Στα περισσότερα γκρουπ, η φίρμα είναι ο “frontman”. Ο τραγουδιστής, ξέρεις, ο τύπος που φαίνεται. Και μεταξύ μας, πολλές φορές αυτός ο τύπος δεν είναι μόνο η εικόνα μα κι η ψυχή της μπάντας. Οι Doors μπορεί και να ‘ταν σκέτες μπουκαπόρτες χωρίς το Μόρισον, κι οι Queen δεν ξέρω σε πόσο κόσμο θα βασίλευαν χωρίς το Φρέντι. Υπάρχουν ωστόσο και μερικές φορές που η “εξουσία” του frontman αμφισβητείται, κι εκεί αρχίζουνε τα δίδυμα κι οι κόντρες.
Τις πιο πολλές φορές, ο Λάνσελοτ που κλέβει τη δόξα του Αρθούρου, είναι ο κιθαρίστας. Πιο σπάνια ο μπασίστας. Όπως και να ‘χει, μ’ αυτό τον τρόπο έχουν δημιουργηθεί τα πιο μεγάλα διλήμματα στην ιστορία της (ροκ κυρίως) μουσικής. Ο Τζάγκερ ή ο Κιθ; Ο Γκίλαν ή ο Ρίτσι; Ο Γκίλμορ ή ο Γουότερς; Ο Λένον ή ο ΜακΚάρτνεϊ;
Λοιπόν, σ’ αυτό το τελευταίο απαντάω “Πολ”, αλλά σχεδόν αμέσως σηκώνομαι όρθιος και ακυρώνω την ψήφο. Βασικά όχι, ακυρώνω την ψηφοφορία! Μάγκες μην τσιμπάτε, το δίλημμα είναι “ψευδοδίλημμα”. Ούτε Τζον, ούτε Πολ, το πραγματικά μεγάλο κεφάλαιο στους Μπιτλς ήταν… o άλλος.
Το πραγματικά μεγάλο “σκαθάρι” το ‘λεγαν Τζορτζ!
Κι εγώ σήμερα, αφού υποκλιθώ στον τύπο που ήταν πάντα “ήσυχος” μες στα φώτα και τη φασαρία, θα διαλέξω 10 τραγούδια του που στέκονται ντροπαλά (μα όρθια!) απέναντι στο Imagine.
10. Brainwashed
Ένα ρυθμικό “Brick in the wall”, που ξεκινάει απ’ το σχολείο και φτάνει ως τη βασίλισσα. Η μουσική είναι σκέτη απόλαυση όσο πηγαίνει με “σκαθαρίστικα” βήματα απ’ τη σύγχρονη Αγγλία στην κλασική Ινδία. Την ίδια ώρα, οι στίχοι τρολάρουν την πλύση στον εγκέφαλό μας, κι η γιαγιά κάνει δουλειές για τη… μαφία!
9. Tears of the world
Χαρακτηριστική γραφή στα λόγια, απρόσμενα “Σαντάνα” ήχος απ’ την κιθάρα του, κι ο Χάρισον πειραματίζεται για να τα βάλει με όσους προκαλούν κακό, αλλά και μ’ όσους “κοιτάνε τη δουλίτσα τους”. Το πείραμα πέτυχε.
8. Badge
H περίφημη μουσική “γέφυρα” (bridge) που ο Κλάπτον τη διάβασε ανάποδα κι ήρθε στο φως το πιο παλαβό όνομα σ’ ένα υπέροχο τραγούδι. Όταν ο Έρικ κι ο Τζορτζ έγραψαν μαζί κάτι που ίσως και να ‘ταν για την Πάτι Μπόιντ. Ίσως και όχι…
7. When we was Fab
Όταν “τα σπάει” ένα γκρουπ, δεν χαλιούνται μόνο οι φαν. Χαλιούνται και τα μέλη, κι ο Χάρισον πρέπει να νοσταλγούσε πολύ τους Μπιτλς. Κάπως έτσι ήρθε στο φως η καλύτερα ενορχηστρωμένη νοσταλγία του, με πλήκτρα, χορδές, (κλασικά λίγη Ινδία κάπου ανάμεσα) και χαμογελαστό μαράζι…
6. All those years ago
Μια που είπα νοσταλγία… Ο Τζον δολοφονήθηκε. Κι ο Τζορτζ, μέσα στην πίκρα του συνειδητοποίησε ότι οι Μπιτλς ποτέ πια δεν θα μπορέσουν να ξαναϋπάρξουν. Μπόρεσε όμως να υπάρξει ένα τραγούδι που θυμάται χωρίς να κλαίει, που νοσταλγεί χωρίς να βαλτώνει, ένα τραγούδι που ο Τζόνι θα μπορεί να το σφυρίζει εκεί πάνω και να γουστάρει…
5. Taxman
Ο Χάρισον μπαίνει στο μυαλό του μέσου ανθρώπου κι αναρωτιέται αν η “νόμιμη κλοπή” του μεροκάματου λειτουργεί όντως για το καλό της κοινωνίας. “Let me tell you how it will be/ there is one for you, nineteen for me“. Κι αν ζεις στο σήμερα, κι αν δεν είσαι ρόκσταρ, πονάει λίγο παραπάνω…
4. Here comes the Sun
Πιθανότατα το πιο διάσημο τραγούδι του Τζόρτζι (μετά το νούμερο 1 παρακάτω), πήγε τον ήχο των “σκαθαριών” λίγες μοίρες δυτικότερα. Με τα πόδια γερά στη Βρετανία, το αυτί στην “άλλη μεριά του Ατλαντικού” και τα μάτια στην ανατολή, οι Μπιτλς βλέπουν τον ήλιο που έρχεται και δίνουν ξανά λίγο χαμόγελο στη μέρα σου.
3. Bangla Desh
Μια απ’ τις πιο δυνατές (καλλιτεχνικά) κοινωνικές (δια)δηλώσεις στην ιστορία της μουσικής. Λίγο πριν την περίφημη συναυλία για το Μπαγκλαντές, ο Τζορτζ θα κυκλοφορήσει ένα κομμάτι που θα διαμαρτύρεται για το άδικο και θ’ ακολουθεί κάθε πρόσφυγα και θα στοιχειώνει κάθε πολεμόχαρο δημιουργό ανθρώπινου πόνου…
2. While my guitar gently weeps
Πριν το “My piano has been drinking” του Τομ Γουέιτς, πριν το “Wonderful tonight” του Κλάπτον, ο Χάρισον χρησιμοποιεί το τρικ του πρώτου, για να συμπληρώσει πένθυμα την ιστορία του δεύτερου. Και το αποτέλεσμα είναι ένας αντι-μπιτλικά μεγαλόπρεπος, δακρυσμένος ύμνος. Δεν κλαίει μόνο η κιθάρα σου ρε μπαγάσα…
1. My Sweet Lord
Μια προσευχή που πηγάζει κατευθείαν μέσα απ’ την πνευματική αγνότητα του ινδουιστή Χάρισον, και μοιάζει σαν “ευχαριστώ” και σαν επόμενο βήμα στη θρησκευτική απελευθέρωση του ““. Και κάπως έτσι, ο Λένον αφού τ’ ακούσει, θα παραδεχτεί: “Αρχίζω να σκέφτομαι πως πρέπει να υπάρχει Θεός“… Αμήν.
