Ξέρεις τι παίζει με το λαϊκό της Ελλάδας; Ο,τι και με το ροκ της Αμερικής. Υπήρχαν σταρ που έμειναν ροκάδες, υπήρχαν σταρ που έγιναν ποπ, υπήρχαν σταρ που έτσι κι αλλιώς δεν έπρεπε να είναι σταρ, κι ύστερα υπήρχανε κι οι… χεβιμεταλάδες!
Αυτοί λοιπόν παίζανε δική τους μπάλα. Σε δικό τους κόσμο, με δικό τους τρόπο, με τεράστια αξία και μαγκιά, τράβηξαν τη δική τους γραμμή που ήταν σχεδόν παράλληλη μ’ εκείνη των άλλων. Και μοιραία δεν έφτασαν ποτέ την αναγνώριση των “ροκάδων”, γιατί μιλούσαν σε κοινό μικρότερο, πιο ειδικό, με διαφορετικά μεράκια. Ε, λοιπόν, 6 δικούς μας, λαϊκούς χεβιμεταλάδες σου ‘χω μαζέψει σήμερα εδώ από κάτω. Τιμή και δόξα τους, και να ‘μαστε καλά να τους ακούμε!
Μανώλης Αγγελόπουλος
Σύμφωνοι, στην εποχή του ο Αγγελόπουλος ήταν όνομα. Ωστόσο, αν ρωτήσεις σήμερα κάποιον “πες μου έναν σπουδαίο Έλληνα τραγουδιστή” μπορεί να σου πει “Μητροπάνος”, μπορεί να σου πει “Καζαντζίδης”, μπορεί να σου πει “Διονυσίου” ή “Μπιθικώτσης”. Τι πιθανότητες έχεις ν’ ακούσεις “Αγγελόπουλος”; Κι όλα αυτά γιατί μια απ’ τις πιο βαθιά, θλιμμένα ωραίες φωνές της ελληνικής μουσικής έτυχε ν’ ανήκει σε… τσιγγάνο. Σήμερα λοιπόν που οι ρατσισμοί δεν είναι πια κομμάτι μας (;), ο Μανώλης ο Αγγελόπουλος πρέπει να πάρει τη θέση που του χρωστάμε. Ο πιο χέβι τύπος, η πιο μέταλ φωνή. Μην την κρίνεις Μανώλη, μη μας κρίνεις όλους, μαλακία μας…
Γιώργος Μαργαρίτης
Σε πίστες μεν, αλλά ποτέ στις πρώτες. Λαϊκός μεν, μα ούτε ελαφρύς, ούτε σκυλάς, ούτε “διάσημος”. Μέχρι τους δρόμους του πουθενά και το πεθαίνω για σένα, το Μαργαρίτη όλοι τον ήξεραν κι όλοι τον είχαν στην απ’ έξω. “Άρχοντας” μεν, πάντα “ξεπερασμένος” δε. Λοιπόν, μαντάμς ε μεσιέ το γράφω ελληνικά μια που δεν ξέρω να το γαβγίσω: η πιο χαρακτηριστική προφορά της Ελλάδας μετά το Μητροπάνο, ο Γιώργος ο Μαργαρίτης ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ. Σε αντίθεση μ’ ο,τι διάσημο έχει τραγουδήσει σε “μεγάλο μπουζούκι” τα τελευταία πολλά χρόνια…
Σπύρος Ζαγοραίος
Ισορροπούσε ανάμεσα στο λαϊκό, το ρεμπέτικο και το δημοτικό, και το ‘κανε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Ο Ζαγοραίος χωρίς ν’ ανήκει σε σχολή, ήταν σχολή από μόνος του. Τετράγωνο γυαλί, φαβορίτες, κι ένας τραγουδιστής “καρέκλας” με κιθάρα, που χωρίς να είναι κραυγαλέος “αλήτης” και βαρύς, φόραγε το ριγέ σακάκι του με την ίδια άνεση που ζήταγε στον καροτσέρη να κόψει για ουζάκι στο Καλαμάκι. Ε, και στο φινάλε, τραγούδησε και για της Λαρίσης το ποτάμι και τονε συμπαθούμε λίγο παραπάνω. Οπότε, ασ’ τους ροκάδες και τους ποπ, τους Γουναραίους και τους Βοσκόπουλους. Εδώ, μόνο μεταλιές: Ζαγοραίο, ρίξε μια προσευχή!
Μάριος Κώστογλου
Καλός φίλος του Άκη Πάνου, συνεργάτης σχεδόν ΚΑΘΕ μεγάλου ονόματος τις τελευταίες 5 δεκαετίες (!), ο Κώστογλου δεν έγινε ποτέ σούπερσταρ γιατί δεν ήθελε. Ε, καταλαβαίνεις, πολύ ντροπαλός, πολύ ωραίος τύπος κι αισθηματίας λαϊκορεμπέτης, δεν ήταν για να γίνεται αφίσες. Θα μπορούσες ωστόσο να τονε πετύχεις σε μαγαζάκια να κάνει τα δικά του, με την ευγένεια, το χιούμορ, την ψυχή και την κιθάρα του. “Καζαντζίδης της κιθάρας” άλλωστε, σύμφωνα με το Μάρκο Βαμβακάρη. Ρίξε κι εσύ ρε Μάριε μια προσευχή, να ξέρουμε τι να πούμε όταν βρεθούμε μπρος στο θυρωρείο…
Στέλιος Βαμβακάρης
Βαμβακάρης έγραψα πιο πάνω, και κοίτα τι θυμήθηκα: βαρύ επώνυμο αλλά ο Στέλιος το κράτησε μια χαρά στο ύψος του. Ο γιός του Μάρκου ερχόταν πάντα από το πλάι, να φτιάξει καταπληκτικά πράγματα με ρεμπέτικα, και λαϊκά, και μπλουζ μπουζούκια, για όποιον ήθελε ν’ ακούσει. Όμως έτσι κι αλλιώς τα ‘χει πει μαζί του ωραία ο Ράπτης, οπότε για το Στελάρα δες εδώ.
Μιχάλης Μενιδιάτης
Αδικημένος τύπος. Θα ‘πρεπε (ταπεινή μου γνώμη), να ‘ναι το πρώτο όνομα που σου ‘ρχεται στο νου μετά το Μπιθικώτση στην κατηγορία φωνής “μεντεσέδες”. Έγινε διάσημος για κάποια χρόνια, κι ύστερα έγινε κι επιχειρηματίας ανοίγοντας την περίφημη “Φαντασία”. Τη “Φαντασία” που υποδέχτηκε Βοσκόπουλο, Δούκισσα, Πουλόπουλο και λοιπούς σταρ της εποχής, αλλά (γνώμη μου πάντα) ο πιο μεγάλος “σταρ” (θα ‘πρεπε να) ήταν ο ιδιοκτήτης. Είναι μαράζι να τη βλέπεις να λιώνει ρε Μιχάλη, ξέρω, ξέρω…
