Οι φίλοι, είναι για να σε γεμίζουν άγχος ακριβώς τη στιγμή που δεν το χρειάζεσαι. Όταν δηλαδή τους λες ότι θα κάνεις συνέντευξη στον Δημήτρη Αποστολάκη, να σε ρωτάνε φρικαρισμένοι αν το έχει σκεφτεί καλά, μιας και ο συγκεκριμένος άνθρωπος φαντάζει στα μάτια τους ως σύγχρονος φιλόσοφος.
Σε ακόμη πιο δύσκολη θέση, σε φέρνουν οι κολλητοί σου, που θέλουν σώνει και ντε να τσεκάρουν τις ερωτήσεις που με τεράστια δυσκολία έχεις σκεφτεί και φυσικά ΚΑΜΙΑ δεν είναι αρκετά καλή αλλά και αντιπρόταση δεν έχουν να σου δώσουν…
Με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων λοιπόν, έφτασα στο Θησείο, περπάτησα κάμποσο μέχρι Φιλοπάππου, για να συναντήσω τελικά τον Χαΐνη της καρδιάς μας. Για να μην μπει στον κόπο να το ανακαλύψει, του είπα ότι είμαι φοβερά αγχωμένη κάτι που ξέχασα όμως στα επόμενα λεπτά.
Μια συζήτηση για τον Έρωτα και τον Πόλεμο, τον Θεό και τα Παιδιά, τον Φασισμό και τη Μοναξιά, είναι λίγα απ’ όσα είπαμε και που με σίγουρο ενθουσιασμό θα ακούσεις στο παρακάτω βίντεο.
