Με τα βραβεία Νόμπελ έχω τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ενστάσεις μου. Και πώς να μην τις έχω, εδώ που τα λέμε. Ο Ομπάμα (συμπαθέστατος μεν, αλλά…) πήρε το βραβείο της Ειρήνης γι’ αυτά που… υποσχέθηκε (!) να κάνει. Μετά πήρε κι ο Ντίλαν της Λογοτεχνίας – και κάπως έτσι ο Ουμπέρτο Έκο πέθανε χωρίς – ε, θες κι άλλα; Τα κάποτε “σοβαρά” Νόμπελ, τα ‘χω στο νου μου πια λίγο κάτω απ’ τα “αστεία” Όσκαρ. Όμως ο ιδρυτής τους είναι μια άλλη ιστορία…
Ο Άλφρεντ που λες (ο Νόμπελ ντε), όσο ζούσε δεν είχε βραβεία για να κάνουν διάσημο τ’ όνομά του. Όμως διάσημος ήταν, αφού…
…ο Άλφρεντ Νόμπελ είναι ο εφευρέτης του δυναμίτη!
Του κλασικού δυναμίτη, του γνωστού. Αυτού που παίρνει αγκαλιά τη νιτρογλυκερίνη του, κι άμα του ανάψεις το φιτίλι σου δίνει εκρήξεις, και φωτιές, και ταμπεραμέντο. Του ίδιου δυναμίτη που γκρέμισε γέφυρες, που “έσκαψε” τούνελ κι άνοιξε κάμποσα χρηματοκιβώτια για του αδελφούς Ντάλτον στα Λούκυ Λουκ. Με άλλα λόγια, ο Νόμπελ είχε εφεύρει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, μα και το πιο “εκρηκτικό” όπλο της εποχής του.
Σαν άλλος Τόνι Σταρκ λοιπόν, ο Νόμπελ ζούσε τη ζωούλα του πλούσιος, άνετος και με τη σιγουριά ότι ο κόσμος τον εκτιμάει. Μέχρι που έγινε αυτό το κάτι και του άνοιξε τα μάτια. Όχι, τον Άλφρεντ δεν τον απήγαγαν τρομοκράτες που παραλίγο να τον σκοτώσουν με τα ίδια του τα όπλα. Τον Άλφρεντ τον “πέθανε” ένας δημοσιογράφος στη Γαλλία.
Πάνω κάτω η ιστορία είναι η εξής: Ο Νόμπελ έχει έναν αδελφό που λέγεται κι εκείνος (ω του θαύματος!) Νόμπελ. Ο αδελφός του λοιπόν πεθαίνει σ’ ένα ταξίδι του στις Κάννες. Κάποιος Γάλλος δημοσιογράφος της εποχής, έμαθε την είδηση: “Ο Νόμπελ είναι νεκρός” και σκέφτηκε: “Ρεπορτάζ; Άσε ρε, πόσοι Νόμπελ να υπάρχουν στη γη; Ο γνωστός θα ‘ναι”. Και κάπως έτσι, κάθισε κι έγραψε μια νεκρολογία για τον “μακαρίτη” εφευρέτη με τίτλο…
…”Ο Έμπορος του Θανάτου, Πέθανε!”
Και συνέχιζε: “Ο δρ. Άλφρεντ Νόμπελ, που έγινε πλούσιος βρίσκοντας τρόπους να σκοτώνονται περισσότεροι άνθρωποι σε λιγότερο χρόνο από ποτέ, πέθανε χθες“. Αυτό το κείμενο δεν θα μπορούσε εύκολα να δημοσιευτεί όσο ο πάμπλουτος και με ισχυρές διασυνδέσεις Σουηδός ήταν εν ζωή. Όμως τώρα πια (κι αφού δεν είχε παιδιά, γατιά, γυναίκα, κι απ’ ο,τι φαίνεται τον αδελφό του ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΑΝΕ) μπορούσε ο οποιοσδήποτε να καταθέσει τη γνώμη του για τον… “έμπορο του θανάτου”. Και την κατέθεσε!
Ο Άλφρεντ λοιπόν, μέσα στο πένθος για τον χαμένο αδελφό του, είχε μια πελώρια τύχη. Ήταν ένας απ’ τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που μπόρεσε να ζήσει την υστεροφημία του (!!). Κι αυτό τον έφερε αντιμέτωπο με μια πικρή αλήθεια: οι άνθρωποι δεν τον αγαπούσαν – το έργο του δεν είχε θετική χροιά στη σκέψη τους. Ο Τόνι Σταρκ του πραγματικού κόσμου, συνειδητοποίησε πως το όνομά του σήμαινε θάνατο για την κοινή γνώμη.
Ευτυχώς γι’ αυτόν όμως, ήταν ακόμη ζωντανός και πλούσιος. Έπρεπε λοιπόν να διορθώσει κάπως αυτή την άσχημη κατάσταση. Αλλά πώς; Δεν μπορούσε να εφεύρει τον Iron Μan και σίγουρα επίσης θα είχε καταλάβει πως δεν προσφέρεις στην παγκόσμια ειρήνη δημιουργώντας ένα υπερόπλο. (Ο δυναμίτης ήταν ήδη ένας υπερστρατιώτης για εκείνη την εποχή). Oπότε;
Οπότε αποφάσισε να ιδρύσει τα βραβεία της Ζωής!
Με πιο απλά λόγια, η σκέψη του Νόμπελ ήταν η εξής: “Δεν μπορώ να ρεφάρω μόνος μου τους θανάτους του δυναμίτη. Δεν μπορώ να προσφέρω εγώ ζωή, ειρήνη και ασφάλεια στους ανθρώπους. Είμαι όμως αρκετά πλούσιος για να προσελκύσω αυτούς που μπορούν“. Και κάπως έτσι, ο Σουηδός υπέγραψε την τελευταία διαθήκη του. Κι εκεί, αφιέρωσε όλη του την περιουσία στη δημιουργία βραβείων που θα αναγνωρίζουν (και θα πληρώνουν!) τους ανθρώπους που πρόσφεραν ζωή, ειρήνη, ασφάλεια κι ευτυχία στον υπόλοιπο κόσμο.
Ύστερα από δική του επιθυμία, οι 5 κατηγορίες που θα βραβεύονταν ήταν η Φυσική, η Χημεία, η Ιατρική, η Κοινωνική Προσφορά (αργότερα Ειρήνη) και η Λογοτεχνία – γιατί ποιος μπορεί να ζήσει μια όμορφη ζωή χωρίς καλά βιβλία;
Σήμερα πολλοί κατηγορούν τον Νόμπελ πως όλα τα έκανε για την υστεροφημία του κι όχι από ενδιαφέρον προς την ανθρωπότητα. Και σίγουρα, τα βραβεία της λογοτεχνίας και της Ειρήνης, κάποιες χρονιές παίρνουν “παράδοξες στροφές”. Στο φινάλε όμως, για τον όποιο λόγο και με όποιο αποτέλεσμα, τα Νόμπελ συνεχίζουν να δίνουν έξτρα κίνητρο σε ανθρώπους για να κάνουν καλύτερο τον κόσμο μας. Ο “έμπορος του θανάτου” έγινε μαικήνας της ζωής. Και κανένας Iron Μan δεν μπορεί να σταθεί απέναντί σ’ αυτό (σόρρυ Τόνι)…
