Για κάποιους, ο σουρεαλισμός είναι ένα μάτσο ασυναρτησίες που τις ζωγράφισε ένα ψώνιο επειδή δεν μπορούσε να ζωγραφίσει “κανονικά”. Για κάποιους άλλους, είναι η πιο συνηθισμένη έκφραση του “δήθεν”. Και για μερικούς ακόμα, είναι ένας τρόπος για να ΄χεις πάντα κάτι να πεις, ενώ ποτέ δεν λες τίποτα. Και μεταξύ μας, μπορεί και να ‘χουν δίκιο όλοι αυτοί: υπήρξαν κάμποσες ψωνάρες, δήθεν καλλιτέχνες, που ζωγράφιζαν φιλοσοφικές αρλούμπες κι έκρυβαν την άγνοιά τους πίσω απ’ την ταμπέλα “σουρεαλισμός”. Όμως υπήρξε κι ο Εγγονόπουλος.
Κι ο Εγγονόπουλος αρκεί μονάχος του, για να σταθεί απέναντι σ’ όλο το δήθεν μιας ολόκληρης Ελλάδας (αν όχι ενός ολόκληρου κόσμου) και να αθωώνει τον σουρεαλισμό επαναληπτικά, εις τους αιώνας των αιώνων. Γιατί ο δικός του ο κόσμος δεν είναι ένα κουλτουριάρικο κάτι που κανείς δεν καταλαβαίνει. Ο δικός του ο κόσμος είναι αληθινός, αστείος, πανέξυπνος και γεμάτος χρώματα. Ο Εγγονόπουλος αν ζούσε στη Γαλλία θα ‘ταν σήμερα πάνω απ’ τον Νταλί. Ο κόσμος του είναι ένας όμορφος, απολαυστικός κόσμος. Και σήμερα σε προ(σ)καλώ να μπεις για λίγο μέσα του.
Για μπες λοιπόν και πες μου, τι βλέπεις; Ή πιο απλά: Σου δίνω τον πίνακα του Εγγονόπουλου, μου λες τι δείχνει;
