


Ο αριθμός δέκα έχει να κάνει με αυτό και με την ολοκλήρωσή μου σαν άνθρωπος, τυχερός επειδή γεννήθηκα. Δέκα μέρες θα έχω ορθάνοιχτη τη πόρτα μου ώστε να υποδεχθώ φόβους που οι ρίζες τους είναι τόσο βαθιές που τρέφονται μόνο από λάβα και θειάφι. Αν μπει ένα τέλος θα ξαναπετάξω. Όταν καεί το δέντρο του θανάτου και όχι της ζωής, σκοπός μου θα γίνει να σε πάρω μαζί μου για να σου δείξω τον τρόπο. Δέκα.” -Tαφ Λάθος-

Ο Πάνος με την πορεία του φίλη Προβοκατόρισσα και φίλε Προβοκάτορα μου έδειξε ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ και αγωνιστείς γι’ αυτό στο τέλος θα το πετύχεις. Και άσε τον Κοέλιο να λέει για σύμπαντα και μαλακίες! Είχε ονειρευτεί να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο και το πέτυχε. Όχι μόνος του βέβαια, καθώς είχε και τη συμπαράσταση του Γιώργου του Σπηλιόπουλου και των υπόλοιπων παιδιών που έβαλαν το λιθαράκι τους σ’ αυτό το project, αλλά το θέμα είναι ότι το πέτυχε.

Αυτή είναι και η ουσία της ζωής, διάολε! Να δημιουργείς κάτι απ’ το μηδέν, είτε είναι ένας δίσκος είτε το οτιδήποτε άλλο και όταν την ολοκληρώνεις να καμαρώνεις για την δημιουργία σου και να μην ντρέπεσαι γι’ αυτήν. Και ο Ταφ Λάθος έχει δέκα (και βάλε) λόγους να καμαρώνει γι’ αυτό που ετοίμασε.

Τώρα κάνε υπομονή να ανέβουν όλα τα τραγούδια στο YouTube και στο τέλος η ταινία και θα με θυμηθείς…

Καλοτάξιδο.

*Για την ιστορία τώρα, με αφετηρία την Τρίτη 26 Μαρτίου, 10 Video, ένα την ημέρα, για 10 μέρες, στις 10 η ώρα το βράδυ, θα συνθέσουν το Puzzle του “DECA”. Μετά την ολοκλήρωση και των 10 επεισοδίων θα κυκλοφορήσει και η ενιαία ταινία, ολοκληρώνοντας τον κύκλο που μαθηματικά και συναισθηματικά μεταφράζεται με τον αριθμό Δέκα.