Η ιστορία που λες, είναι γεμάτη καλούς και κακούς. Και ως συνήθως, καθώς είμαστε άνθρωποι, οι καλοί καταλήγουν “πολύ καλοί” κι οι κακοί “τέρμα κακοί”. Στην πραγματικότητα ωστόσο, δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και για να μη λέω σκέτα φούμαρα, σου παραθέτω εδώ μια 7άρα κακούς που δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόσο κακοί. Απλά έτυχε να ‘ναι “άλλη” όμάδα από τους πρωταγωνιστές.
Υ.Γ. Η λίστα δεν περιέχει γυναίκες, αφού με τις αντίστοιχες κυρίες έχουμε ασχοληθεί σε άλλη λίστα.
Δαρείος ‘Α της Περσίας
Ντάξει, κοίτα, όλοι ήμασταν με τους Αθηναίους στο Μαραθώνα (και πανηγυρίζαμε στο δημοτικό απ’ τα παράθυρα που τους την έκανε με 4-4-2 ο Μιλτιάδης!), αλλά αυτό δεν πάει να πει καλά και ντε ότι ο αντίπαλος ήτανε “κακός”. Ο Δαρείος, σε αντίθεση με το γιο του το κωθώνι, για τα δεδομένα της εποχής ήταν μια χαρά ηγέτης. Τα κατάφερνε να διατηρεί μια πελώρια αυτοκρατορία χωρίς πολλές μεγάλες επαναστάσεις, κι αυτό γιατί όλη του η διακυβέρνηση στηριζόταν στο δόγμα “Ειρήνη – Ευημερία – Δικαιοσύνη”. Έκανε επεκτατικούς πολέμους; Ναι, έκανε. Αλλά εκείνη την εποχή, ΠΟΙΟΣ δεν έκανε; (Να βγει ο κύριος Μέγας Αλέξανδρος στο τηλέφωνο!).
Σαλαντίν
Ξέρεις τώρα, απ’ τη μια ιππότες, σταυροφόροι, Άγγλοι, Ριχάρδοι, Λεοντόκαρδοι, κι απ’ την άλλη μεριά ο Σαλαντίν. Ποιον θα διαλέγαμε λοιπόν, εμείς που μεγαλώσαμε με “κάστρο ιπποτών” Playmobil και Fisher Price; Ε, ναι, Ριχάρδος και Άγιος ο Θεός (κι ας είχε καθαρίσει τη μισή του οικογένεια!), αλλά στην πραγματικότητα ο αρχηγός των μουσουλμάνων ήταν ο πιο σοφός τύπος σ’ όλη την ιστορία των σταυροφοριών. Ελάχιστες φορές βρέθηκε ηττημένος, στην ουσία δεν έχασε ποτέ του την Ιερουσαλήμ, αλλά το ζουμί είναι αλλού: γιατί ξεκίνησε τις μάχες με τους σταυροφόρους; Γιατί εκείνοι επιτίθονταν στα καραβάνια των προσκυνητών για τη Μέκκα! Αιτία – αφορμή, όπως και να ‘χει, μια χαρά τύπος ήταν ο σουλτάνος και συμφωνούσε κι ο Ρίτσαρντ μ’ αυτό.
Καρδινάλιος Ρισελιέ
Νταρτανιάν, Μιλαίδη, σωματοφύλακες και ραδιουργίες, αλλά ο Δουμάς ποτέ δεν δήλωσε ιστορικός, σωστά; Ο Ρισελιέ λοιπόν, πέρα από εξαίρετος λογοτεχνικός αντίπαλος του “όλοι για έναν και ένας για όλους”, υπήρξε ο “πρωθυπουργός” που έκανε τη Γαλλία υπερδύναμη. Φυσικά συγκέντρωσε εξουσίες στο πρόσωπό του και εξαφάνισε όποιον συνωμότησε εναντίον του, αλλά ας θυμόμαστε πως… η Γαλλία των Λουδοβίκων ΔΕΝ ήταν δημοκρατία! Ο Ρισελιέ ήταν ένας σκληρός άρχοντας, σε μια εποχή που είχε μόνο τέτοιους! Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν έκανε τίποτα παραπάνω απ’ ο,τι ο Καίσαρας ή ο… Καποδίστριας (!) και τελικά, ο μόνος που κέρδισε απ’ τις “ραδιουργίες” του ήταν το γαλλικό κράτος. Κι ο μόνος που έχασε, οι Γάλλοι ευγενείς…
Μάκβεθ
Ούτε μάγισσες, ούτε προφητείες, ούτε ανίερη δολοφονία του καλεσμένου του, κύριε Σαίξπηρ! Ο Μάκβεθ σκότωσε το βασιλιά σε μάχη. Ο Μάκβεθ σκότωσε το βασιλιά σε μάχη που την ξεκίνησε ο ίδιος ο βασιλιάς. Σα να λέμε δηλαδή: ΣΙΓΑ Τ’ ΑΥΓΑ! Και μάλιστα, είχε να λέει ο λαός της Σκωτίας για τις αγαθοεργίες και το “φιλολαϊκό” του προφίλ. Οπότενες, “πολύ κακό για το τίποτα“, κύριε Γουίλιαμ… (Τι έχω φτιάξει εδώ, ρε αδερφέ;;;)
Πρίγκιπας Ιωάννης
Απ’ τη μια ο Ριχάρδος με τους φαν του, απ’ την άλλη ο Ρομπέν με τους δικούς του, ε πολύ θέλει; Όμως για τον Ιωάννη τα ‘χουμε ξαναπεί εδώ, οπότε ήδη ξέρεις…
Νικολό Μακιαβέλι
Ένας μάλλον αποτυχημένος πολιτικός, ένας μάλλον άτυχος τύπος (ήταν δημοκράτης – έχασε τη δουλειά του απ’ τους Μεδίκους, βρήκε θέση στους Μεδίκους – έχασε τη δουλειά του απ’ τη δημοκρατία!) και σίγουρα καθόλου “μακιαβελικός”. Ο Μακιαβέλι έγραψε τον ηγεμόνα – το πρώτο πιθανότατα σημαντικό έργο πολιτικής επιστήμης: ένα βιβλίο που διαχωρίζει την έννοια του “καλού ανθρώπου” απ’ τον “αποτελεσματικό ηγέτη”. Και κάπως έτσι του βγήκε τ’ όνομα, όμως εκείνος ήταν μάλλον καλύτερος άνθρωπος από αποτελεσματικός ηγέτης…
Αντόνιο Σαλιέρι
Εκεί που όλη σου τη ζωή ήσουνα μια χαρά μαέστρος, έρχεται ξαφνικά ένα θεατρικό να σε κάνει ραδιούργο κάθαρμα. Ε, ντάξει λες, δεν θα κάνει επιτυχία. Αλλά έκανε! Κι ύστερα έγινε ταινία, πήρε 8 Όσκαρ κι έμεινε στην ιστορία. Και να το όνομά σου πια, πλάι σ’ εκείνο του Ιάγου και του δικαστή Φρόλο. Ωστόσο εσύ, έρμε Σαλιέρι, ήσουνα περισσότερο φίλος παρά όχι εχθρός του Μότσαρτ (παρόλο που ανταγωνιζόσασταν ο ένας τον άλλο), κι ούτε τρελός ήσουνα, ούτε ύπουλος, ούτε ανώμαλος, ούτε δολοφόνος, ούτε και πήγες ν’ αυτοκτονήσεις. Μια χαρά συνθέτης ήσουνα κι έγινες μέντορας σπουδαίων τύπων όπως ο Μπετόβεν κι ο Λιστ. Εμείς όμως εκεί, το “Αμαντέους” θα θυμόμαστε…
